Najbardziej charakterystycznym objawem choroby jest tendencja do złamań, spowodowana zmniejszeniem gęstości kości i jakości tkanki kostnej. Co gorsza, początkowo uszkodzenia są tak niewielkie, że chorzy nie odczuwają żadnych przykrych dolegliwości. Dopiero, kiedy dojdzie do osteoporotycznego złamania kości, czyli złamania, które powstało w wyniku upadku z wysokości własnej lub urazu, który u zdrowej osoby nie spowodowałby żadnych konsekwencji. Potwierdza się osteoporozę.
Pierwszym sygnałem, że w organizmie dzieje się coś złego powinno być pojawienie się wad postawy, zwłaszcza pogłębienie kifozy i pojawienie się „garba”. Wizytę u lekarza powinny także sprowokować zaburzenia – które pojawiają się bez wyraźnej przyczyny – w obrębie układu pokarmowego, oddechowego oraz krążenia. Niestety, ogromna większość chorych zgłasza się do lekarza wtedy, gdy dojdzie do złamania kości.
Aby potwierdzić osteoporozę konieczne jest wykonanie badania densytometrycznego, czyli badania gęstości kości.
Zobacz także: Badanie gęstości kości - na czym polega i jak interpretować wyniki?
Osteoporoza – skąd się bierze?
Osteoporozę dzieli się na pierwotną (bez konkretnej przyczyny) i wtórną. Tę pierwszą powodują takie czynniki, jak:
- wiek – ryzyko wystąpienia osteoporozy rośnie w okresie przekwitania,
- płeć – osteoporoza dotyczy kobiet czterokrotnie częściej niż mężczyzn,
- czynniki genetyczne i uwarunkowania rodzinne – prawdopodobieństwo wystąpienia osteoporozy jest zwiększone, jeśli choroba występowała wcześniej w rodzinie.
Druga postać choroby zazwyczaj pojawia się u kobiet w okresie menopauzy, także tej, która pojawiła się wyjątkowo wcześnie. Ale nie tylko. W grupie ryzyka znajdują się także te osoby, które:
- unikają ruchu
- mają niedobory witaminy D
- maja drobną budowę
Rozwojowi osteoporozy sprzyjają także:
- zaburzenia hormonalne spowodowane nadczynnością przytarczyc, nadczynnością kory nadnerczy, nadczynnością tarczycy, cukrzycą, jadłowstrętem psychicznym,
- problemy z układem pokarmowy, np. zaburzenia trawienia, resekcja żołądka i jelit, zespoły złego wchłaniania,
- zaburzenia czynności nerek, dializy,
- choroby tkanki łącznej,
- choroby hematologiczne (białaczka, szpiczak)
- choroby układu oddechowego, takie jak przewlekła obturacyjna choroba płuc czy mukowiscydoza.
Leczenie osteoporozy
Całkowite wyleczenie osteoporozy jest niemożliwe. U osób cierpiących na to schorzenie najważniejsze jest zapobieganie upadkom mogącym powodować złamania, dlatego pacjenci często zmuszeni są poruszać się o lasce lub z pomocą balkonika. Jeśli dojdzie do złamania wprowadza się farmakologię. Chorym przepisuje się leki obniżające ryzyko złamań. Należą do nich m.in. bisfosfoniany – leki zmniejszające tempo utraty tkanki kostnej (hamujące resorpcję tkanki kostnej). Chorym podaje się też teryparatyd. Jest to preparat parathormonu – hormonu regulującego gospodarkę wapniowo-fosforanową.
Bardzo ważnym elementem leczenia osteoporozy jest dieta, w której nie może zabraknąć produktów bogatych w wapń i witaminę D, która jest wytwarzana w organizmie pod wpływem promieniowania słonecznego. Należy zadbać o odpowiednie nasłonecznienie skóry. Wapń pozyskiwany z diety pokrywa około 50 proc. dziennego zapotrzebowania, więc powinno się rozważyć jego dodatkową suplementacje. Doskonałym źródłem wapnia są mleko i jego przetwory. Poza tym wiele produktów codziennego spożycia jest wzbogacone w ten pierwiastek, np. nasiona roślin strączkowych, orzechy, kapusta włoska.
Więcej informacji o osteoporozie znajdziesz tutaj:
Czy osteoporozę można leczyć? Po czym rozpoznać to schorzenie?
Densytometria - na czym polega? Przebieg i interpretacja wyników
