Zachowania homoseksualne – rozumiane jako odbywanie stosunków płciowych z osobnikami tej samej płci, a niekiedy tworzenie z nimi stałych par – dotyczą wielu gatunków zwierząt. Od zarania dziejów występują także u ludzi. Szacuje się, że około 6% populacji to homoseksualiści.
Co to jest homoseksualizm?
Zgodnie z przyjętą obecnie przez środowiska naukowe definicją homoseksualizm to jedna z możliwych orientacji psychoseksualnych. Wyraża się w kierowaniu popędu seksualnego – obejmującego zarówno preferencje i zachowania seksualne, jak i sferę emocji – na osoby tej samej płci. Należy odróżniać stosunki homoseksualne (które mogą przydarzać się heteroseksualistom) od homoseksualności będącej sposobem samoidentyfikacji i trwałym wzorcem uczuciowego i erotycznego zaangażowania (który nie musi się manifestować w aktywności seksualnej).
W świadomości wielu ludzi funkcjonuje stereotyp osoby homoseksualnej, która swoim stylem bycia odbiega od standardów swojej płci, przyjmując zachowania właściwe tej drugiej. Takie zjawisko dotyczy transseksualistów lub transwestytów. Homoseksualizm nie ma związku z poczuciem tożsamości płciowej. Homoseksualiści czują się mężczyznami, a homoseksualistki – kobietami. Zdarza się, że w związkach homoseksualnych jeden z partnerów przyjmuje bardziej męską, a drugi kobiecą rolę, co jednak nie oznacza naśladowania przeciwnej płci. Zasadniczo jednak geje i lesbijki nie różnią się od osób heteroseksualnych. W przypadku obu orientacji istnieje taka sama różnorodność postaw czy upodobań, która nie ma związku z preferencjami seksualnymi. Nie stwierdzono też żadnej korelacji pomiędzy orientacją homoseksualną a rasą, statusem społecznym czy wykształceniem.
Historia homoseksualizmu
Pojęciem homoseksualizmu posłużono się po raz pierwszy dopiero w 1869 roku. Z odkryć archeologicznych można wnioskować, że fenomen ten obecny był we wszystkich kulturach od początków człowieczeństwa. W uznawanej za kolebkę cywilizacji europejskiej starożytnej Grecji homoseksualizm stanowił naturalne, społecznie akceptowane zjawisko. Uważany był wręcz za wyższy szczebel relacji międzyludzkich niż związki heteroseksualne, które służyć miały głównie zachowaniu gatunku. Nastawienie do osób homoseksualnych zmieniło się w Europie w początkach chrześcijaństwa. W średniowieczu powoływano się na Stary Testament i gejów oraz lesbijki palono na stosach. W późniejszych wiekach homoseksualizm stał się nielegalny w świetle prawa. W XIX wieku uznano go za zaburzenie psychiczne i podjęto badania, które służyć miały znalezieniu przyczyn i sposobów leczenia rzekomej patologii. Dopiero w 1990 roku Światowa Organizacja Zdrowia wykreśliła homoseksualizm z klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych. Współcześnie naukowcy (m.in. w Polskim Towarzystwie Seksuologicznym) są zgodni, że miłość homoseksualna nie jest problemem emocjonalnym i sama w sobie nie wiedzie do żadnych negatywnych konsekwencji. Wyniki aktualnych badań wskazują na to, że orientacja seksualna kształtuje się już w życiu płodowym i nie można jej się „nabawić” na skutek przeżyć z dzieciństwa czy pierwszych doświadczeń seksualnych. Stanowi zdrową ekspresję osobowości i jako jej integralna część nie podlega modyfikacjom. Podejmowanie prób terapii homoseksualizmu jest więc bezzasadne, podobnie jak leczenie oburęczności czy rudego koloru włosów, które naturalnie obecne są u znacznie mniejszego odsetka populacji.
Dlaczego niektóre osoby, ukrywają swoją orientacje seksualną? Dowiesz się tego z filmu:
Współczesne postawy wobec homoseksualizmu
Środowiska naukowe uznały homoseksualizm za normę i coraz częściej posługują się terminem homoseksualność (końcówka „-izm” stosowana jest w nazewnictwie medycznym wobec różnego typu zaburzeń). W niektórych krajach związki homoseksualne cieszą się akceptacją opinii publicznej, partnerzy jednej płci mogą zawrzeć związek małżeński, a nawet wystąpić o adopcję dzieci. W innych państwach, m.in. w Polsce, homoseksualizm nadal budzi kontrowersje i bywa uznawany za patologię. Geje i lesbijki często spotykają się z dyskryminacją. Z braku tolerancji dla homoseksualizmu wynika przekonanie, że „skłonność” tę należy leczyć. Podejmowane w tym kierunku próby są nieskuteczne i zwykle prowadzą do dezintegracji osobowości człowieka, który zgłasza się po pomoc nie dlatego, że jest homoseksualny, lecz dlatego, że pragnie akceptacji swojego otoczenia.
Ludziom, którzy nie kryją się ze swoją homoseksualną orientacją, trudniej jest egzekwować własne prawa. Często muszą zmagać się z samotnością, brakiem życzliwości i zrozumienia, co prowadzi do depresji i negatywnego obrazu samego siebie. Właśnie dlatego z wczesnych badań nad fenomenem homoseksualizmu wyciągnięto wniosek, że jest on silnie skorelowany z zaburzeniami psychicznymi. Tymczasem osoby homoseksualne są zdolne wieść normalne, szczęśliwe życie i budować trwałe, monogamiczne związki. Ich prawdziwy problemem nie jest popęd seksualny skierowany na osoby własnej płci, lecz stereotypy i uprzedzenia, z którymi muszą walczyć. Nie potrzebują leczenia, lecz wsparcia, by odnaleźć się w społeczeństwie.
Bibliografia:
1. P. Szukalski, Zachowania homoseksualne i postawy wobec homoseksualizmu. Analiza porównawcza Polski i krajów wysoko rozwiniętych, [w:] Homoseksualizm – perspektywa interdyscyplinarna, red. K. Slany, B. Kowalska, M. Śmietana, Kraków 2005, s. 75–103.
2. H. Vetter, Was ist Homosexualität?, Gelnhausen 2006.
