Bruzdogłowiec szeroki jest dla człowieka równie niebezpieczny jak pozostałe tasiemce. Ten konkretny pasożyt wywołuje chorobę nazywaną difylobotriozą.
Zobacz także:
Pasożyty i choroby pasożytnicze układu pokarmowego
Motylica wątrobowa – cykl rozwojowy, objawy, leczenie naturalne
Bruzdogłowiec szeroki – największy z tasiemców
Bruzdogłowiec szeroki w organizmie człowieka może przebywać nawet kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. Jest to największy pasożyt spośród tasiemców. Dorosłe osobniki osiągają do 15–20 m długości. Pod względem cyklu rozwojowego bruzdogłowiec szeroki różni się od pozostałych pasożytów, ponieważ dojrzałe jajeczka wydostają się z jego członów już w jelicie i wraz z kałem wydalane są z organizmu. Do dalszego rozwoju potrzebują wody. W ten sposób dostają się do żywiciela pośredniego (skorupiaka oczlika), a dalej do ryb słodkowodnych, które się nim żywią. Larwy bruzdogłowca nie są odporne na sól i wysoką temperaturę, dlatego też zawsze zaleca się solenie ryb oraz ich gotowanie bądź smażenie. Podczas obróbki termicznej larwy po prostu giną.
Zakażenie bruzdogłowcem szerokim
Bruzdogłowiec szeroki do organizmu człowieka dostaje się przede wszystkim z pokarmem. Spożycie surowej, niedogotowanej lub niedokładnie uwędzonej ryby jest pod tym względem bardzo ryzykowne. Jeśli dojdzie do zarażenia, larwy przyczepiają się do błony śluzowej jelita, gdzie zaczynają się rozwijać – człowiek jest ich docelowym żywicielem. Przekształcenie się larwy w dorosłego pasożyta trwa około półtora miesiąca. Każdego dnia dorosły osobnik produkuje natomiast kilkaset tysięcy jej, co tylko zwiększa ryzyko zakażenia kolejnej osoby. Trzeba natomiast zdawać sobie sprawę, że w Polsce ze względu na ograniczone spożycie ryb słodkowodnych ryzyko zakażenia tym typem tasiemca jest dość małe. Sam bruzdogłowiec szeroki w Polsce jest dość rzadko spotykany, trzeba jednak pamiętać, że osoby spożywające regularnie surową rybę (przede wszystkim w sushi) są bardziej na niego narażone.
Bruzdogłowiec szeroki – objawy zakażenia
Objawy związane z obecnością bruzdogłowca szerokiego w jelicie nie pojawiają się u dużej części zakażonych, co sprawia, że tasiemiec przez wiele lat może pozostać nieodkryty. Ewentualne sygnały przyjmują postać dolegliwości żołądkowo-jelitowych. Związane jest to przede wszystkim z toksycznością pasożyta i wywoływaną przez niego niedokrwistością, przypominającą niedobór witaminy B12.
Najczęstsze objawy występujące przy zakażeniu bruzdogłowcem szerokim to:
- znaczny spadek wagi (choć zdarza się również nieuzasadniona nadwaga);
- brak apetytu;
- biegunki;
- nudności;
- kolka;
- niedrożność dróg żółciowych;
- niedrożność przewodu pokarmowego;
- wysypka;
- ogólne osłabienie.
Bruzdogłowiec szeroki – diagnostyka i leczenie
Diagnostyka opiera się przede wszystkim na stwierdzeniu obecności specyficznych dla tasiemca jaj lub jego członków w kale. Badanie jest bezbolesne, a wyniki otrzymuje się dość szybko. Po rozpoznaniu bruzdogłowca szerokiego pacjent przyjmuje leki przeciwpasożytnicze. Są to przede wszystkim niklozamid lub prazykwantel, które cechują się wysoką skutecznością w walce z tasiemcem, natomiast trzeba się liczyć z tym, że mogą wywoływać nieprzyjemne skutki uboczne (szczególnie prazykwantel). Są to przede wszystkim bóle głowy, mdłości, gorączka, a nawet alergia. Mniejsze ryzyko wystąpienia skutków ubocznych wiąże się z niklozamidem. W przypadku chorych cierpiących na anemię wywołaną obecnością bruzdogłowca szerokiego również wystarczy wyeliminowanie pasożyta za pomocą odpowiednich leków, dodatkowo jednak zaleca się dopasowaną do pacjenta suplementację, która pozwala wyrównać niedobory witaminy B.
Walka, zarówno z tasiemcem, jak i z każdym innym pasożytem, powinna być prowadzona przez wykwalifikowanego specjalistę – lekarza. Korzystanie z różnych metod medycyny alternatywnej jest ryzykowne i zazwyczaj nieskuteczne.
Tasiemiec bruzdogłowiec szeroki – jak go uniknąć?
Bruzdogłowiec do ludzkiego organizmu dostaje się przede wszystkim z pokarmem. O ile człowiek nie ma wpływu na obecność pasożytów w mięsie i rybach, powinien szczególną uwagę przywiązywać do jakości pokarmu, który spożywa. Chodzi tu przede wszystkim o unikanie surowych ryb, a jeśli już ktoś lubi sushi, powinien jeść je wyłącznie w sprawdzonych lokalach. Należy dbać o wysoką higienę osobistą, szczególnie po wyjściu z toalety oraz podczas przygotowania posiłku. Ważne jest odpowiednie zabezpieczenie kału i ścieków.
Zobacz film i dowiedz się wszystkiego o pasożytach i chorobach, które mogą wywoływać:
Bibliografia:
1. Tasiemce, https://www.up.lublin.pl/files/weterynaria/2017/lg/tasiemce_-_wstep,_ligula,_diphylobothriuma.pdf.
2. J. Antychowicz, A. Bernat, I. Kramer, H. Głowacka, A. Pękala, Pasożyty europejskich wolno żyjących ryb śródlądowych, ze szczególnym uwzględnieniem występujących w polskich jeziorach i rzekach, „Życie Weterynaryjne”, 8/2016.
