Ból krocza u mężczyzn
Ból w kroczu podczas chodzenia u mężczyzn dotyczy zarówno jąder, cewki moczowej, pachwin i podbrzusza, jak i wewnętrznej części ud. Co więcej, dolegliwościom tym mogą towarzyszyć problemy z oddawaniem moczu czy osłabienie jego strumienia.
Jakie choroby mogą być przyczyną bólu w kroczu u mężczyzn? Do najczęstszych zalicza się:
- urazy jąder – powstałe podczas wypadków lub na skutek uprawiania sportów (piłki nożnej, jazdy na rowerze). Do bólu może z czasem dojść rozwój krwiaka. Niezbędne jest więc wykonanie badania ultrasonograficznego (USG);
- skręt jądra – pojawia się, gdy jedno jądro ulegnie obrotowi wokół własnej osi. Skutkuje to uciskiem nerwów i naczyń krwionośnych, kłuciem i bólem w kroczu, a w skrajnych przypadkach nawet martwicą jądra. Do typowych objawów należy spuchnięcie jądra i uniesienie go w stosunku do drugiego;
- zapalenie gruczołu krokowego (prostaty) – to choroba, która pojawia się pomiędzy 18 a 50 rokiem życia, a jej przyczyną są infekcje bakteryjne i wirusowe. Zapalenie prostaty może być ostre lub przewlekłe. To pierwsze ma nagły, intensywny przebieg, natomiast drugie wysyła mniej intensywne objawy, ale za to dłużej trwa, nawet do kilku lat. Bólowi krocza mogą towarzyszyć: wymioty, biegunka, gorączka oraz problemy z oddawaniem moczu;
- nowotwory – rozwijają się z komórek, które produkują plemniki. Jednym z częściej występujących są tzw. nasieniaki, skutkujące obrzękiem jąder, rozpierającym bólem krocza oraz silnym uczuciem dyskomfortu podczas poruszania się;
- choroby weneryczne, takie jak: rzeżączka, chlamydioza, opryszczka, zakażenie ureaplasmą, mykoplazma, Streptococcus agalactiae;
- zapalenie cewki moczowej – najczęściej to choroba przenoszona drogą płciową, może pojawiać się u mężczyzn chorych na cukrzycę. Może towarzyszyć mu owrzodzenie członka;
- torbiel nasienna – powstaje na skutek urazu moszny lub przebytych stanów zapalnych. Często mylona jest z żylakami powrózka nasiennego albo z guzem nowotworowym.
Ból krocza u kobiet
U kobiet ból krocza połączony z bólem w okolicach krzyża i dolnej części brzucha może być objawem wypadania macicy. Powodem są zbyt rozciągnięte mięśnie dna miednicy, które normalnie podtrzymują pochwę, odbytnicę i pęcherz moczowy. Kiedy są zwiotczałe, macica zaczyna się obniżać. Najczęściej problem ten pojawia się, gdy kobieta:
- jest po ciężkim porodzie,
- urodziła siłami natury dziecko o wadze powyżej 4 kg,
- jest w okresie menopauzy i cierpi na niedobór estrogenów,
- ma wrodzone zaburzenie metabolizmu kolagenu.
Najbardziej nieinwazyjną metodą leczenia są ćwiczenia mięśni Kegla, jednak w przypadku obniżenia poziomu estrogenów lekarz powinien wypisać odpowiednie leki z zawartością tych hormonów.
Ciąża a ból krocza
Dlaczego kobiety cierpią na ból krocza w ciąży? Ponieważ działanie estrogenu powoduje poluzowanie spojenia łonowego i stawów krzyżowo-biodrowych. Dzięki temu miednica zwiększa swoją elastyczność i niejako „przygotowuje się” do tego, by podczas porodu pomieścić główkę dziecka przechodzącą przez kanał rodny. To właśnie obniżenie główki dziecka w ostatnich tygodniach ciąży sprawia, że przyszłe mamy odczuwają ból w okolicy krocza. Towarzyszy mu niekiedy ból miednicy mniejszej. Aby uniknąć nasilenia tych przykrych objawów, warto ograniczyć aktywność fizyczną w ostatnim trymestrze ciąży i prowadzić oszczędny tryb życia.
Ból po nacięciu krocza
Epizjotomia, czyli nacięcie krocza podczas porodu, od lat budzi kontrowersje, powoduje dyskusję wśród lekarzy, czy chroni krocze, czy raczej powoduje jego uszkodzenie. Według Światowej Organizacji Zdrowia epizjotomia może dawać powikłania m.in.: infekcjami i stanami zapalnymi, wzrostem utraty krwi, a także późniejszym nietrzymaniem moczu (inkontynencji) i dolegliwościami przy siedzeniu. Są jednak sytuacje, kiedy ingerencja chirurgiczna jest koniecznością.
Aby zapobiec nadmiernemu bólowi po nacięciu krocza, a także infekcjom, niezbędna jest prawidłowa pielęgnacja okolic intymnych po porodzie, polegająca na spłukiwaniu krocza wodą wymieszaną z delikatnym płynem antybakteryjnym – po każdej wizycie w łazience. Warto pamiętać, by dokładnie osuszać skórę jednorazowymi ręcznikami, powolnymi ruchami od przodu do tyłu, a także by często zmieniać podpaski. Prawidłowe gojenie trwa od tygodnia do 2 tygodni, natomiast w przypadku powikłań spowodowanych m.in. zakażeniem odchodami połogowymi niezbędna jest rewizja rany.
