Biopsja tarczycy – interpretacja wyników, przebieg i skutki uboczne badania

Choroby tarczycy dosięgają nas coraz częściej i mogą doprowadzać do bardzo poważnych konsekwencji zdrowotnych. Podjęcie skutecznego leczenia zależy przede wszystkim od postawienia szybkiej i trafnej diagnozy. Badaniem, które pozwala prawidłowo określić patomorfologiczny charakter guza, jest biopsja tarczycy.

Za co odpowiada tarczyca? Dowiecie się tego z filmu:

Biopsja tarczycy – wskazania

Coraz większa liczba osób na całym świecie uskarża się na problemy związane z tarczycą. Ten duży gruczoł jest umiejscowiony w przedniej części szyi i najczęściej składa się z dwóch płatów połączonych węziną. W organizmie wypełnia on bardzo ważną rolę – produkuje kalcytoninę, hormony T3 i T4, niezbędne do właściwego funkcjonowania organizmu i regulacji aktywności życiowej. Właśnie z tego powodu niedoczynność lub nadczynność tarczycy tak bardzo wpływa na jakość życia. Choroby tego gruczołu wiążą się z problemami nie tylko natury fizycznej, mogą przekładać się również na psychikę i bardzo często są połączone z zespołami chorobowymi dotyczącymi innych organów.

Po zauważeniu objawów charakterystycznych dla zaburzeń pracy tarczycy, powinniśmy jak najszybciej skonsultować się ze specjalistą. Na początku przeprowadza się badanie palpacyjne okolic szyi, badania stężenia hormonów, przeciwciał oraz USG tarczycy – dzięki nim lekarz jest w stanie określić kierunek dalszej diagnostyki. Biopsja tarczycy pozwoli natomiast na ocenę charakteru zmian, które wzbudziły podejrzenie endokrynologa. Bezpośrednim zaleceniem do jej przeprowadzenia będzie zwłaszcza duży rozmiar guzków, ich specyficzna struktura, przerzuty do węzłów chłonnych, obciążenie genetyczne, oraz obraz zmian w badaniu USG.

Jak rozpoznać, że tarczyca choruje? Zobacz film:

Jak wygląda biopsja tarczycy?

Pomimo inwazyjnego charakteru badania, nie ma żadnych powodów do obaw. Biopsja cienkoigłowa tarczycy jest wykonywana igłą o średnicy 0,4–0,6 mm (do pobierania krwi i zastrzyków używa się igieł o średnicy 0,7–0,8 mm). Pacjenci najczęściej pytają o to, czy biopsja tarczycy boli. W większości przypadków nie powoduje ona żadnego dyskomfortu i nie wiąże się z jakimkolwiek bólem. Nie ma także potrzeby wykonywania zabiegu w znieczuleniu. Materiał do badania cytologicznego pobiera się z konkretnych guzków albo zmian zapalnych. Biopsję tarczycy przeprowadza chirurg w asyście radiologa. Nie podaje się znieczulenia, które mogłoby zaburzyć obraz w trakcie badania oraz sprawiać dodatkowy ból. W celu pobrania właściwego wycinka, przez cały czas lekarz obserwuje obraz USG, a następnie wkłuwa się do wybranej tkanki.

Powikłania biopsji tarczycy występują bardzo rzadko i nie są uciążliwe. Po wyciągnięciu igły zakłada się opatrunek, w miejscu wkłucia może powstać mały krwiak lub zasinienie, które powinno zniknąć w ciągu kilku dni. Możliwe jest także pojawienie się bólu w okolicach szyi. Badanie nie wymaga pozostania w szpitalu – zazwyczaj możliwy jest natychmiastowy powrót do domu.

Nie jest wymagane szczególne przygotowanie do biopsji tarczycy. Z lekarzem skonsultować powinny się osoby przyjmujące leki obniżające krzepliwość krwi, ponieważ może zajść potrzeba ich wcześniejszego odstawienia. Przeciwwskazaniem do przeprowadzenia badania jest skaza krwotoczna i zmiany ropne w okolicach szyi.

Biopsja tarczycy jest przeprowadzana w pozycji leżącej, z głową odchyloną lekko do tyłu. Pacjent nie powinien w jej trakcie przełykać i rozmawiać. Przed przeprowadzeniem biopsji tarczycy lekarz informuje chorego o przebiegu badania i możliwych konsekwencjach, a także wyjaśnia wszelkie wątpliwości – pozwala to zredukować stres związany z wkłuciem.

Badanie cytologiczne biopsji tarczycy

Właściwy wynik biopsji tarczycy może być podany dopiero po przeprowadzeniu badania histopatologicznego. Niestety, istnieje pewien odsetek przypadków, w których patolog nie może określić charakteru zmian (tak zwana biopsja niediagnostyczna). Jest to związane przede wszystkim z niejednolitą strukturą guzków oraz samego gruczołu. Obok zmian jednoznacznie łagodnych lub złośliwych istnieją także zmiany budzące dalsze podejrzenia. Szczególnie problematyczne są zmiany pęcherzykowe, które mogą być złośliwe.

Aby postawić trafną diagnozę, wyniki biopsji tarczycy powinny być odczytywane wraz z wynikami innych badań. Jeżeli pobrany materiał nie daje jednoznacznych wyników, analizę trzeba powtórzyć. Nie musimy jednak obawiać się o wiarygodność cytologii – odsetek przekłamanych rezultatów jest bardzo niski. W wielu przypadkach biopsja pozwala na uniknięcie bezpodstawnej operacji usunięcia gruczołu, które może wiązać się z problemami zdrowotnymi charakterystycznymi dla niedoczynności tarczycy. Bardzo często umożliwia także szybkie wdrożenie właściwego leczenia. W przypadku chorób nowotworowych znacznie zwiększa ono szansę na szybkie wyleczenie pacjenta.

Zobaczcie, jak wygląda zdrowa tarczyca, a jak chora: