Tęgoryjec jest pasożytem, który osiąga duże rozmiary w swoim gatunku – jest widoczny gołym okiem, a jego długość dochodzi do dwóch centymetrów. Wiele innych pasożytów jest dostrzeganych wyłącznie przez mikroskop. Narządami, które najczęściej atakuje tęgoryjec są: płuca, jelito cienkie i dwunastnica. Szacuje się, że na świecie znajduje się 550-780 mln osób zarażonych tym pasożytem. W zdecydowanej większości są to mieszkańcy strefy tropikalnej, w szczególności obszarów wiejskich. Dzieje się tak ze względu na ciepły klimat, utylizację ścieków oraz bose chodzenie po tamtejszych terenach.
Cykl rozwoju zarażenia tęgoryjcem
Tęgoryjec wnika do ludzkiego organizmu przez skórę, dlatego niebezpieczne jest chodzenie boso po terenach znajdujących się w strefie tropikalnej. Larwy pasożyta aktywnie reagują na kontakt skóry z ziemią i wnikają wewnątrz organizmu. Następnie larwy dostają się do naczyń żylnych, a w dalszej kolejności do serca, płuc i tchawicy. W płucach dochodzą aż do światła drzewa oskrzelowego. Wraz z wydzieliną oskrzelową człowiek odkrztusza je i połyka, dzięki czemu przedostają się one do jelita cienkiego i tam pasożytują. Larwy tęgoryjca wydzielają rozmaite substancje. Obecność pasożyta w płucach doprowadza do gromadzenia się komórek kwasochłonnych, co w dalszej kolejności może spowodować wytworzenie się nacieków o patogenezie zbliżonej do tej występującej w glistnicy.
Inną drogą dostania się tęgoryjca do ludzkiego organizmu jest droga pokarmowa – w tym przypadku nie dochodzi do wędrówki larw, gdyż mogą one przekształcić się w dojrzałe postacie bezpośrednio w układzie pokarmowym.
Jeżeli jeden z domowników zarazi się tęgoryjcem, ryzyko przeniesienia choroby na innych członków rodziny wzrasta. W takim przypadku każda osoba z otoczenia powinna przejść testy na wykrycie choroby. Zalecana jest także dokładna higiena osobista i dbałość o porządek w miejscu zamieszkania.
Objawy zakażenia tęgoryjcem
Objawami wskazującymi na zakażenie tęgoryjcem są: krwawienie z przewodu pokarmowego, plucie krwią, bóle brzucha, skurcze jelita cienkiego, nudności, wymioty oraz biegunka. W niektórych przypadkach dochodzi jednak do zakażenia, które objawia się w nietypowy sposób. Tymi symptomami są: wysypka na skórze, świąd (szczególnie w miejscu, przez które tęgoryjec dostał się do organizmu), obrzęki rąk, nóg i twarzy, kaszel, duszności, ból w klatce piersiowej oraz ogólne osłabienie organizmu.
Powikłania
Działanie tęgoryjców może prowadzić do powikłań, gdyż odżywiają się one krwią z naczyń układu pokarmowego. W rezultacie dochodzi do anemii (niedokrwistości). Ze względu na duże obniżenie liczby czerwonych krwinek w organizmie, w dalszej perspektywie może dojść do niewydolności serca. Poza krwią tęgoryjce obniżają także poziom białek i żelaza w ludzkim organizmie, co prowadzi do kolejnych komplikacji, takich jak niedobór składników odżywczych oraz wodobrzusze (wypełnienie jamy brzusznej płynem wskutek dużej utraty białka). U dzieci zarażonych tęgoryjcem może dojść do znacznie bardziej powolnego wzrostu i rozwoju umysłowego, co także jest spowodowane niedoborem żelaza i białek.
Do powikłań może dochodzić w wyniku niewłaściwego leczenia, np. alergicznego, gdyż objawy skórne i oddechowe chorób pasożytniczych mogą przypominać te występujące przy uczuleniu.
Diagnozowanie zakażenia tęgoryjcem
Choroby pasożytnicze często objawiają się w podobny sposób, a więc kluczowy w rozpoznaniu zakażenia tęgoryjcem jest wywiad z osobą. Poza tym tęgoryjca można wykryć poprzez badanie kału, jednak często trudno jest wykonać ten test we właściwym momencie rozwoju pasożyta. Na obecność tęgoryjca w organizmie może też wskazywać podwyższony poziom eozynofilii, który zostaje wykazany przez badanie krwi.
Leczenie
Najważniejsze w leczeniu zakażenia tęgoryjcem jest pozbycie się pasożytów z organizmu oraz większa dbałość o dietę. W aptekach są dostępne leki, które niszczą pasożyty – albendazol (jednorazowa dawka 400 g) lub mebendazol (dawka 2 razy po 100 mg przez trzy dni).
Poza tym stosuje się środki mające na celu wyleczenie komplikacji wynikających z powikłań. W przypadku anemii do terapii zostają dołączone suplementy żelaza oraz innych substancji odżywczych. Jeżeli dochodzi do wodobrzusza, konieczne jest przyjmowanie w diecie dodatkowego białka.
W zdecydowanej większości przypadków rokowania są dobre, a skuteczność leczenia wysoka. Do całkowitego wyleczenia dochodzi, jeżeli po ustąpieniu objawów nie dochodzi do nawrotu choroby przez następne 3-4 lata.
Zobacz wideo: Cała prawda o pasożytach: jak ich unikać, jak leczyć i jak się ich pozbyć?
