Ziołomiód to syropy, czyli soki roślin zielarskich z cukrem, przerobione przez pszczoły. Za pioniera w dziedzinie ziołomiodów uznaje się rosyjskiego pszczelarza i naukowca – Iojrisza, który ich produkcję rozpoczął już w latach 30. ubiegłego wieku. Ziołomiody ze względu na zawartość cennych substancji aktywnych wspomagają leczenie wielu chorób. W sprzedaży znaleźć można ziołomiód sosnowy, aroniowy, malinowy, pokrzywowy, głogowy, aloesowy i inne.
Co to jest ziołomiód?
Ziołomiód to produkt wytwarzany przez pszczoły z ekstraktów ziołowych lub z dodatkiem syropów ziołowych czy soków owocowych, łączący właściwości dwóch naturalnych składników diety – miodów i ziół. Powszechnie mówi się, że ziołomiody to zioła zakonserwowane przez pszczoły. Ziołomiody inaczej nazywane są sokomiodami, miodami sokowymi, herbamiodami, miodami ziołowymi. Ziołomiody stosuje się tak samo jak miody naturalne. Można je nakładać na chleb, wzbogacać nimi dania czy dodawać je do herbaty. Są smaczne i lubiane przez dzieci.
Ziołomiody wykorzystywane są przez medycynę naturalną, a dokładnie apiterapię, czyli leczenie chorób produktami pszczelimi. Mimo wielu korzystnych działań na ludzki organizm ziołomiody nie są zbyt popularnym produktem. Zdaniem badaczy przyczynami małej popularności ziołomiodów są przede wszystkim: rejonizacja produkcji, ograniczona liczba punktów sprzedaży i mała wiedza konsumentów.
Dlaczego warto jeść miód? Odpowiedź na filmie:
Jak zrobić ziołomiód?
Ziołomiód powstaje z przygotowanej wcześniej pożywki cukrowej, która zawiera odpowiedni materiał roślinny, będący pokarmem dla pszczół. Surowcem do produkcji ziołomiodów jest pożywka uzyskana z roślin leczniczych lub z ich części, którą pszczoły traktują jak nektar i zagęszczają do konsystencji miodu. Stężenie cukru w pożywkach ziołowych, którymi karmione są pszczoły, wynosi przeważnie 66%. W zależności od składu pożywki uzyskuje się inne rodzaje ziołomiodów, a do najbardziej popularnych zalicza się ziołomiód: pokrzywowy, sosnowy, głogowy, aroniowy, rumiankowy, malinowy, brokułowy, aloesowy czy z czarnego bzu.
Skład ziołomiodów
Podstawowy skład chemiczny ziołomiodów i miodów naturalnych jest identyczny. Charakterystyczną cechą ziołomiodów jest obecność substancji biologicznie aktywnych, występujących w surowcach roślinnych użytych do wzbogacania pożywki cukrowej. Ziołomiody od miodów naturalnych mają też więcej biopierwiastków, w tym wapnia, magnezu, miedzi, cynku, żelaza, manganu i niklu.
Ziołomiód pokrzywowy
Ziołomiód pokrzywowy ze względu na właściwości zdrowotne stosowany jest w trakcie i po długotrwałej antybiotykoterapii oraz do regulacji zarówno zbyt wysokiego, jak i za niskiego ciśnienia tętniczego krwi. Ze względu na dużą zawartość aktywnego biologicznie żelaza zwiększa ilość hemoglobiny we krwi. Ziołomiód pokrzywowy zaleca się przy zaburzeniach pracy serca i podczas leczenia reumatyzmu, kamicy nerkowej oraz schorzeń układu moczowego. Działa moczopędnie i laktacyjnie.
Ziołomiód sosnowy, głogowy i miętowy
Ziołomiód sosnowy wykazuje działanie wykrztuśne, moczopędne, rozkurczowe, żółciopędne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Wskazany jest jako element pomocniczy w leczeniu schorzeń górnych dróg oddechowych, w anginie czy zapaleniu gardła i krtani.
Ziołomiód głogowy wspomaga pracę mięśnia sercowego i reguluje ciśnienie tętnicze krwi. Wskazany jest jako element profilaktyki chorób układu krążenia i wspomagająco po udarach, wylewach czy zawałach serca.
Ziołomiód miętowy znany jest z działania przeciwskurczowego i dezynfekującego. Łagodzi też stany zapalne błon śluzowych jamy ustnej i paradontozę. Ponadto ułatwia trawienie i wchłanianie pokarmu oraz wzmacnia organizm.
Ziołomiód aroniowy
Ziołomiód aroniowy stanowi doskonałe źródło witamin PP, C, E i z grupy B. Zalecany jest zwłaszcza w leczeniu schorzeń układu krążenia (nadciśnienie tętnicze i miażdżyca), chorób trzustki i wątroby czy oczu. Wspomaga usuwanie z organizmu metali ciężkich i łagodzi skutki radioterapii. Ma działanie wzmacniające, odżywcze, przeciwzapalne, uspokajające i relaksujące.
W przepisie na ziołomiód aroniowy wymienia się następujące składniki: suszone owoce aronii, miód i cytrynę. Pierwszym krokiem jest zmielenie w młynku na proszek owoców aronii. Następnie dodaje się miód w proporcji 1 część aroniowego proszku na 3 części miodu i trochę soku z cytryny. Po dokładnym wymieszaniu wszystkich składników miksturę przekłada się do słoiczka.
Zobacz film i sprawdź, czy można słodzić gorącą herbatę miodem:
Inne rodzaje ziołomiodów
Istnieje możliwość otrzymywania ziołomiodu brokułowego zawierającego sulforafan – substancję o potencjalnym działaniu przeciwnowotworowym (zwłaszcza w przypadku nowotworów wątroby). Jest to silny antyoksydant, który chroni organizm przed wolnymi rodnikami. Inną propozycją jest ziołomiód z pożywki zawierającej wyciągi z roślin podwyższających odporność organizmu, takich jak: jeżówka blada, czepota puszysta i eleuterokok kolczasty.
Ziołomiód aloesowy wykazuje działanie lekko przeczyszczające, stąd zalecany jest przy zaparciach. Dodatkowo podnosi odporność organizmu i wzmacnia przemianę materii. Ziołomiód tymiankowy znany jest z działania przeciwzapalnego, wykrztuśnego i odkażającego. Polecany jest przy zapaleniu górnych dróg oddechowych, uporczywym mokrym kaszlu i silnym bólu gardła. Ponadto podnosi ogólną odporność organizmu, gdyż zwiększa liczbę białych krwinek. Ziołomiód rumiankowy reguluje perystaltykę jelit, zapobiega wzdęciom i zaparciom, łagodzi objawy choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
Bibliografia:
1. Świderski A., Sterkowicz P., Kaszycki P., Kołoczek H., Ziołomiód zawierający sulforafan-aglikon o potencjalnej roli w profilaktyce chorób nowotworowych, „Roczniki PZH”, 2003, 54, s. 25-32.
2. Kędzia B., Hołderna-Kędzia E., Możliwości stosowania produktów pszczelich pochodzenia roślinnego w onkologii, „Postępy Fitoterapii”, 2015, 16(2), s. 107-116.
3. Kędzia B., Kostrzewski Z., Znaczenie ziołomiodów w lecznictwie, „Postępy Fitoterapii”. 2010, 4, s. 229-235.
4. Wilczyńska A., Twork M., Analiza rynku ziołomiodów – uwarunkowania produkcji i sprzedaży, „Zeszyty Naukowe Akademii Morskiej w Gdyni”, 2012, 72, s. 37-45.
