Przedwczesny wytrysk bywa rozmaicie definiowany. Zazwyczaj przyjmuje się, że jest dysfunkcją objawiającą się niezdolnością mężczyzny do przeżywania podniecenia bez ejakulacji i brakiem swobodnej kontroli nad nią. Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób doprecyzowała kryterium czasowe – problem z przedwczesnym wytryskiem następuje, gdy dochodzi do niego przed upływem 15 sekund od rozpoczęcia stosunku seksualnego.
Wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje zaburzenia:
-
wytrysk zbyt przedwczesny (następuje jeszcze przed rozpoczęciem gry wstępnej),
-
wytrysk przedwczesny (dochodzi do niego na początku gry wstępnej, przed stosunkiem seksualnym),
- wytrysk zbyt wczesny (najczęściej spotykany, następuje w momencie wprowadzania penisa do pochwy lub po kilku ruchach frykcyjnych).
Leczenie przedwczesnego wytrysku
Przedwczesny wytrysk jest problemem mężczyzn z każdej grupy wiekowej, choć najczęściej borykają się z nim osoby młode, dopiero podejmujące aktywność seksualną. Podczas inicjacji seksualnej większość mężczyzn nie jest w stanie kontrolować ejakulacji, jednak w miarę zdobywania doświadczenia zazwyczaj uczą się oni panować nad wytryskiem. Gdy to się nie udaje, pojawia się wstyd, strach, frustracja i rozczarowanie.
Przedwczesny wytrysk powoduje obniżenie poczucia wartości i pewności siebie. Może również wpływać na relacje w związku, ponieważ kobiety często odczuwają z tego powodu dyskomfort, wynikający m.in. z braku zaspokojenia seksualnego. Z kolei mężczyzna często zaczyna obawiać się utraty partnerki. Problem z przedwczesnym wytryskiem bywa niekiedy powodem unikania stosunków seksualnych, co prowadzi do konfliktów w związku.
Tego typu zaburzenia na pewno warto skonsultować ze specjalistą, ponieważ istnieje sporo metod leczenia przedwczesnego wytrysku. Do leków przynoszących najlepsze efekty należą preparaty antydepresyjne, zwłaszcza inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (selective serotonin reuptake inhibitors, SSRI), farmaceutyki z grupy SARI (serotonin antagonist and reuptake inhibitor) oraz inhibitory fosfodiesterazy typu 5, czyli:
- dapoksetyna,
- klomipramina,
- paroksetyna,
- sertralina,
- fluoksetyna.
Przedwczesny wytrysk dość skutecznie pozwalają powstrzymać maści z lidokainą i prylokainą aplikowane na powierzchni żołędzi penisa 15 min przed stosunkiem, odbywanym po założeniu prezerwatywy.
Przyczyny przedwczesnego wytrysku
Przyczyny przedwczesnego wytrysku często leżą w psychice mężczyzny i wynikają z negatywnych doświadczeń seksualnych. Z tym problemem zmagają się również osoby, które miały długą przerwę w stosunkach płciowych lub obawiają się niezaspokojenia partnerki. Powodem zaburzeń bywa też budowa anatomiczna penisa, np. krótkie wędzidełko oraz różne stany chorobowe: zapalenie cewki moczowej czy gruczołu krokowego, cukrzyca lub schorzenia neurologiczne.
Problem z przedwczesnym wytryskiem może być też efektem wrodzonego, niższego progu pobudliwości seksualnej i odruchu ejakulacyjnego u konkretnego mężczyzny. Bywa też przypadłością nabytą – konsekwencją przemęczenia, stresu czy zaburzonych relacji partnerskich.
Jak walczyć z przedwczesnym wytryskiem?
Najlepszym rozwiązaniem jest łączenie farmakoterapii z technikami behawioralnymi. Dużą rolę odgrywa psychoedukacja obojga partnerów. Mężczyznom zmagającym się z przedwczesnym wytryskiem zaleca się częstsze i wielokrotne kontakty seksualne, skracanie czasu gry wstępnej, stosowanie przerw w ruchach frykcyjnych, a także naukę tłumienia podniecenia, czemu ma służyć odwracanie uwagi od bodźców erotycznych. Para powinna też spróbować zbliżeń w pozycjach powodujących słabszą stymulację członka, wskazana jest np. pozycja „na jeźdźca” lub kolankowo-łokciowa. Młodym mężczyznom zalecana jest masturbacja przed stosunkiem.
Przedwczesnemu wytryskowi mogą też zapobiegać ćwiczenia wykonywane przez oboje partnerów. Najpopularniejsze polega na drażnieniu przez kobietę penisa i przerywaniu pieszczoty w momencie narastania podniecenia, gdy mężczyzna zaczyna odczuwać zbliżającą się ejakulację. Następnie stymulacja powinna być kontynuowana.
Skuteczna bywa też technika zwana squeeze – gdy mężczyzna czuje zbliżający się wytrysk, wycofuje członek z pochwy i uciska palcami miejsce poniżej żołędzi, sprawiając, że podniecenie zmniejszy się, a potrzeba ejakulacji ustępuje. Po chwili można kontynuować zbliżenie płciowe.
Tego typu ćwiczenia, by okazały się efektywne, powinny być stosowane przynajmniej 3–6 miesięcy. Ich skuteczność ocenia się 50–70%, ale efekty zwykle nie utrzymują się na długi czas.
