Niedosłuch może dotyczyć każdej grupy wiekowej, choć najczęściej kojarzony jest z osobami w starszym wieku. Istotnym elementem diagnostyki zaburzeń słuchu są badania słuchu subiektywne i obiektywne. Badania subiektywne bazują na odpowiedziach badanego. Na wynik badań obiektywnych pacjent nie ma wpływu. Próba Webera to jedno z subiektywnych badań słuchu, zaliczana jest do prób stroikowych.
Kiedy wykonuje się próbę Webera?
W pierwszej kolejności wykonuje się ocenę słyszalności mowy oraz szeptu. Prawidłowo człowiek powinien słyszeć szept z odległości 6 m. Badanie polega więc na tym, że badający staje w odległości 6 m od pacjenta i wypowiada szeptem słowa, stopniowo zbliżając się do badanego. Pacjent ma za zadanie powtórzyć to, co usłyszy. Badanie wykonuje się dla każdego ucha z osobna, zaczynając od strony, po której słyszy lepiej. W dalszej kolejności wykonuje się próby stroikowe, do których zalicza się próbę Webera oraz próbę Rinnego. Służą one określeniu, czy niedosłuch ma charakter przewodzeniowy, czyli uszkodzenie obejmuje ucho środkowe, czy odbiorczy, kiedy uszkodzenie obejmuje ucho wewnętrzne. Kolejnym najczęściej wykonywanym badaniem jest audiometria totalna, którą wykonuje się w specjalnie do tego przeznaczonej tzw. kabinie ciszy. Ocenia przewodnictwo kostne oraz przewodnictwo powietrzne dla obu uszu. Ostatnim badaniem subiektywnym jest ocena nie tylko przewodzenia dźwięku, ale również rozumienia mowy, czyli audiometria mowy.
Na czym polegają próby stroikowe, w tym próba Webera?
Określenie „próby stroikowe” oznacza, że wykonuje się je przy użyciu stroika. Próba Webera pozwala porównać stopień przewodnictwa kostnego w obu uszach. W tym celu ustawia się stroik na szczycie głowy bądź u podstawy nosa, a następnie badany ma za zadanie stwierdzić, w którym uchu słyszy lepiej. Drugi rodzaj próby stroikowej to próba Rinnego, w której porównuje się przewodnictwo powietrzne i kostne. Tym samym zbliża się drgający stroik do ujścia małżowiny usznej, a następnie do wyrostka sutkowatego (guzka kostnego znajdującego się tuż za uchem).
Jak mózgu przetwarza dźwięki? Dowiesz się tego z filmu:
U kogo można wykonać próbę Webera?
Nie ma żadnych przeciwwskazań do wykonywania próby Webera w ramach podstawowego badania słuchu. Jednak zastosowanie tego badania w praktyce klinicznej jest aktualnie niewielkie. Zostało właściwie wyparte przez audiometrię. Warunkiem wykonania próby Webera jest współpraca z pacjentem. Trudne jest to więc u osób starszych ze znacznym niedosłuchem czy też u dzieci małych, które nie są w stanie współpracować z lekarzem i ich interpretacja co do słyszenia dźwięku nie do końca jest wiarygodna.
Interpretacja próby Webera i pozostałych prób stroikowych
Jeżeli osoba badana nie ma żadnych nieprawidłowości w zakresie słuchu bądź ubytki są takie same po obu stronach, dźwięk wydawany przez stroik odbierany jest tak samo w obu uszach. Badany twierdzi więc, że słyszy dźwięk po środku głowy. Jeśli jednak występuje ubytek w zakresie zmysłu słuchu w jednym z uszu, wtedy dźwięk odbierany jest lepiej po jednej stronie. W niedosłuchu typu przewodzeniowego dźwięk jest lepiej odbierany przez ucho chore. W niedosłuchu odbiorczym dźwięk lepiej jest słyszalny w zdrowym uchu. Próba Rinnego natomiast pozwala porównać przewodnictwo kostne i powietrze. W zdrowym uchu dźwięk stroika znajdującego się przy małżowinie usznej powinien być dłużej słyszalny niż na kości. Dominować więc powinno przewodnictwo powietrzne. W niedosłuchu przewodzeniwym stroik jest lepiej słyszalny z ujścia ucha zewnętrznego. W niedosłuchu kostnym natomiast stroik jest lepiej odbierany po przystawieniu stroika do kości.
