Przyjście dziecka na świat odbywa się zazwyczaj przez poród naturalny. Coraz częściej jednak przy rozwiązaniu przeprowadza się cesarskie ciecie. Przyczyną zrezygnowania z porodu naturalnego są przeciwwskazania zdrowotne dla matki lub dziecka. W świetle prawa nie można wykonać u ciężarnej cesarski "na życzenie". Światowa Organizacja Zdrowia zaleca, aby o przeprowadzeniu cesarskiego cięcia decydowały wyłącznie względy medyczne. Średnia europejska cesarek szacowana jest na 30% ogółu rozwiązań.
Jak wygląda poród naturalny?
Poród naturalny przebiega bez użycia środków mechanicznych i farmakologicznych. Kobiety rodzące siłami natury zazwyczaj krócej przebywają w szpitalu i szybciej dochodzą do siebie. Blizna po chirurgicznym nacięciu krocza (obszar między pochwą i odbytem), czyli epizjoktomii, goi się szybciej w porównaniu z tą po cesarskim cięciu. Niemniej jednak poród to ogromny i długotrwały wysiłek fizyczny, który trwa od kilku do kilkunastu godzin. Mimo to pozwala matce świadomie i aktywnie uczestniczyć w jednym z najważniejszych wydarzeń w jej życiu.
Jak przebiega poród naturalny? Dowiesz się tego z naszego filmu
Zalety naturalnego rozwiązania ciąży dotyczą też dziecka. Skurcze porodowe pojawiają się zazwyczaj, gdy dziecko jest w pełni gotowe, by prawidłowo funkcjonować poza łonem mamy. Podczas przedostawania się przez kanał rodny z płuc dziecka wydalany jest płyn owodniowy. W wyniku kontaktu z dobroczynnymi bakteriami z pochwy matki kształtuje się system immunologiczny dziecka. Niestety niesie za sobą także zagrożenia, jak urazy i niedotlenie.
Mimo że przewidywany termin rozwiązania określa się na podstawie badania USG, poród naturalny rozpoczyna się spontanicznie i samoistnie. Towarzyszy mu silny ból, a niekiedy także utrata kontroli nad ciałem. Konsekwencją porodu naturalnego może być nietrzymanie moczu, a u niektórych kobiet problemy seksualne w pierwszych miesiącach po przyjściu dziecka na świat.
Poród naturalny czy cesarka?
Cesarskie cięcie to zabieg chirurgiczny, który polega na rozcięciu powłok brzusznych i macicy, aby możliwe było wyjęcie dziecka z łona matki. Sporadycznie przeprowadzany jest pod znieczuleniem ogólnym, a przeważnie zewnątrzoponowym lub podpajęczynówkowym. Kobieta jest znieczulona od pasa w dół i przytomna podczas zabiegu. Na sześć godzin przed zabiegiem nie wolno przyjmować płynów i pokarmów. Przyszła matka musi mieć ogolony wzgórek łonowy ze względu na przebiegające tuż nad nim cięcie. Należy założyć cewnik i wenflon.
O ile termin porodu naturalnego jest tylko orientacyjny, o tyle przy cesarskim cięciu istnieje możliwość zaplanowania daty rozwiązania. Kobietom rzadziej doskwiera nietrzymanie moczu czy problemy seksualne, ponieważ pochwa i krocze pozostają nienaruszone. Częściej pojawić się mogą za to zakażenia i skrzepy krwi, problemy z laktacją i zrosty w brzuchu. Występuje ryzyko uszkodzenia narządów wewnętrznych, utraty dużej ilości krwi czy powikłań po znieczuleniu. Oprócz wyższej śmiertelności matek przy cesarskim cięciu większy jest także wskaźnik śmiertelności dziecka. Konsekwencją cesarskiego cięcia jest dłuższa hospitalizacja (co najmniej 4 dni) i rekonwalescencja. Blizna po cięciu cesarskim dłużej się goi i może stać się problemem przy kolejnych ciążach. Bolesność rany utrudnia karmienie piersią i opiekę nad dzieckiem. Po cesarskim cięciu przez 12 godzin kobieta musi leżeć, ponieważ zbyt wczesna pionizacja skutkuje komplikacjami.
Dziecko wydobywane jest nagle, a nie jak w przypadku porodu naturalnego stopniowo. Mogą się u niego pojawić przejściowe zaburzenia oddechu, ale mimo to jest mniej narażone na urazy, ponieważ cesarka nie wymaga użycia kleszczy i próżnociagu. Istnieje jednak ryzyko, że urodzone przez cesarkę dziecko może nie być wystarczająco gotowe do samodzielnej egzystencji poza organizmem mamy i poród przeprowadzony zostanie przedwcześnie.
Przeciwwskazania do porodu naturalnego
Kobiety zabiegają często o przeprowadzenie cesarskiego cięcia z obawy przed bólem, jaki towarzyszy naturalnemu porodowi oraz z niepokoju o utratę atrakcyjności i sprawności seksualnej. Lista medycznych wskazań do cesarskiego cięcia jest bardzo długa. Wśród nich znaleźć można m.in. ciążę mnogą (też bliźniaczą), choroby układu krążenia matki, niewyrównaną cukrzycę, opryszczkę narządów płciowych, poważne wady wzroku matki grożące odwarstwieniem się siatkówki oka, wskazania psychiatryczne (coraz częściej tokofobia - lęk przed porodem), przebyte wcześniej operacje macicy, zakażenie wewnątrzmaciczne, nieprawidłowe ułożenie główki dziecka, nieprawidłowe położenie płodu przy trwającej czynności skurczowej, niewspółmierność szyjkową, czyli zaburzenia rozwierania się szyjki macicy, wagę dziecka powyżej 4,5 kg, niewspółmierność porodową (za duże dziecko w stosunku do szerokości miednicy matki), nieprawidłowy postęp porodu, słabą akcję skurczową, wypadnięcie pępowiny, podejrzenie krwotoku wewnętrznego spowodowanego pęknięciem macicy, przedwczesne odklejenie łożyska i konflikt serologiczny.
