Zwapnienie nerek to inaczej nefrokalcynoza lub wapnica nerek. Polega na pojawieniu się na nerkach licznych drobnych zwapnień, co prowadzi ostatecznie do nawracającej kamicy nerkowej i zakażeń układu moczowego. Bezpośrednie przyczyny gromadzenia się nadmiaru wapnia w nerkach to np. infekcje dróg moczowych, wady wrodzone nerek czy nadczynność przytarczyc. Złogi szczawianowo-wapniowe to najczęstsze złogi obserwowane w kamicy nerek. Dla postawienia rozpoznania wystarczy standardowe badanie ultrasonograficzne (USG) i zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej. Nie zawsze konieczne jest leczenie, szczególnie w bezobjawowych postaciach, lecz niezbędny jest nadzór nad pacjentem, który powinien przebywać pod opieką nefrologa.
Wapnica nerek, czyli nefrokalcynoza
Wapnica nerek z języka łacińskiego określana jest nefrokalcynozą. Charakteryzuje się magazynowaniem w miąższu nerek złogów soli wapnia, które są dość liczne i istotnie zmieniają morfologię tego narządu. Nie jest to choroba dająca swoiste objawy, lecz powoduje szereg powikłań. Podczas ich rozpoznawania dochodzi do przypadkowej diagnozy zwapnienia nerek. Często wapnica przebiega bezobjawowo i uwidacznia się w badaniach obrazowych wykonywanych z zupełnie innego powodu.
Zobaczcie, jak zadbać o nerki, żeby na długo pozostały zdrowe:
Przyczyny zwapnienia nerek
Aby doszło do zwapnienia nerek, konieczne jest współistnienie innej patologii doprowadzającej do odkładania się soli wapnia w nerkach. Mogą to być: nadczynność przytarczyc, wrodzone wady nerek, kwasica cewkowa dalsza, gąbczastość nerek, niektóre nowotwory i leki, jak np. tiazydy. Gąbczastość nerek jest jednym z rzadziej występujących zjawisk chorobowych, polegających na zmianie wyglądu miąższu nerek. Nerka ma bowiem torbielowatą budowę w części rdzeniowej. Pomiędzy torbielami da się zauważyć liczne zwapnienia. Istotne magazynowanie się wapnia w miąższu nerek może nastąpić w przypadku nadczynności przytarczyc. Jest to endokrynologiczne schorzenie, którego przyczyną jest nadmierne wydzielanie parathormonu (PTH). Nadmiar tego hormonu stymuluje między innymi uwalnianie wapnia z kości i wzrost jego poziomu w surowicy. Nerki nie są w stanie wydalić zbyt dużej ilości tego pierwiastka, co skutkuje jego kumulacją. Jedną z dziedzicznych chorób przyczyniających się do powstania zwapnienia nerek jest kwasica cewkowa dalsza, polegająca na wrodzonym defekcie białek budujących cewki dalsze nefronów. Zaburzone zostaje wtedy wydzielanie jonów wodorowych. W moczu pojawia się nadmiar wapnia, co sprzyja odkładaniu wapnia w tkance miąższowej nerek. Może się również zdarzyć, że wapnica nerek jest efektem stosowania niektórych leków przeciwgrzybiczych. Zwapnienia nerek mogą powstawać jako konsekwencja infekcji układu moczowego, szczególnie odmiedniczkowego zapalenia nerek.
Polecamy: Oczyszczanie nerek z toksyn i kamieni, zioła na oczyszczanie nerek
Zwapnienie nerek – objawy
Najczęściej jest to schorzenie bezobjawowe. Kiedy pojawią się objawy, wynikają one przede wszystkim z powikłań powstałych na skutek zwapnienia nerek. Mogą to być: infekcje dróg moczowych, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zastój moczu. Niekiedy dochodzi do powstania niewydolności nerek, co powoduje wzrost poziomu kreatyniny we krwi, zaburzenia wodno-elektrolitowe, problemy z oddawaniem moczu. Celem rozpoznania wapnicy nerek konieczne jest wykonanie badań obrazowych, najczęściej USG i badania przeglądowego jamy brzusznej. Jeśli pojawiają się objawy towarzyszące, konieczne jest poszukiwanie choroby podstawowej. Wykonuje się więc ukierunkowane badania celem wykluczenia poszczególnych schorzeń.
Jak leczyć zwapnienie w nerce?
Obecność zwapnienia lub licznych zwapnień w nerce nie jest powodem do niepokoju i jeśli nie jest objawowe, nie wymaga żadnego leczenia. Konieczna jest natomiast obserwacja. Leczeniu podlega choroba podstawowa odpowiedzialna za odkładanie się wapnia w tkance nerkowej.
Zwapnienie nerek wymaga zbilansowanej diety, ze szczególnym uwzględnieniem ograniczenia bogatych w wapń produktów. Nie chodzi o ich całkowitą eliminację wapnia, lecz znaczne ograniczenie go. Powinno się unikać mleka czy przetworów mlecznych, np. serów i jogurtów, a także soi, kukurydzy, otrębów pszennych, orzechów czy żółtek jaj.
