Główną przyczyną dusznicy bolesnej jest niedokrwienie mięśnia sercowego – oprócz krwi do kluczowego mięśnia organizmu nie docierają także tlen oraz substancje odżywcze. Wyróżnia się dwa rodzaje dusznicy bolesnej – stabilną i niestabilną. Jeżeli jej przyczyną jest przewlekła niewydolność naczyń wieńcowych, mamy do czynienia z dławicą piersiową stabilną. Ostry zespół wieńcowy świadczy o dławicy piersiowej niestabilnej.
Dusznica bolesna – przyczyny
Najczęściej niewydolność układu wieńcowego (bezpośrednia przyczyna dławicy piersiowej) jest spowodowana miażdżycą. Prowadzą też do niej: skurcz, zator, zapalenie lub uraz tętnicy wieńcowej lub rozwarstwienie aorty.
Innymi przyczynami dławicy piersiowej u dorosłych mogą być: otyłość, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, zbyt wysoki poziom cholesterolu we krwi, anemia, urazy komunikacyjne (np. skutki pobicia), schorzenia upośledzające pracę lewej komory serca (np. częstoskurcz komorowy), nadczynność tarczycy połączona z tachykardią (zbyt szybkim biciem serca), stosowanie leków wpływających na skurcz tętnic wieńcowych, wrodzona zła budowa tych tętnic, zakrzepica tętnicza (w postaci czerwienicy, nadpłytkowości oraz zespołu antyfosfolipidowego), problemy z przemianą materii (np. homocystynuria, dna moczanowa), zbyt wymagający wysiłek fizyczny, przemarznięcie, zdenerwowanie oraz przedłużające się napięcie psychiczne.
Dusznica bolesna może dotykać także ludzi młodych, jeśli prowadzą nieregularny tryb życia, niezdrowo się odżywiają, spędzają zbyt dużo czasu przed komputerem, żyją w stresie, są przepracowani, nie uprawiają sportu i sięgają po używki (nikotynę, kofeinę, alkohol, narkotyki).
Dusznica bolesna – objawy
Głównymi objawami dusznicy bolesnej zgodnie z nazwą są duszności połączone z dużym bólem zlokalizowanym nad mostkiem, który promieniuje do lewej strony ciała, konkretnie do lewego barku i ramienia, a czasami do okolicy podszczękowej (żuchwy), szyi, gardła lub pleców. Jest to ból, który czujące go osoby nazywają ugniatającym, piekącym, ściskającym, a w niektórych przypadkach także dławiącym lub rozrywającym. Charakter bólu może być nieregularny – czuje się pociąganie, drętwienie ręki i palców, a czasami także dolegliwości żołądkowe. Dusznica trwa od kilku do kilkunastu minut, a jej natężenie nie jest w żadnym stopniu zależne od ułożenia ciała lub fazy cyklu oddechowego.
Dodatkowymi objawami dławicy piersiowej są: ogólny niepokój, kołatanie serca oraz niemożność złapania pełnego oddechu.
Najważniejszym sposobem na ustąpienie bólu u innej osoby jest uspokojenie jej i wydzielenie jej miejsca ze swobodnym dostępem do tlenu. Sami również nie możemy panikować – należy zachować fizyczny i psychiczny spokój.
Dusznica bolesna – diagnozowanie
Pierwszymi badaniami mającymi na celu rozpoznanie dusznicy bolesnej są badania, które określają ewentualne: anemię, wysokie ciśnienie tętnicze, zaburzenia gospodarki lipidowej oraz niedoczynność tarczycy. Lekarz może nas również skierować na następujące badania: elektrokardiogram (EKG), metoda Holtera (podłączenie do ciała elektrod, które monitorują pracę serca przez całą dobę), echokardiografia (echo serca), scyntygrafia serca, tomografia komputerowa oraz rezonans magnetyczny.
Ważnym badaniem jest także koronarografia, która potwierdza, w jakim stopniu są uszkodzone tętnice wieńcowe. Polega ona na umieszczeniu cewnika w tętnicy udowej chorej osoby i podaniu kontrastu. Następnie wykonywana jest cała seria zdjęć rentgenowskich, które dają lekarzowi dokładny obraz tego, jak wyglądają tętnice wieńcowe i w których miejscach zostały ewentualnie uszkodzone. Na podstawie wyników koronarografii lekarz określa, jak będzie leczył chorą osobę.
Dusznica bolesna – leczenie
Najczęściej w leczeniu dławicy piersiowej stosuje się farmakoterapię – osobie podawane są takie leki, jak: leki przeciwpłytkowe, statyny, leki wieńcowe o działaniu głównie objawowym (azotany, antagoniści kanałów wapniowych), inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) lub leki cytoprotekcyjne. Dodatkowo ta terapia może być wspomagana preparatami z Beta-blokerów lub blokerów kanałów wapniowych, które poprawiają tolerancję wysiłku fizycznego, regulują skurcze mięśnia sercowego i zmniejszają jego zapotrzebowanie na tlen.
Jeżeli farmakoterapia nie przynosi skutku, istnieje możliwość zabiegu chirurgicznego. Najczęściej stosowane są: angioplastyka naczyń wieńcowych (zabieg poszerzający zmienione chorobowo tętnice) lub wszczepienie by-passów.
