Urosepsa (posocznica moczowa) – jakie są najczęstsze objawy i skutki choroby?

Urosepsa, czyli posocznica moczowa, oznacza, że we krwi są obecne bakterie, które przedostały się do krwiobiegu z układu moczowego. Na skutek szybkiego namnażania się drobnoustrojów wytwarzają one coraz większą ilość szkodliwych dla organizmu substancji, które wywołują zespół objawów określanych jako sepsa.

Czym jest urosepsa?

Infekcje układu moczowego spowodowane przez działanie drobnoustrojów są częstymi schorzeniami. Jednak przez obecność niektórych czynników zwiększających ryzyko ich niebezpiecznych następstw, takich jak kamica, przerost prostaty czy brak odpowiedniego leczenia oraz zaniedbania higieny, może dojść do bardzo poważnego zakażenia krwi, określanego terminem urosepsy. Posocznica moczowa jest schorzeniem, które powoduje bardzo szybkie pogorszenie się stanu cierpiącej na nie osoby. Może dojść do objawów ciężkiej sepsy, co jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu i konieczna jest natychmiastowa interwencja medyczna i hospitalizacja. Leczenie zawsze wymaga określenia rodzaju bakterii w celu dopasowania odpowiedniej antybiotykoterapii.

Posocznica moczowa – przyczyny

Czynnikami, które najczęściej powodują posocznicę moczową, są wszelkie zaburzenia w odpływie moczu, do których może dojść na skutek: kamicy moczowej, przerostu prostaty, zwężenia górnych i dolnych dróg moczowych czy refluksu moczowodowego. Przyczynami nieprawidłowości mogą być też guzy zlokalizowane w drogach moczowych, tzw. pęcherz neurogenny (zaburzenia oddawania moczu), a także ciąża. Urosepsa jest jednym z powikłań po zabiegach w obrębie dróg moczowych, które wymagają cewnikowania – wprowadzenie cewnika do pęcherza moczowego zawsze powoduje niebezpieczeństwo przedostania się do niego niechcianych drobnoustrojów. Zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu objawów sepsy występuje też u osób z dużymi niedoborami odporności, cukrzyków, alkoholików, osób z niewydolnością nerek oraz w podeszłym wieku.

Najczęściej posocznicę wywołują bakterie Escherichia coli, Proteus enterobacter, Klebsiella czy tzw. bakterie niefermentujące.

Jakie objawy wywołuje urosepsa?

Posocznica jest chorobą o bardzo intensywnym przebiegu. Objawy urosepsy występują nagle i szybko dochodzi do znacznego pogorszenia się kondycji organizmu. W pierwszej kolejności obserwowane są zaburzenia temperatury ciała, która wzrasta powyżej 38°C lub spada poniżej 36°C. Niezależnie od tego występują drgawki, przyspieszone bicie serca i przyspieszony oddech. Spada ciśnienie tętnicze, a w niektórych przypadkach pojawiają się bóle brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Osoba cierpiąca w wyniku urosepsy odczuwa niepokój i może być z nią utrudniony kontakt (splątanie).

Co to jest sepsa? Dowiesz się tego z naszego filmu

Jeżeli występują objawy uszkodzenia jednego lub więcej narządów wewnętrznych, stan określany jest jako ciężki. W chorobie o ostrym przebiegu może dojść do:

• niewydolności nerek,
  
• niewydolności układu krążenia,
  
• zaburzeń oddychania,
  
• niewydolności wątroby,
  
• kwasicy metabolicznej,
  
• zmian skórnych z powodu namnażania się toksycznych metabolitów,
  
• wstrząsu septycznego na skutek zbyt niskiego ciśnienia tętniczego.
  

Urosepsa u dzieci

Znacznie częściej urosepsa występuje u dzieci niż u osób dorosłych i jest spowodowana głównie wrodzonymi wadami w obrębie układu moczowego, np. refluksem pęcherzowo-moczowodowym (cofanie się moczu do moczowodów i nerek). Jeżeli chodzi o diagnozę schorzenia, to objawy zakażenia nie należą do charakterystycznych, więc wczesne rozpoznanie posocznicy jest utrudnione. Przyjmuje się, że muszą wystąpić 3 symptomy z listy, która zawiera m.in.: obniżenie temperatury ciała, zmiany zachowania (niepokój, brak chęci do zabawy), wysypkę wybroczynową (również rumień czy bladość), zaburzenia oddychania (bezdech lub przyspieszony oddech), wymioty, wzdęcia, a u małych dzieci niechęć do ssania.

Urosepsa – leczenie

Leczenie urosepsy musi być prowadzone pod kontrolą lekarza. Po wystąpieniu niepokojących objawów konieczne jest m.in. określenie poziomu glukozy, wykonanie morfologii krwi z rozmazem, badania moczu, czy posiewu krwi, którego dodatni wynik jest potwierdzeniem posocznicy, ponieważ potwierdza obecność bakterii. W niektórych przypadkach stosuje się tomografię, RTG czy badanie USG. Ciężkie przypadki choroby wymagają intensywnej terapii

Leczenie polega na zastosowaniu antybiotyków, początkowo o szerokim spektrum oddziaływania, a po otrzymaniu wyników – celowanych w konkretny szczep bakterii, który jest ogniskiem zapalnym sepsy. Jednocześnie prowadzone jest leczenie objawowe, którego celem jest m.in. zbicie gorączki, przywrócenie właściwego ciśnienia tętniczego czy minimalizowanie ryzyka niedotlenienia.