Do grupy paciorkowców zieleniejących zalicza się takie m.in. bakterie, jak streptococcus mitis, streptococcus salivarius, streptococcus sanguis, streptococcus mutans. Część z nich (S. mitis, S. salivarius, S. mutans) prawie zawsze występują w jamie ustnej lub nosowej, pełniąc rolę flory fizjologicznej. W sprzyjających warunkach mogą one jednak być przyczyną poważnych schorzeń.
Streptococcus viridans w jamie ustnej
Błona śluzowa jamy ustnej i gardła zostaje zasiedlona bakteriami już w chwili porodu. Jednymi z pierwszych są właśnie paciorkowce zieleniejące. U dorosłych jest ona już środowiskiem dla wielu gatunków drobnoustrojów. Gdy nie występują żadne stany chorobowe, ich ilość jest utrzymywana w równowadze. Jej zaburzenia powodują osiedlanie się drobnoustrojów pochodzących z zewnątrz, lub zwiększonej ekspansji któregoś z już obecnych. Do zachwiań tych przyczyniać się mogą antybiotyki, nieodpowiednia dieta i niedostateczna higiena jamy ustnej.
Paciorkowiec zieleniejący (streptococcus viridans) – objawy
Paciorkowce streptococcus viridans przebywające naturalnie w jamie ustnej lub nosowej w pewnych sytuacjach mogą powodować zapalenie wsierdzia. Prawdopodobnie dochodzi do niego, kiedy bakterie przedostają się do krwi, np. przy stanach zapalnych migdałków lub dziąseł. Zwykle zakażenie krwi jest tymczasowe, ale u osób z nabytymi lub wrodzonymi wadami serca mogą osadzać się na uszkodzonych zastawkach, przyczyniając się do zapalenia wsierdzia. Spośród wymienionych gatunków schorzenie powodują S. mitis, S. salivarius i S. mutans. Paciorkowce zieleniejące mogą również wywoływać próchnicę, powstawanie płytki nazębnej i stany zapalne tkanek okołozębowych. Za ich rozrost odpowiada skład pokarmu i brak higieny.
Oprócz tego w bardzo rzadkich przypadkach S. salivarius może przyczyniać się do zapalenia opon mózgowych.
Streptococcus viridans – diagnoza i leczenie
Przy podejrzeniu zaburzonej równowagi mikroflory jamy ustnej lub zakażenia bakteryjnego, wykonuje się wymaz. Polega on na pobraniu materiału z błony śluzowej za pomocą specjalnej pałeczki lub wacika. Jeżeli schorzenie dotyczy przyzębia, wymaz wykonuje lekarz stomatolog. Pobraną próbkę wysiewa się następnie na specjalnym podłożu. Jeżeli występuje przypuszczenie, że schorzenie może być spowodowane zakażeniem krwi, również wykonuje się jej posiew.
Zakażenie paciorkowcem zieleniejącym leczy się penicyliną. Kiedy badanie wykaże, że bakterie są na nią odporne, penicylinę łączy się za aminoglikozydami. Osobom, które są na nie wrażliwe, podaje się antybiotyki makrolidowe. Ostateczną decyzję o sposobie leczenia zakażenia podejmuje lekarz.
