Zmiany skórne w przypadku trądziku piorunującego mogą być ropne, martwicze lub w formie guzków bądź torbieli. W odróżnieniu od innych rodzajów trądziku, piorunujący wymaga jak najszybszej konsultacji dermatologicznej i wielospecjalistycznego leczenia.
Czym jest trądzik piorunujący?
Trądzik piorunujący jest najcięższą postacią trądziku zwyczajnego. Jest to poważny stan, który oprócz zmian skórnych obejmuje dolegliwości kostno-stawowe, nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych oraz objawy ogólne. Najczęściej diagnozowany jest u chłopców między 13 a 16 rokiem życia, czyli w okresie pokwitania. Bez wątpienia wpływ na rozwój tej jednostki chorobowej mają zmiany hormonalne, charakterystyczne dla tego okresu życia. Wypryski czy też bolesne zmiany skórne najczęściej umiejscowione są na twarzy, dekolcie, na klatce piersiowej oraz na skórze pleców. Trądzik różowaty piorunujący to typ trądziku, który stanowi odrębną jednostkę chorobą, aczkolwiek jej przebieg jest bardzo zbliżony do trądziku piorunującego. Występuje stosunkowo rzadko i dotyczy głównie kobiet około 20 roku życia.
Trądzik piorunujący – przyczyny
Etiologia powstawania oraz rozwoju trądziku piorunującego nie jest w pełni poznana. Istnieje teoria, która twierdzi, iż jedną z głównych przyczyn są bakterie zwane Propionibacterium acnes, jednak teza ta nie została jeszcze potwierdzona wiarygodnymi badaniami klinicznymi. Ze względu na okres dojrzewania, kiedy najczęściej występuje trądzik piorunującym, za kolejną przyczynę uznaje się zmiany w gospodarce hormonalnej. Niektórzy naukowcy twierdzą, iż czynnikiem wpływającym na jego rozwój są predyspozycje genetyczne.
Trądzik piorunujący – objawyTrądzik piorunujący ma ciężki przebieg. Jest to związane z tym, iż objawom ogólnym towarzyszą dolegliwości ze strony układu kostno-stawowego oraz odchylenia i nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych. Trądzik piorunujący pojawia się nagle i gwałtownie. Do najbardziej charakterystycznych objawów należą: zmiany skórne na twarzy, szyi, dekolcie, klatce piersiowej oraz skórze pleców, zmiany trądzikowe o charakterze ropnym (początkowa faza), martwiczym, cechy stanu zapalnego wokół zmian (obrzęk, ból, ocieplona skóra, zaczerwienienie), wypryski mogą mieć formę guzków bądź torbieli, z czasem pojawiają się na nich strupy. W przypadku trądziku piorunującego nierzadko pozostają duże blizny.
Do pozostałych objawów należą: bóle kostno-stawowe oraz kostno-mięśniowe, zmniejszenie apetytu, utrata masy ciała, obrzęk w okolicy stawów, powiększenie śledziony i wątroby oraz zanik mięśni. Ze względu na obecność silnego stanu zapalnego, niekiedy pojawia się również gorączka lub stan podgorączkowy. Nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych dotyczą zazwyczaj: leukocytozy (zwiększonej ilości leukocytów, czyli białych krwinek), niedokrwistości, neutrofilii (zwiększonej liczby granulocytów obojętnochłonnych), podwyższonych parametrów odczynnika Biernackiego (OB), białka C-kreatynowego (CRP) oraz białkomoczu.
Zobaczcie, jakie są przyczyny występowania trądziku u osób dorosłych:
Leczenie trądziku piorunującego
Ten typ trądziku nie ogranicza się jedynie do zmian skórnych – stan zapalny obejmuje niemal cały organizm. Proces terapeutyczny najczęściej polega na wdrożeniu leczenia miejscowego oraz ogólnoustrojowego. Dlatego bardzo ważne jest, aby jak najszybciej skonsultować się z dermatologiem oraz wykonać specjalistyczne badania. Po postawieniu diagnozy lekarz prowadzący dobiera optymalną metodę terapii, dostosowaną do stanu ogólnego zdrowia. Leczenie miejscowe polega na stosowaniu wysokich dawek kortykosteroidów bezpośrednio na zmiany skórne oraz wykonywaniu okładów o działaniu bakteriobójczym. Natomiast podczas leczenia ogólnoustrojowego najczęściej wykorzystywane są glikokortykosteroidy, dapson, izotretynoina oraz infliksymab. Najlepsze efekty obserwuje się podczas stosowania izotretynoiny, jednak paradoksalnie na początku terapii często dochodzi do zaostrzenia choroby, głównie zmian skórnych.
Bibliografia:
- Białek K., Alekseenko A., Wojas-Pelc A., Trądzik piorunujący – zaostrzenie trądziku zwykłego leczonego izotretynoiną?, „Przegląd Dermatologiczny” 2011, nr 98, s. 496–500.
