Warto podkreślić, że erytromycyna nie jest lekiem wskazanym dla wszystkich. Przed wdrożeniem terapii tą substancją specjalista dokona wywiadu, czy osoba, która ma zostać poddana leczeniu, nie ma nadwrażliwości na erytromycynę bądź inne antybiotyki zaliczane do grupy makrolidowych, a także na inne składniki zastosowane w konkretnym preparacie. Należy przy tym uwzględnić, że erytromycyna nie może być stosowana w połączeniu z: terfenadyną, pimozydem, cyzaprydem, astemizolem i ergotaminą.
Erytromycyna – co to jest i kiedy stosować?
Erytromycyna to lek zaliczany do antybiotyków z grupy makrolidowych. Dzięki substancji czynnej skutecznie likwiduje bakterie. Jest dostępna w aptekach wyłącznie na receptę. Może być stosowana w różnej formie, m.in. w tabletkach, jako zawiesina, wlew dożylny bądź maść do oczu.
Erytromycynę stosuje się jako skuteczny antybiotyk w leczeniu stanów chorobowych, takich jak: trądzik, infekcje dróg oddechowych, zmiany skórne (np. czyraki) oraz w przebiegu chorób wenerycznych.
Erytromycyna w ciąży – czy jej stosowanie stanowi zagrożenie?
Erytromycyna stosowana w ciąży może być przepisywana głównie podczas chorób układu moczowego, układu pokarmowego, a także infekcji dróg oddechowych. Zazwyczaj zalecana jest przez specjalistę kobietom w ciąży, które są uczulone na penicylinę. Erytromycyna to antybiotyk zaliczany do kategorii B, co oznacza, że powinna być stosowana tylko w przypadkach zdecydowanej konieczności. Wynika to z faktu, że substancja ta przenika przez łożysko, a także do mleka matki. Erytromycynę kiedyś uważano za bezpieczną dla kobiet w ciąży. Wzrost obaw dotyczących tego leku nasilił się jednak po przeprowadzonych przez zespół naukowców ze szpitala Great Ormond Street i University College w Londynie badaniach. Dotyczyły one zwiększenia ryzyka porażenia mózgowego i padaczki u dzieci, których matki podczas ciąży zażywały erytromycynę. Z 200 tys. kobiet biorących udział w eksperymencie w każdej grupie po 150 kobiet aż 1 z nich urodziła dziecko z porażeniem mózgowym i padaczką. Tym samym badania naukowe zasugerowały Agencji Regulacji Leków i Produktów Ochrony Zdrowia ponowne przebadanie tej substancji i określenie ryzyka wystąpienia powikłań.
Erytromycyna na trądzik
Wskazaniem do stosowania erytromycyny jest również trądzik. Lek ten jest wykorzystywany m.in. w przypadku infekcji skórnych, czyraków, a także różnych odmian trądziku (trądzik pospolity, trądzik różowaty). Dzięki zastosowaniu erytromycyny możliwe jest wyregulowanie rogowacenia ujść gruczołów łojowych, a tym samym redukcja łojotoku, zmniejszenie stanu zapalnego i ryzyka tworzenia się blizn. Dlatego też, jeśli substancja używana jest regularnie i długofalowo, można osiągnąć efekty, na których zależy osobom borykającym się z trądzikiem. Obok erytromycyny nierzadko stosowane są także inne leki, tj.: retinoidy, kwas azelainowy i salicylowy, klindamycyna oraz nadtlenek benzoilu. Nierzadko wdraża się je dwufazowo i naprzemiennie, co wzmaga efekty kuracji, a także zmniejsza ryzyko lekooporności.
Jak dawkować erytromycynę?
Erytromycynę podaje się najczęściej w tabletkach, które powinny być przyjmowane przed posiłkiem lub razem z nim. Lek należy popić niewielką ilością płynu, najlepiej wody. Erytromycynę można dawkować również w postaci zawiesiny lub wlewu dożylnego. Doza substancji ustalana jest indywidualnie przez specjalistę i dopasowana jest do konkretnej przyczyny stosowania. Najczęściej u dorosłych i dzieci powyżej 8 lat podaje się 1–2 g na dobę. W szczególnych przypadkach dawkę można zwiększyć. Z kolei u dzieci poniżej 8 lat podaje się 30–50 mg/kg masy ciała. Również w tych przypadkach dawkę można zwiększyć. Jeśli lek ma być stosowany przez osoby w podeszłym wieku, to nie ma potrzeby zmiany dawkowania na inne od ogólnych zasad. Terapia erytromycyną zależna jest od przyczyny jej zalecenia. Najczęściej stosuje się ją przez około 3 dni aż do minimalizacji objawów bądź w ostrych i ciężkich przypadkach przez 10 dni.
Erytromycyna – skutki uboczne i powikłania
Erytromycyna może wywoływać skutki uboczne i powikłania. Większość działań niepożądanych występuje rzadko, bardzo rzadko lub sporadycznie. Należą do nich m.in.:
- zaburzenia rytmu serca, kołatanie,
- zmniejszenie liczby białych krwinek,
- zaburzenia słuchu,
- bóle brzucha, wymioty, biegunki,
- śródmiąższowe zapalenie nerek,
- zawroty głowy, omamy,
- infekcje bakteryjne i grzybicze,
- wysypki skórne, a nawet anafilaksja (ciężka reakcja uczuleniowa).
