Elektroneurografia to badanie przewodnictwa nerwowego. Pozwala ocenić, z jaką prędkością impuls nerwowy przewodzony jest przez dany nerw. Prędkość ta jest różna i zależy od budowy nerwów. Jednak ich uszkodzenia i patologie dodatkowo wpływają na zaburzenia przewodnictwa w obrębie danych nerwów.
Co to jest elektroneurografia?
Badanie przewodnictwa nerwowego, czyli elektroneurografia, to element badania neurologicznego pozwalający ocenić prędkość przewodzenia impulsów nerwowych w nerwach. Bardzo często stanowi ono uzupełnienie badania elektromiograficznego. Jak wiadomo, nerwy są elementem złożonego układu nerwowego, przewodzą informacje z mózgu do wszystkich tkanek i narządów organizmu, a także bodźców ze środowiska zewnętrznego do ośrodkowego układu nerwowego. Wyróżnia się włókna czuciowe i ruchowe. Poprzez stymulację nerwów prądem o niewielkim natężeniu można uzyskać informację, z jaką prędkością impulsy są przewodzone przez dane nerwy. W tym celu umieszcza się na skórze badanego odpowiednie elektrody, z których jedna ma za zadanie stymulować nerwy, a druga odbiera impulsy nerwowe. Wysyłany do mięśnia impuls powoduje skurcz mięśnia i to, w jakim czasie ten skurcz następuje, rejestrowane jest przez drugą elektrodę. Prędkość przewodzenia impulsu w mięśniach wynosi około 50–60 m/s, choć szybkość ta waha się w zależności od budowy mięśnia. W przypadku jego uszkodzenia szybkość przewodzenia spada.
Kiedy wykonuje się badanie przewodnictwa nerwowego?
Badanie przewodnictwa nerwowego wykorzystuje się w diagnostyce wielu schorzeń neurologicznych obejmujących zaburzenia czucia, bóle, osłabienie kończyn, drętwienie kończyn, urazy i podejrzenia uszkodzenia nerwów. Wskazania obejmują więc całą gamę różnego rodzaju dolegliwości i schorzeń, takich jak:
- urazy nerwów obwodowych,
- neuropatie czuciowe,
- zwyrodnienia nerwów obwodowych,
- rwa kulszowa i inne zespoły korzeniowe.
Badanie przewodnictwa nerwowego – przebieg
Do skóry pacjenta przyczepia się elektrody i poprzez impulsy delikatnym prądem stymuluje się określony nerw. Jedna elektroda znajduje się nad stymulowanym nerwem, a druga bezpośrednio nad mięśniem unerwionym przez to włókno mięśniowe. Najczęściej stosuje się elektrody opaskowe przylegające do skóry. Podczas badania przewodnictwa nerwowego określa się szybkość, z jaką nerw przewodzi impuls nerwowy. Badany przebywa podczas badania w pozycji leżącej, powinien być rozluźniony i nie napinać badanych mięśni. Badany powinien mieć zapewniony komfort termiczny, ponieważ zbyt niska temperatura w pomieszczeniu, czy też np. wykonanie badania po przyjściu pacjenta bezpośrednio z mroźnego dworu, powoduje zafałszowanie wyników. W zależności od zakresu badania i jego przebiegu, badanie trwa około godziny.
Przygotowanie do elektroneurografii
Przystępując do zabiegu, należy zadbać o to, by skóra nad obszarem badanym była czysta. Nie należy stosować żadnych balsamów, olejków czy kremów do ciała. Badanie nie powinno być też wykonywane przy zbyt dużym oziębieniu kończyny. Na kilka dni przed badaniem lekarz przechodzi z doustnego leczenia przeciwzakrzepowego na heparynę drobnocząsteczkową. Odstawia się przed badaniem również leki stosowane w leczeniu diagnozowanych schorzeń, np. miastenii. Badaniu nie poddaje się osoby z wszczepionym rozrusznikiem serca i niektórymi typami implantów.
