Ziarnica weneryczna pachwin (w skrócie LGV, z łac. esthiomene), zwana jest także ziarnicą pachwinową, chorobą Duranda-Nicolasa-Favre’a oraz dymienicą tropikalną. O wiele częściej dotyka mężczyzn niż kobiety. Ziarnica weneryczna pachwin może współwystępować z innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową, takimi jak kiła i rzeżączka.
Ziarnica weneryczna pachwin – charakterystyka choroby
Ziarnica weneryczna pachwin jest chorobą wywołaną bakteriami Chlamydia trachomatis, należy jednak pamiętać, że chorobotwórcze są tylko 3 z 15 typów serologicznych: L1, L2, L3. Pozostałe podtypy chlamydii są odpowiedzialne za zapalenie płuc, zapalenie cewki moczowej, zapalenie spojówek i wiele innych chorób. Do ziarnicy wenerycznej pachwin dochodzi poprzez kontakt seksualny z osobą zakażoną. Zdarza się, że choroba przebiega bez żadnych objawów, co jest często spotykane u zarażonych kobiet, które są nieświadome nosicielstwa.
Ziarnica weneryczna pachwin jest bardzo rzadko spotykaną chorobą w Polsce. Naturalne obszary występowania koncentrują się wokół krajów tropikalnych i subtropikalnych Afryki, Azji Południowo-Wschodniej, Indii, Brazylii, Ameryki Środkowej i Południowej. Jak zauważają lekarze, istnieją pojedyncze przypadki, w których zakażenie zostało przeniesione poprzez kontakt z przedmiotem, na którym były obecne skupiska bakterii.
Objawy ziarnicy wenerycznej pachwin
Okres wylęgania w przebiegu zakażenia ziarnicą weneryczną pachwin wynosi od kilku do kilkunastu dni. Później obraz kliniczny choroby dzielony jest na 3 okresy. W pierwszym okresie charakterystycznymi objawami ziarnicy wenerycznej pachwin są niebolesne pęcherzyki lub grudki, nazywane przez lekarzy zmianami pierwotnymi. Początkowe objawy są zlokalizowane w większości przypadków na ścianach pochwy, w okolicach zewnętrznych narządów płciowych, na szyjce macicy, a także w obrębie okolic odbytu.
Ze względu na brak dolegliwości bólowych niewiele osób zauważa pierwszy okres przebiegu ziarnicy wenerycznej pachwin. Zdarza się, że na początku choroby dochodzi do zapalenia błony śluzowej szyjki macicy lub zapalenia cewki moczowej, przez co zakażona osoba udaje się do lekarza, który diagnozuje chorobę. Takie sytuacje należą jednak do rzadkości, ponieważ objawy zmiany pierwotnej są diagnozowane u ok. 30% mężczyzn i 10–15% kobiet.
Drugi okres choroby, nazywany okresem wtórnym, rozpoczyna się od 2. do nawet 6. tygodnia od zakażenia. W tym czasie dochodzi do rozsiewu bakterii poprzez naczynia chłonne, co najczęściej powoduje zakażenia lub zapalenia węzłów chłonnych. Charakterystyczne dla okresu wtórnego są także: gorączka, silne bóle głowy i mięśni, osłabienie, bóle stawowe. W tym czasie węzły chłonne, najczęściej pachwinowe, stają się powiększone, co wywołuje obrzęk i liczne zaczerwienienia.
Węzły są bardzo bolesne i z czasem ulegają rozmiękaniu. Skóra nad chorymi węzłami chłonnymi ma skłonność do rozpadania się. Z ran wydobywa się gęsta i ropna żółtozielona wydzielina, która może przybrać nawet serowatą konsystencję. W wyniku pękania skóry tworzą się przetoki, które zmniejszają dolegliwości bólowe, ale okres gojenia może wynieść kilka tygodni lub miesięcy. W niektórych przypadkach powstają przetoki do cewki moczowej, co wywołuje owrzodzenia w okolicy ściany pochwy oraz szyjki macicy.
U kobiet może dojść do zajęcia węzłów okołoodbytniczych i w okolicach części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa. Mogą one skarżyć się na ból brzucha przypominający dolegliwości związane z zapaleniem wyrostka robaczkowego, a także zapaleniem przydatków.
Trzeci etap choroby, zwany trzeciorzędowym, charakteryzuje się tworzeniem bolesnych blizn i licznych powikłań. Jednym z nich jest zwężenie odbytu, uszkodzenie naczyń limfatycznych w miejscu uszkodzonych węzłów chłonnych, co powoduje utrudnienie odpływu chłonki. Często dochodzi także do deformacji narządów moczowo-płciowych. U kobiet zdarzają się nawracające owrzodzenia, stwardnienia i obrzęki okolic krocza.
Diagnostyka ziarnicy wenerycznej pachwin
W krajach, gdzie choroba występuje naturalnie, diagnostyka koncentruje się wokół wywiadu lekarskiego. W Polsce ponadto wykonuje się identyfikację bakteriologiczną, testy ELISA (pomagające stwierdzić obecność swoistych przeciwciał), odczyn wiązania dopełniacza, a także wymazy z cewki moczowej i węzłów chłonnych, z których wydostaje się ropna wydzielina.
Leczenie ziarnicy wenerycznej pachwin (LGV)
Ziarnica pachwinowa wymaga leczenia osób zarażonych, u których choroba została wykryta, ale także wszystkich ich partnerów seksualnych. Terapia sprowadza się do stosowania antybiotyków, a leczeniem z wyboru jest zażywanie doksycykliny 2 razy dziennie w dawkach 100 mg przez 3 tygodnie lub erytromycyny 4 razy dziennie w dawkach po 500 mg przez 3 tygodnie. Leczenie miejscowe skupia się na aspirowaniu treści ropnej pochodzącej z zajętych chorobą węzłów chłonnych.
