Wbrew pozorom objawy wcale nie muszą wskazywać bezpośrednio na przyczynę zakażenia, a powikłania mogą być bardzo poważne. Leczenie nie zawsze przebiega po myśli lekarzy – wiele szczepów gronkowca skórnego wykazuje się wysoką lekoodpornością.
Zobacz także:
Zespół kociego krzyku: charakterystyka, przyczyny, objawy, leczenie choroby
Retinoidy zalecane przez dermatologów - efekty stosowania i skutki uboczne
Czym jest Hoodia gordonii? Jakie są właściwości i działanie tej afrykańskiej rośliny?
Zakażenie skóry gronkowcem
Na naszym ciele żyją niezliczone ilości bakterii. Najczęściej nie zauważamy ich istnienia – w żaden sposób nie zagrażają zdrowiu, a część z nich, tak jak gronkowiec biały skóry, który pomaga regulować pH naskórka, żyje z nami w symbiozie. Niektóre bakterie mogą doprowadzić jednak do zakażeń w okresach obniżonej odporności. Szczególne zagrożenie wiąże się z gronkowcem skórnym (Staphylococcus epidermidis), który znajduje się na skórze i błonach śluzowych. Narażone na poważną chorobę są osoby przechodzące infekcję, a także chorujące na nowotwory, choroby układu krążeniowego, pacjenci po przeszczepach czy poparzeniach. Pomimo rozwoju medycyny, do zakażenia bardzo często dochodzi w szpitalach i innych placówkach ochrony zdrowia.
Gronkowiec skórny – objawy
Chociaż gronkowiec skóry bezpośrednio kojarzy nam się z charakterystycznymi zmianami skórnymi, w rzeczywistości jest za nie odpowiedzialny najczęściej gronkowiec złocisty. Bakterie powodują powstawanie czyraków, ropni i liszaja, okolice ran są często zaognione i sączy się z nich wydzielina. Do typowych objawów gronkowca należy również zapalenie mieszków włosowych, a także figówka gronkowcowa, charakteryzująca się przewlekłym zapaleniem mieszków włosowych skóry twarzy. Zakażeniu ulegają często gruczoły potowe – dochodzi wtedy do powstania ropni, które możemy obserwować w okolicach pachwin, odbytu czy sutków.
Gronkowiec złocisty doprowadza do szeregu bardzo poważnych powikłań, nie tylko w obrębie naskórka, ale również w organach wewnętrznych. Objawy są uzależnione od miejsca zakażenia i możemy zaliczyć do nich m.in. zapalenia oskrzeli, płuc, opon mózgowych, żył, a nawet mięśnia sercowego. Zakażenie gronkowcem naskórkowym najczęściej objawia się w postaci naciekających wykwitów, zlokalizowanych pod powierzchnią skóry. Z czasem zmiany przechodzą w czyraki i ropnie, wiążą się ze stanem podobnym do infekcji – pacjent jest zmęczony i osłabiony, dochodzą do tego także objawy bólowe. Zakażenie ma tendencję do rozprzestrzeniania się, dlatego pod żadnym pozorem nie należy go bagatelizować.
Gronkowiec skórny u dzieci
Na wystąpienie objawów gronkowca skórnego szczególnie narażone są osoby o obniżonej odporności. Bardzo często chorują osoby starsze, kobiety w ciąży i dzieci. Szansę zachorowania zwiększają nieodpowiednio odkażone rany i brak higieny. Aby uchronić dziecko przed poważnymi konsekwencjami, należy je regularnie myć, a w przypadku najmniejszych pociech zadbać o to, by nie miały kontaktu z czynnikami chorobotwórczymi. Nie powinny przebywać w pobliżu osób roznoszących infekcję, a przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu muszą być czyste, w niektórych przypadkach nawet odkażone. Niestety, nic nie da nam gwarancji pozbycia się bakterii gronkowca z domu. Niektóre szczepy wykazują się odpornością zarówno na leki, jak i na wysokie temperatury, i nawet długotrwały proces gotowania lub pieczenia nie jest w stanie zabić niebezpiecznych kolonii. Wpajanie dzieciom zasad higienicznego i zdrowego życia pozwala znacząco ograniczyć ryzyko wystąpienia objawów gronkowca skórnego.
Leczenie gronkowca skórnego
Po ustaleniu diagnozy należy niezwłocznie rozpocząć leczenie. Zakażenie gronkowcem skórnym nie ogranicza się jedynie do poprawy efektów czysto kosmetycznych – bakteria w każdej chwili może przenieść się na inne organy i doprowadzić do bardzo poważnych powikłań. Szczególnie uważnie należy podejść do gronkowca skóry głowy, który może przyczynić się do niebezpiecznych zmian w układzie nerwowym.
Podstawą leczenia jest antybiotykoterapia. Aby była skuteczna i jak najmniej obciążała organizm, powinna być poprzedzona ustaleniem dokładnego rodzaju bakterii – warto wykonać antybiogram. Niestety, nie każdy antybiotyk działa na gronkowca skórnego – wiele szczepów jest opornych na leki, jednak odpowiednia opieka lekarska umożliwia powrót do zdrowia. W leczeniu wykorzystuje się także maści, które przyspieszają proces gojenia się ran.
Leczenie naturalne gronkowca skórnego opiera się przede wszystkim na wzmocnieniu organizmu. Jeśli odpowiednio dbamy o nasz system immunologiczny, nie musimy obawiać się zakażenia. Ważna jest więc odpowiednio zbilansowana, zdrowa dieta, która dostarcza organizmowi wszystkich niezbędnych witamin oraz składników odżywczych. Nie można ignorować ruchu na świeżym powietrzu oraz – co niezwykle ważne – higieny. Bardzo często to właśnie problemy z czystością doprowadzają do zakażenia.
Jak zbudowana jest skóra? Dowiesz się tego z filmu:
