Insulina ze ślimaka pomocna w leczeniu cukrzycy
Międzynarodowy zespół badawczy opracował w pełni funkcjonalny odpowiednik ślimaczej insuliny. Substancja łączy silne działanie insuliny ludzkiej oraz szybkość działania insuliny ślimaka.
Choć ludzka insulina ma silniejsze działanie nawet o 20-30 razy od ślimaczej, to działa znacznie wolniej. Dlatego konieczne było połączenie obu tych właściwości obniżających poziom glukozy substancji.
W przeprowadzonych na szczurach laboratoryjnych testach hybrydowa cząsteczka insuliny oddziaływała z receptorami w taki sposób, w jaki nie działa hormon ślimaka, czyli była szybka, ale za to równie mocna, co insulina wytwarzana przez ludzką trzustkę. Co więcej, mała cząsteczka hybrydowej insuliny powinna być łatwa w produkcji.
Kilkuletnie obserwacje ślimaków
Już kilka lat temu naukowcy zaobserwowali, że drapieżne ślimaki morskie z rodziny stożków atakują ryby trującą chmurą jadu. Zawiera ona między innymi uproszczony odpowiednik insuliny. A szczególną cechą ślimaczej insuliny jest jej błyskawiczne działanie. Pod wpływem ślimaczej insuliny
poziom glukozy w rybich organizmach spadał tak szybko, że stawały się one niezdolne do ruchu. Wówczas były łatwym pożywieniem dla ślimaka.
Co ciekawe, każdy z badanych gatunków – Conus geographus, C. tulipa oraz C. kinoshitai – wytwarzał nieco odmienny rodzaj insuliny.
