Ureaplasma urealyticum może okazać się szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży, gdyż może powodować zapalenie błon płodowych i przyczynić się do porodu przedwczesnego z wszelkimi tego konsekwencjami. Leczeniem z wyboru zakażenia cewki moczowej przez tę bakterię jest doustna antybiotykoterapia.
Co to jest Ureaplasma urealyticum i jakie choroby może powodować?
Ureaplasma urealyticum to bakteria, która powoduje tzw. nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, czyli dolnego układu moczowego, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Ureaplasma urealyticum jest zaliczana do bakterii, choć posiada specyficzną cechę budowy – nie ma typowej dla tych organizmów ściany komórkowej.
Infekcja tym drobnoustrojem szerzy się poprzez kontakt bezpośredni tylko pomiędzy ludźmi – zakażenie tą bakterią następuje drogą płciową. Ureaplasma odpowiada za nawet 20% zakażeń cewki moczowej.
Możliwe jest także przeniesienie tego drobnoustroju z dróg moczowo-płciowych zarażonej matki na jej nowo narodzone dziecko podczas porodu siłami natury. Z tego względu niezwykle ważne jest prawidłowe leczenie objawów zapalenia cewki moczowej u kobiet w ciąży.
U większości aktywnych seksualnie ludzi można stwierdzić obecność tej bakterii w moczu, choć zakażenie to jest najczęściej bezobjawowe i w takim przypadku nie wymaga leczenia – mówimy wtedy o bezobjawowym nosicielstwie tego patogenu.
W rzadkich przypadkach zakażenie Ureaplasma urealyticum może powodować zapalenie narządów miednicy mniejszej, czyli macicy, jajowodów oraz jajników.
Jakie są objawy zakażenia Ureaplasma urealyticum?
Zakażenie bakterią Ureaplasma urealyticum powoduje głównie zapalenie cewki moczowej. Pierwsze objawy pojawiają się po kilkunastu dniach od kontaktu płciowego z zainfekowanym partnerem. Najczęściej stwierdza się wyciek z cewki moczowej, ból w jej końcowym odcinku podczas oddawania moczu, częstomocz, świąd okolic intymnych oraz parcie naglące na mocz. Co ważne, zwykle nie dołączają do tego ogólnoustrojowe objawy infekcyjne, takie jak np. gorączka czy bóle mięśniowe.
U ponad połowy zakażonych kobiet infekcja dolnych dróg moczowych wywołana przez Ureaplasma urealyticum może przebiegać bezobjawowo. Nieleczona infekcja cewki moczowej oznacza ryzyko zakażenia narządów znajdujących się w miednicy mniejszej. Stan zapalny toczący się w jamie macicy oraz jajowodach może powodować silny ból podbrzusza, gorączkę oraz, niestety, przez uszkodzenie tych struktur, przyczynić się do rozwoju niepłodności u kobiet.
U mężczyzn możliwym powikłaniem zakażenia Ureaplasma urealyticum, choć bardzo rzadkim, jest zapalenie jąder lub najądrzy.
Zakażenie Ureaplasma urealyticum u kobiet w ciąży może powodować zapalenie błon płodowych i przyczynić się do porodu przedwczesnego. Badania naukowe dowodzą, że stan ten wpływa na zwiększenie śmiertelności okołoporodowej noworodków.
Zakażenie noworodka przez matkę podczas porodu siłami natury powodować może szereg zaburzeń, takich jak zapalenie płuc oraz dysplazja oskrzelowo-płucna, co niesie za sobą potrzebę przedłużonej mechanicznej wentylacji dziecka bezpośrednio po urodzeniu.
Na czym polega leczenie zakażeń Ureaplasma urealyticum?
W celu potwierdzenia rozpoznania zakażenia cewki moczowej u pacjentów z wyżej wymienionymi objawami, wykonywane jest badanie mikroskopowe barwionego wymazu z cewki moczowej lub próbki moczu. Wykrycie białych krwinek w tych preparatach przemawia za zakażeniem i stanowi podstawę do włączenia odpowiedniego leczenia. W każdym przypadku wykonywane są także badania (posiew wydzieliny z cewki moczowej), aby wykluczyć rzeżączkowe zakażenie cewki moczowej, spowodowane przez inną bakterię – Neisseria gonorrhoeae.
Objawowe zakażenia Ureaplasma urealyticum, tak jak i inne infekcje bakteryjne, leczone powinny być za pomocą antybiotyków. Lekiem z wyboru jest doksycyklina. U kobiet w ciąży stosowane są inne preparaty antybiotykowe – wyłącznie te, u których badaniami naukowymi udokumentowano bezpieczeństwo stosowania, zarówno dla ciężarnych, jak i dla rozwijającego się płodu.
Podczas terapii, przez około tydzień, zalecana jest wstrzemięźliwość seksualna. Należy także pamiętać, aby wszyscy partnerzy seksualni, którzy potencjalnie mogli ulec zakażeniu, również zostali zbadani i otrzymali, jeśli to konieczne, odpowiednio dobrane leczenie przeciwbakteryjne.
Zobacz także: Bakterie i superbakterie - w jaki sposób stały się odporne na leki
Bibliografia:
1. Szczeklik A., Interna Szczeklika, Kraków 2016.
