Captopril - ulotka, dawkowanie, tabletki, działanie

Captopril Jelfa – działanie leku

Captopril Jelfa hamuje enzym przekształcający angiotensynę I w angiotensynę II, substancję o silnych właściwościach zwężających naczynia (tzw. inhibitor konwertazy angiotensyny, inaczej - inhibitor ACE). Jest stosowany u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, przewlekłą niewydolnością serca, przy zawale serca oraz w nefropatii.

Captopril Jelfa – skład leku

Jedna tabletka zawiera 12,5 mg, 25 mg lub 50 mg substancji czynnej kaptoprylu. Pozostałe składniki to celuloza mikrokrystaliczna, krzemionka koloidalna bezwodna, laktoza jednowodna, kwas stearynowy, kroskarmeloza sodowa.

Captopril Jelfa – dawkowanie leku

Dawka leku zależy od rodzaju schorzenia:

• w przypadku nadciśnienia tętniczego: dawka początkowa wynosi 25 mg do 50 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych. Dawka może być zwiększana do dawki 100 mg - 150 mg na dobę w dwóch dawkach podzielonych. Captopril Jelfa może być stosowany jako jedyny lek lub z innymi lekami przeciw nadciśnieniu. U pacjentów z dużą aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron leczenie rozpoczyna się od dawki pojedynczej wynoszącej 6,25 mg lub 12,5 mg 2 razy na dobę. Dawka może być stopniowo zwiększana do 50 mg na dobę, w jednej lub dwóch dawkach podzielonych, a w razie konieczności do 100 mg w jednej lub dwóch dawkach podzielonych.
• w przypadku niewydolności serca początkowa wynosi 6,25 mg do 12,5 mg dwa lub trzy razy na dobę. Lekarz może zalecić zwiększanie dawki do 75 mg - 150 mg na dobę w zależności od reakcji pacjenta, stanu klinicznego i tolerancji leku. Dawka maksymalna wynosi 150 mg na dobę w dawkach podzielonych.
• w przypadku zawału mięśnia sercowego w leczeniu krótkotrwałym początkowa dawka próbna wynosi 6,25 mg, po 2 godzinach 12,5 mg, a po 12 godzinach 25 mg. Jeżeli u pacjenta nie stwierdza się niepożądanych objawów - np. zaburzeń  krążenia krwi, począwszy od następnego dnia należy podawać 100 mg leku Captopril Jelfa na dobę w dwóch dawkach podzielonych przez okres 4 tygodni. Pod koniec tego okresu należy ponownie ocenić stan pacjenta przed podjęciem decyzji o dalszym leczeniu. Stosowanie leku należy rozpocząć w warunkach szpitalnych tak szybko, jak to tylko możliwe po wystąpieniu objawów.

• w przypadku zawału mięśnia sercowego w leczeniu długotrwałym początkowa dawka wynosi 6,25 mg, następnie przez 2 doby podaje się 12,5 mg 3 razy na dobę, a następnie 25 mg 3 razy na dobę o ile nie stwierdza się niepożądanych objawów hemodynamicznych. Dawka zalecana w celu osiągnięcia skutecznego działania kardioprotekcyjnego w leczeniu przewlekłym wynosi 75 mg do 150 mg na dobę w dwóch lub trzech dawkach podzielonych. Jeżeli stosowania leku nie rozpoczęto w ciągu pierwszych 24 godzin od wystąpienia ostrego zawału mięśnia sercowego, to zaleca się rozpoczęcie leczenia między trzecią a szesnastą dobą po zawale, o ile stan hemodynamiczny pacjenta jest stabilny. Leczenie należy rozpocząć w warunkach szpitalnych, pod ścisłym nadzorem lekarza (szczególnie dotyczącym kontroli ciśnienia tętniczego), do osiągnięcia dawki 75 mg. Początkowa dawka musi być mała, szczególnie u pacjentów z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi. W przypadku objawowego niedociśnienia, np. na skutek niewydolności serca, dawkę leków moczopędnych i (lub) innych podawanych jednocześnie leków rozszerzających naczynia krwionośne można zmniejszyć w celu utrzymania stałej dawki kaptoprylu. Jeżeli jest to konieczne, dawkę należy dostosować do reakcji klinicznej pacjenta. Lek Captopril Jelfa można podawać w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu zawału mięśnia sercowego, takimi jak leki trombolityczne, β-adrenolityki i kwas acetylosalicylowy.

• w przypadku nefropatii w przebiegu cukrzycy typu I zalecana dawka dobowa wynosi 75 do 100 mg w dawkach podzielonych. Jeżeli wymagane jest dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego, dodać można inne leki przeciw nadciśnieniu. 
• w przypadku niewydolności nerek: u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lekarz zaleci mniejsze dawki leku w zależności od stopnia niewydolności nerek lub wydłuży przerwę między dawkami. 

W przypadku pacjentów w wieku podeszłym lekarz może rozpocząć leczenie od mniejszej dawki początkowej (6,25 mg 2 razy na dobę) u pacjentów w podeszłym wieku z możliwym osłabieniem czynności nerek i zaburzeniami dotyczącymi innych narządów, podobnie jak w przypadku innych leków przeciw nadciśnieniu.

Lekarz dostosuje dawkę leku w zależności od uzyskiwanych wartości ciśnienia tętniczego, zalecając najmniejszą skuteczną dawkę.

Z kolei u dzieci i młodzieży początkowa zalecana dawka wynosi 0,3 mg/kg masy ciała. Zalecana dawka początkowa u dzieci z zaburzeniami czynności nerek, wcześniaków, noworodków i niemowląt wynosi 0,15 mg/kg masy ciała (czynność nerek jest u nich odmienna niż u starszych dzieci i osób dorosłych). Zazwyczaj kaptopryl podaje się dzieciom 3 razy na dobę, ale dawkę i odstęp między dawkami lekarz określi indywidualnie, w zależności od reakcji pacjenta.

WAŻNE! W przypadku przedawkowania lub przyjęcia leku przez dziecko należy jak najszybciej zgłosić się do szpitala. Do objawów przedawkowania zaliczane są: ciężkie niedociśnienie tętnicze, wstrząs, osłupienie, bradykardia, zaburzenia elektrolitowe i niewydolność nerek. Kaptopryl można usunąć z organizmu przez hemodializę.

Lek może być podawany przed, podczas lub po posiłku.

Jakie powikłania daje nadciśnienie tętnicze:

Captopril Jelfa – wskazania do stosowania leku

Wskazaniem do stosowania leku jest nadciśnienie tętnicze, przewlekła niewydolności serca z osłabieniem czynności skurczowej komór, w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i, jeśli jest to właściwe, z glikozydami naparstnicy (pobudzającymi pracę serca) i lekami beta-adrenolitycznymi (stosowanymi w leczeniu nadciśnienia tętniczego).

Lek jest wskazany także podczas zawału mięśnia sercowego jako leczenie krótkotrwałe (4 tygodnie), w ciągu 24 godzin od zawału mięśnia sercowego oraz w długotrwałej profilaktyce objawowej niewydolności serca.

Captopril Jelfa można stosować także w nefropatii (choroby nerek) w przebiegu cukrzycy typu I: leczenie nefropatii cukrzycowej przebiegającej z białkomoczem u chorych na cukrzycę typu I.

Captopril Jelfa – przeciwwskazania do stosowania leku

Leku nie można stosować jeśli pacjent ma uczulenie na którykolwiek ze składników leku, a także, jeśli u pacjenta w przeszłości wystąpił obrzęk naczynioruchowy (obrzęk dowolnej okolicy ciała, który w przypadku objęcia gardła lub krtani powoduje trudności w oddychaniu lub połykaniu) po przyjęciu leku z grupy inhibitorów ACE;

Nie zaleca się stosowania leku także wtedy, kiedy u pacjenta stwierdzono kiedykolwiek dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy.

Przeciwwskazaniem do stosowania leku jest ciąża - stosowanie jest dozwolone po trzecim miesiącu ciąży (lepiej jest także unikać stosowania leku Captopril Jelfa we wczesnym okresie ciąży). Leku nie powinni zażywać pacjenci chorzy na na cukrzycę lub z zaburzeniami czynności nerek i leczeni lekiem obniżającym ciśnienie krwi zawierającym aliskiren.

Nie powinno się stosować leku również w przypadku, kiedy pacjent przyjmował lub obecnie stosuje lek złożony zawierający sakubitryl i walsartan (stosowany w leczeniu pewnego rodzaju długotrwałej (przewlekłej) niewydolności serca u dorosłych), ponieważ zwiększa się ryzyko obrzęku naczynioruchowego (szybkiego obrzęku tkanki podskórnej, w okolicy takiej, jak gardło).

W przypadku poniższych problemów należy zachować szczególną ostrożność przy zastosowaniu leku Captopril Jelfa:

• jeśli u pacjenta stwierdzono czynniki ryzyka wystąpienia niedociśnienia tętniczego, np. zaburzenia wodno-elektrolitowe (odwodnienie lub przewodnienie organizmu), ciężkie nadciśnienie tętnicze renino-zależne lub objawową niewydolność serca;
• jeśli u pacjenta stwierdzono zaburzenia czynności nerek, obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy jedynej czynnej nerki;
• w przypadku, kiedy pacjent poddawany jest dializoterapii;
• jeśli u pacjenta jest lub będzie prowadzone leczenie odczulające;
• jeśli u pacjenta jest lub ma być prowadzone leczenie za pomocą aferezy lipoprotein o małej gęstości (usuwanie cholesterolu z krwi);
• jeśli u pacjenta stwierdzono zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej (zastawki serca) lub kardiomiopatię przerostową (choroba mięśnia sercowego);
• w przypadku, kiedy u pacjenta stwierdzono zaburzenia czynności wątroby;
• jeśli u pacjenta stwierdzono kolagenozę naczyń (choroba tkanki łącznej) lub pacjent jest leczony lekami immunosupresyjnymi, np. azatiopryną;
• kiedy u pacjenta stwierdzono dnę moczową (choroba związana z nadmiarem kwasu moczowego) i pacjent jest leczony allopurynolem;
• pacjent ma zaburzenia rytmu serca i jest leczony prokainamidem;
• jeśli u pacjenta planowane jest wykonanie zabiegu chirurgicznego i (lub) podanie znieczulenia z zastosowaniem leków powodujących niedociśnienie;
• w przypadku występowania cukrzycy u pacjenta;
• jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z poniższych leków, stosowanych w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi: antagonistę receptora angiotensyny II (AIIRA) (nazywanego również sartanem – na przykład walsartan, telmisartan, irbesartan), zwłaszcza jeśli pacjent ma zaburzenia czynności nerek związane z cukrzycą, aliskiren;
• a także jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z następujących leków, ponieważ zwiększa się ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego (gwałtowne puchnięcie tkanki, np. w okolicy gardła): racekadotryl, lek stosowany w leczeniu biegunki; leki stosowane, aby zapobiec odrzuceniu przeszczepionego narządu oraz w leczeniu raka (np. temsyrolimus, syrolimus, ewerolimus); wildagliptyna, lek stosowany w leczeniu cukrzycy.

Captopril Jelfa – interakcje

Jeśli pacjent przyjmuje antagonistę receptora angiotensyny II (AIIRA) lub aliskiren lekarz może zalecić zmianę dawki i (lub) zastosować inne środki ostrożności. 

Stosowanie poniższych leków w połączeniu z Captopril Jelfa musi być bezwzględnie skonsultowane z lekarzem:

• suplementy potasu (w tym substytuty soli kuchennej), leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, amiloryd, triamteren) i inne leki zwiększające stężenie potasu we krwi (np. trimetoprim i kotrimoksazol, stosowane w zakażeniach wywołanych przez bakterie;
• cyklosporyna, lek immunosupresyjny stosowany, aby zapobiec odrzuceniu przeszczepionego narządu oraz heparyna, lek stosowany w celu rozrzedzenia krwi, aby zapobiec zakrzepom);
• lit (stosowany w leczeniu manii i depresji);
• leki o działaniu przeciwbólowym, przeciwgorączkowym i przeciwzapalnym – tzw. niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), diklofenak, piroksykam, ibuprofen, kwas acetylosalicylowy, w dawce większej niż 3 g na dobę;
• leki przeciwnadciśnieniowe i leki rozszerzające naczynia, takie jak azotany;
• leki przeciwcukrzycowe;
• leki trombolityczne (rozpuszczające zakrzep krwi i udrażniające naczynia), np. streptokinazę;
• trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne;
• leki zwężające naczynia krwionośne, tzw. sympatykomimetyki, np. adrenalinę;
• allopurynol (stosowany w leczeniu dny moczanowej);
• prokainamid (stosowany w leczeniu zaburzeń rytmu serca);
• cytostatyki (leki stosowane w chorobach nowotworowych);
• leki immunosupresyjne.

Kaptopryl może powodować fałszywie dodatni wynik testu na obecność acetonu (może wskazywać na niewystarczające leczenie cukrzycy) w moczu.

Captopril Jelfa – skutki uboczne

Jeśli pojawi się obrzęk twarzy, języka i krtani, trudności podczas połykania, reakcje skórne z powstawaniem pęcherzy, owrzodzeń i pokrzywki, trudności w oddychaniu, uczucie omdlenia należy odstawić lek i zasięgnąć porady lekarza.

Często (u co najmniej 1 pacjenta na 100, ale mniej niż 1 na 10) mogą pojawić się zaburzenia snu, zaburzenia smaku, zawroty głowy, suchy, uporczywy kaszel i duszność, nudności, wymioty, podrażnienie błony śluzowej żołądka, bóle brzucha, biegunka, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd z wysypką lub bez wysypki, wysypka i łysienie.

Niezbyt często (u co najmniej 1 pacjenta na 1000, ale mniej niż 1 na 100) mogą wystąpić tachykardia (szybka czynność serca) lub tachyarytmia (zaburzenia rytmu serca), dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej), kołatanie serca, niedociśnienie tętnicze, zespół Raynauda (napadowe blednięcie palców rąk lub stóp pod wpływem zimna lub emocji), nagłe zaczerwienienie, bladość, obrzęk naczynioruchowy, zmęczenie, złe samopoczucie.

Rzadko (u co najmniej 1 pacjenta na 10000, ale mniej niż 1 na 1000) mogą wystąpić: anoreksja (utrata apetytu i wagi), senność, bóle głowy i parestezje (uczucie kłucia, mrowienia), zapalenie jamy ustnej/owrzodzenia aftowe, zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek, wielomocz, skąpomocz, zwiększenie częstości oddawania moczu.

Z kolei bardzo rzadko (u mniej niż 1 pacjenta na 10000) mogą wystąpić:

• neutropenia/agranulocytoza (zmniejszenie ilości/brak pewnego typu krwinek białych);
• pancytopenia (zmniejszenie liczby wszystkich krwinek) – szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek;
• niedokrwistość (w tym niedokrwistość aplastyczna i hemolityczna);
• małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi);
• powiększenie węzłów chłonnych;
• eozynofilia (zwiększenie ilości pewnego typu krwinek białych);
• zaburzenia autoimmunologiczne i (lub) dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (rodzaj zaburzeń układu odporności);
• hiperkaliemia (zwiększone stężenie potasu);
• hipoglikemia (zmniejszone stężenie cukru w surowicy);
• splątanie;
• depresja;
• incydenty naczyniowo-mózgowe, w tym udar, omdlenie, niewyraźne widzenie;
• zatrzymanie czynności serca;
• wstrząs kardiogenny (ostra niewydolność krążenia spowodowana chorobą serca);
• skurcz oskrzeli;
• nieżyt błony śluzowej nosa;
• alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc;
• zapalenie języka;
• wrzód trawienny;
• zapalenie trzustki;
• zaburzenia czynności wątroby i zastój żółci (w tym żółtaczka);
• zapalenie wątroby w tym martwica, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny;
• pokrzywka;
• rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona (choroby charakteryzujące się powstawaniem pęcherzy i następnie bolesnych nadżerek);
• nadwrażliwość na światło;
• erytrodermia (zaczerwienienie i złuszczane skóry);
• zmiany skórne podobne do pęcherzycy i złuszczające zapalenie skóry;
• bóle mięśni, bóle stawów;
• zespół nerczycowy (choroba objawiająca się znaczną utratą białka z moczem);
• impotencja;
• ginekomastia (powiększenie piersi u mężczyzny);
• gorączka;
• zmiany w wynikach badań laboratoryjnych (białkomocz, eozynofilia, zwiększenie stężenia potasu w surowicy, zmniejszenie stężenia sodu w surowicy, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny i bilirubiny w surowicy, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, zmniejszenie ilości leukocytów i płytek krwi, dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych, przyspieszone OB).