Ziele angielskie zostało odkryte w XVII w., przy czym w Europie zagościło dopiero w XVIII w. Pierwsze owoce korzennika pojawiły się w Europie za sprawą Krzysztofa Kolumba. Występują w obszarze klimatu tropikalnego i krajach takich jak Jamajka, Brazylia, Kuba i Meksyk oraz w południowych Indiach. Stosowane są w zaburzeniach trawienia, bólach reumatycznych, neuralgiach czy jako carminativum, czyli w celu wywołania działania wiatropędnego.
Ziele angielskie – skład i budowa
Ziele angielskie zwane jest także pieprzem angielskim, goździkowym czy jamajskim oraz pimentą lekarską. Jest to niedojrzały owoc wiecznie zielonego korzennika lekarskiego (drzewa pimentowego, z łac. Pimenta dioica). Roślina ta wywodzi się z krajów Ameryki Środkowej, północnej część Ameryki Południowej, Półwyspu Indochińskiego (Wietnam i Tajlandia) oraz wysp morza Karaibskiego, jak Kuba, Haiti i Jamajka. Spotykana jest w lasach deszczowych.
Ziele angielskie posiada wiele cennych składników, takich jak: związki garbnikowe, substancje tłuste, żywica, flawonoidy, katechiny, cukier, olejek eteryczny (jego zawartość sięga 2–5%, a jego głównymi składnikami są eugenol, cyneol, kwas palmitynowy, kariofilen, chawikol, metyloeugenol i linalol) i substancje gorzkie. Zawiera mnóstwo makro- i mikroelementów (żelazo, selen, potas, miedź), witaminę A, niacynę, B6 i C.
Ziele angielskie ma cierpki, ostry, gorzki smak, nieco przypominający pieprz. Z kolei zapachem podobny jest do cynamonu i goździków. Kolor owoców jest czerwono-brunatny. W każdym sklepie spożywczym można nabyć mielone ziele angielskie, a 15 g tej przyprawy kosztuje nie więcej niż 1,50 zł.
Właściwości lecznicze ziela angielskiego
Ziele angielskie posiada liczne właściwości lecznicze. Ułatwia wchłanianie selenu, witaminy B oraz beta-karotenu. Stosowane jest przy wzdęciach i kolce. Ziele angielskie spożywa się na ból brzucha. Działa rozkurczowo na mięśnie gładkie i usprawnia procesy trawienia. Zapobiega niestrawności i wzdęciom. Neutralizuje nieprzyjemny zapach z ust. Wykazuje działanie przeciwwymiotne.
Wiele badań donosi, że łagodzi nerwobóle i dolegliwości reumatyczne. Posiada działanie odkażające, dzięki czemu wykorzystywane jest w łagodzeniu początkowych objawów infekcji górnych dróg oddechowych, jak ból gardła czy katar. Stanowi częsty dodatek do herbat rozgrzewających przy przeziębieniach. Bierze udział w tworzeniu składników krwi, takich jak leukocyty i erytrocyty. Chroni błony komórkowe przed szkodliwym działaniem wolnych rodników. Oddziałuje na funkcjonowanie tarczycy. Bierze udział w przesyłaniu impulsów nerwowych. Reguluje gospodarkę wodną organizmu. Wpływa na prawidłową pracę serca i mózgu.
Ziele angielskie wykazuje właściwości antyneuralgiczne, przeciwgrzybicze, antyoksydacyjne, hipotensyjne, przeciwbólowe i przeciwnowotworowe wobec raka prostaty i piersi. Zawarte w nim przeciwutleniacze pozwalają utrzymać zdrowy stan skóry, włosów i paznokci. Zapobiega nadmiernemu wypadaniu i siwieniu włosów. Bierze udział w produkcji plemników.
Ziele angielskie – przeciwwskazania do stosowania
Rośliny tej nie powinny spożywać kobiety ciężarne, karmiące czy podczas krwawienia miesięcznego, gdyż wykazuje ona działanie drażniące na narządy miednicy mniejszej.
Zobaczcie, przy jakich dolegliwościach warto sięgnąć po zioła:
Ziele angielskie – zastosowanie w kuchni i kosmetyce
Ziele angielskie ma szerokie zastosowanie w kuchni. Dzięki swojemu niepowtarzalnemu aromatowi jest często wykorzystywaną przyprawą do dań mięsnych, sosów, ryb, zup, marynat, galaret, przy produkcji wędlin i kiełbas oraz przetworów owocowych i warzywnych. Nierzadko wzbogaca swoim zapachem owocowe kompoty i wypieki cukiernicze. Szczególnie często dodawane jest do pierników i innych korzennych ciast. Ponadto wykorzystywane jest do sporządzania krupniku, czyli rodzaju korzennej wódki.
Właściwości ziela angielskiego wykorzystywane są również w przemyśle kosmetycznym, a zwłaszcza do produkcji kosmetyków pielęgnacyjnych i perfum.
Jak spożywać ziele angielskie?
Popularną formą spożywania ziela angielskiego jest napar. Doskonale sprawdza się on zwłaszcza na kaszel, trądzik, uspokojenie i bóle brzucha. Należy 1–5 zmielonych ziaren ziela angielskiego zalać 1 szklanką wrzątku, a następnie odstawić pod przykryciem na kwadrans do zaparzenia i przecedzić. Napar zaleca się pić małymi porcjami kilka razy dziennie lub przemywać nim chore miejsca.
Innym sposobem wykorzystania rośliny jest płukanka do gardła. Trzeba 1 łyżeczkę mielonego ziela angielskiego zalać 1 szklanką gorącej wody, a następnie zaparzyć pod przykryciem przez 15 minut i odcedzić, po czym płukać nią gardło.
Z kolei do przygotowania nalewki korzennej potrzebne będzie: 5 g mielonego ziela angielskiego, 5 g ziela cząbru, 5 g hyzopu, 5 g gałki muszkatołowej, 5 g cynamonu, 5 g szałwii muszkatołowej, 2 laski wanilii, łyżeczka startego korzenia imbiru, kilka owoców jałowca i goździków, 100 g suszonej skórki pomarańczowej, 100 g suszonej skórki cytrynowej, 0,5 kg cukru, 0,5 l wody i 3 l spirytusu. Należy połączyć wszystkie zioła, korzenie i skórki owocowe. Po dokładnym wymieszaniu i rozdrobnieniu zalewa się je w szklanym naczyniu spirytusem, szczelnie zamyka i odstawia na 10 tygodni. Następnie trzeba zlać i przecedzić uzyskany płyn oraz dodać do niego ciepły syrop z wody i cukru. Miksturę zamyka się i odstawia na 4 tygodnie. Po tym czasie nalewka jest gotowa do picia. Wykazuje liczne zdrowotne działania, m.in. wzmacnia odporność, poprawia trawienie, pobudza wydzielanie soków żołądkowych, dezynfekuje i uspokaja.
Bibliografia:
1. Pilewski N., Lasy deszczowe źródłem roślin leczniczych, „Roczniki Naukowe Wrocławskiego Oddziału PTFarm”, 2003, 7, s. 5–7.
2. Podbielkowski Z., Słownik roślin użytkowych, Warszawa, PWRiL, 1989.
3. Leśnicka M., Zielska, zioła i ziółka, Gdańsk, Tower Press, 2000.