Wenflon to przyrząd medyczny, który umożliwia uzyskanie dostępu do żyły chorego. Pozwala na podawanie mu środków leczniczych przez kilkadziesiąt godzin bez konieczności wkłuwania się za każdym razem do żyły. Czas użytkowania wenflonu zależy od stanu tkanek w miejscu założenia i typu podawanych preparatów.

Budowa wenflonu

Podstawowym elementem wenflonu jest plastikowa kaniula służąca do dożylnego podawania leków. W jej świetle znajduje się metalowa igła, której wystający koniec pozwala na nakłucie powłok i ściany naczynia. Na zewnętrznym końcu kaniuli jest się plastikowa głowica, która składa się z kilku elementów:

Kaniula jest przezroczysta, by podczas wkłuwania można było obserwować pojawianie się w niej krwi.

Kaniula i igła nowego wenflonu zabezpieczone są plastikową nasadką podobną do stosowanej na igłę do iniekcji. Całość zapakowana jest zazwyczaj w plastikową wytłoczkę ze szczelnym papierowym pokryciem, czyli w tzw. blister. Zapewnia on wenflonowi jałowość do momentu otwarcia (lub uszkodzenia) opakowania. Drugą (zgodnie z przepisami – niezbędną) warstwę zabezpieczenia stanowi pudełko.

Polecamy: Kroplówki – rodzaje, technika wykonania w domu

Zakładanie wenflonu

Wenflon u osoby dorosłej zakłada się zwykle do żyły znajdującej się na grzbiecie ręki, na przedramieniu lub w dole łokciowym. U noworodków i niemowląt (albo gdy skan skóry lub naczyń uniemożliwia wykonanie wkłucia w miejscu typowym) można wenflon założyć do żyły na kończynie dolnej lub w innej lokalizacji. Żyła powinna być szeroka, z dobrym odpływem, a skóra nad miejscem wkłucia bez zmian zapalnych czy śladów zakażenia. Powyżej miejsca wkłucia zakłada się tzw. stazę – elastyczną opaskę, która powoduje gromadzenie się krwi i rozszerzenie żyły w miejscu założenia wenflonu. Po odkażeniu skóry do żyły wkłuwa się wenflon. Kiedy przez igłę zaczyna wypływać krew, zdejmuje się stazę i wycofuje stopniowo igłę, wsuwając jednocześnie głęboko do żyły plastikową, elastyczną kaniulę. Po wyjęciu igły światło wenflonu przepłukuje się roztworem fizjologicznym soli i zamyka koreczkiem albo od razu podłącza infuzję. Wenflon zabezpiecza się przed wysunięciem przy pomocy przylepca, doklejając skrzydełka głowicy do skóry. Najlepszy plaster do wenflonu to tekstylna, samoprzylepna dzianina, którą można przymocować na dużej powierzchni i która umożliwia skórze oddychanie. Dzięki temu odczyn zapalny na przylepiec jest minimalny, a siła zabezpieczająca wenflon – znaczna. Ponieważ głowica wystaje ponad skórę i mogłaby być wyciągnięta np. przy zakładaniu odzieży albo podczas snu, całość zabezpiecza się bandażem.

Polecamy: Zakrzepica żył głębokich – objawy, przyczyny, leczenie i zapobieganie

Rozmiary wenflonów

Wenflony produkowane są w wielu różnych rozmiarach. Wynika to z kilku czynników:

• wenflony dla dzieci muszą być cieńsze i krótsze,
• grubość trzeba dostosować do ilości płynów, która ma być przetoczona,
• im grubszy wenflon, tym większe jest ryzyko wystąpienia miejscowych powikłań.

Podając rozmiary wenflonu, określa się zwykle dwa parametry: średnicę zewnętrzną oraz długość kaniuli. Grubość wenflonu podaje się w mm lub skali Gauge (im większa wartość Ga, tym mniejsza średnica igły). Długość określana jest w mm lub w calach (1 cal = 25,3 mm). Konkretnym wartościom odpowiadają zawsze te same kolory głowicy – kodowanie barwami jest regulowane normą międzynarodową. Na przykład wenflon:

• różowy ma średnicę 20 Ga – 1,1 mm (rozmiar wewnętrzny to 0,8 mm),
• szary ma średnicę 16 Ga – 1,7 mm (rozmiar wewnętrzny to 1,4 mm).

Największy standardowy rozmiar wenflonu (może być brązowy, czerwony lub pomarańczowy) to 14 Ga, gdzie średnica wewnętrzna to 1,7 mm, a zewnętrzna może przekraczać 2 mm. Przez ten wenflon można podawać nawet 270–300 ml płynów w ciągu minuty. W przypadku krwi, która ma zdecydowanie większą lepkość, maksymalna przetaczana ilość to ok. 160–180 ml/min.

Cena wenflonów wyprodukowanych przez uznanych producentów materiałów medycznych nie przekracza zwykle 3–4 złotych za sztukę. Przy zakupie większej ilości możliwe jest uzyskanie dużej zniżki.

Polecamy: Autohemoterapia – leczenie własną krwią. Na co pomaga krew?

Zobacz film i dowiedz się jak skutecznie pozbyć się biegunki: 

Powikłania po założeniu wenflonu

Najczęstszymi powikłaniami związanymi ze stosowaniem wenflonów są:

• niedrożność kaniuli,
• krwiak,
• miejscowe zapalenie powłok,
• zapalenie żyły.

Pojawiają się one, jeśli okolicy wkłucia nie zabezpiecza się odpowiednio przed nadkażeniem lub gdy wenflon utrzymywany jest w żyle zbyt długo. Mogą wystąpić również wtedy, kiedy podaje się środki o zbyt dużej osmolarności albo o działaniu drażniącym śródbłonek naczyń.