Zespół Loefflera jest określeniem na proste kwasochłonne zapalenie płuc. Zalicza się go do grupy eozynofilowych zapaleń płuc, czyli zapaleń płuc charakteryzujących się naciekami eozynofilowymi w tkance płucnej o nieznanej przyczynie przy jednoczesny podwyższeniu ilości eozynofilii we krwi obwodowej. Może rozwinąć się w przebiegu zapalenia płuc czy infekcji pasożytniczych.
Czym jest zespół Loefflera?
Zespół Loefflera jest bardzo rzadką chorobą polegającą na eozynofilowym zapaleniu płuc. To zespół klasycznie współistniejący z glistnicą, węgorzycą, ankylomatozą, włosogłówczycą, a czasami również z zespołem larwy skórnej wędrującej. Zawsze należy różnicować ten zespół z gruźlicą, grzybicą, czy po prostu zapaleniem płuc, lecz o innym podłożu. Do wzrostu eozynofilii we krwi dochodzi głównie w przypadku chorób pasożytniczych, jak również w przebiegu alergii i to z nimi początkowo może być ten zespół różnicowany. Eozynofilie płucne to bardzo rzadkie schorzenie, gdyż wykrywa się je rocznie u około 10 osób na milion. Z tego powodu zespół Loefflera jest jednym z rodzaju tej grupy schorzeń, wobec czego jest dużo rzadziej rozpoznawalny.
Objawy choroby Loefflera
Zespół Loefflera jest dość łagodną chorobą mającą tendencję do samoograniczania się. Już w przeciągu 2–3 tygodni dochodzi do ustąpienia objawów klinicznych. Może pojawić się kaszel, gorączka, jak również zmiany osłuchowe nad polami płucnymi. Ze względu na wysoki poziom eozynofilii we krwi, choroba jest mylona z alergią lub zwykłym zapaleniem płuc. Objawy ogólne zespołu Loefflera są również bardzo nieswoiste. Obejmują osłabienie, goraczkę, poty nocne, utratę apetytu, ponadto mogą pojawić się duszność, krwioplucie i odpluwanie wydzieliny.
Co odpowiedzialne jest za powstanie zespołu Loefflera?
Zespół Loefflera powstaje często na skutek infekcji pasożytniczej. Jedną z nich jest glista ludzka. Niestety preparaty stosowane na glistę nie wchłaniają się z przewodu pokarmowego, a w związku z tym nie wnikają do płuc, by zabić larwy glisty ludzkiej. Kolejną przyczyną może być trichurioza, czyli włosogłówczyca. Zarazić się nią można tymi samymi drogami, co glistą ludzką (niedomyte warzywa, brudne ręce, zanieczyszczona woda). Innym przykładem jest węgorzyca wywołana przez węgorka jelitowego, która może mieć wieloletni przebieg. Mimo że infekcje pasożytnicze są kojarzone z układem pokarmowym, to jednak najpierw pasożyty te, podobnie jak i glista ludzka, dostają się do płuc wraz z krwią, a dalej dopiero przez oskrzela z powrotem do przewodu pokarmowego, gdzie dojrzewają. Także płuca są jednym z etapów rozwoju pasożyta. Rzadziej zespół Loefflera ma związek z zespołem larwy skórnej.
Poza infekcją pasożytniczą eozynofilie płucne mogą być wynikiem niektórych leków, chorób zakaźnych czy nawet nowotworów, przy czym bardzo często nie udaje się znaleźć czynnika sprawczego.
Mechanizm zespołu Loefflera polega na tym, że eozynofile zaczynają gromadzić się w pęcherzykach płucnych i tkance śródmiąższowej płuc. Zbyt duża ilość eozynofilii pojawia się również we krwi.
Jak leczyć zapalenie płuc? Dowiesz się tego z filmu:
Jak rozpoznać zespół Loefflera?
Ze względu na niespecyficzność objawów klinicznych konieczne jest przeprowadzenie szerszej diagnostyki. Podstawą jest zawsze szczegółowy wywiad lekarski, a następnie wykonanie badań krwi i obrazowych. Czasami konieczna jest hospitalizacja i wykonanie szeregu specjalistycznych badań, jak bronchofiberoskopia. Leczenie jest zależne od typu eozynofilii. W przypadku zespołu Loefflera najczęściej jest możliwe jej całkowite wyleczenie. Leczenie jest objawowe, celem usunięcia objawów klinicznych, jak np. gorączka. Ponadto stosuje się leczenie przyczynowe, jak np. leczenie przeciwpasożytnicze. Gdy nie udaje się określić przyczyny, można wdrożyć do leczenia glikokortykosteroidy. Profilaktyka eozynofilii płucnych dotyczy przede wszystkim zapobiegania zakażeniom pasożytniczym, które przenoszą się poprzez niemyte owoce, zakażoną wodę czy brudne ręce.