Wirus ospy wietrznej (VZV) najczęściej atakuje w dzieciństwie. Po wyleczeniu choroby pozostaje nadal w organizmie w postaci uśpionej. Po 50. roku życia, kiedy odporność zaczyna spadać, może dojść do aktywacji wirusa, co objawia się pęcherzykami skórnymi i wysypką. Konieczne jest wówczas udanie się do lekarza w celu ustalenia właściwego leczenia półpaśca.

Zobacz także:

Półpasiec - czy jest zaraźliwy? Objawy i leczenie u dzieci i dorosłych

Powikłania po półpaścu – jakie jest ryzyko ich powstawania?

Nawracająca opryszczka – czy można się jej skutecznie pozbyć?

Jak wygląda leczenie półpaśca?

Domowe leczenie półpaśca stosuje się wyłącznie z terapią farmakologiczną. Konieczne jest wdrożenie środków przeciwbólowych, ponieważ na początkowych etapach choroby ból może powodować pewien dyskomfort. W niektórych przypadkach aplikuje się zastrzyk znieczulający. Na ciężkie przypadki podaje się leki przeciwwirusowe, w tym acyklowir. Terapie stosowane na półpaśca mają na celu przede wszystkim zapobieganie powikłaniom działania wirusa, przyspieszenie regeneracji zmian skórnych oraz złagodzenie stanów zapalnych i swędzenia skóry.

Domowe sposoby leczenia półpaśca

Równocześnie ze stosowaniem leków można przyspieszyć gojenie się zmian skórnych za pomocą domowych sposobów. Gdy pęcherzyki są już nieco podsuszone, zaleca się przecieranie ich naturalnym octem jabłkowym. Gazik lub wacik należy zamoczyć w occie jabłkowym i delikatnie przykładać na skórę w miejscu zmian. Ważne, aby nie pocierać skóry. Taką czynność można powtarzać kilka razy dziennie. Naturalny kwas octowy zmniejsza uczucie pieczenia i swędzenia.

Naturalne metody leczenia półpaśca obejmują także stosowanie ziół. W medycynie ludowej można spotkać szereg przepisów na napary działające kojąco, ściągająco oraz przeciwbólowo (oczywiście nie w tak dużym stopniu jak leki przeciwbólowe przepisywane przez lekarza). Do najpopularniejszych ziołowych mikstur zalicza się:

• ziele piołunu – 1 małą łyżeczkę suszu zalewa się 100 ml alkoholu etylowego. Taką miksturę pozostawia się w szczelnie zamkniętym słoiku przez tydzień w ciemnym i chłodnym miejscu. Po tym czasie można wykorzystać miksturę do wykonywania kompresów;

• mięta pieprzowa – suszone ziele należy zaparzyć w szklance przez około 15 minut. Po upływie tego czasu całość się odcedza i przemywa miejsca zmienione chorobowo;

• wrotycz pospolity – służy do stosowania wewnętrznego. Można zmieszać go z suszonym zielem piołunu. Do spożycia nadaje się po zaparzeniu i wystudzeniu. Zaleca się stosować go 3 razy dziennie przed głównymi posiłkami;

• łopian – napar z tego ziela stosuje się wewnętrznie. Jego działanie nieco osłabia aktywność wirusa.

W okresie leczenia ważne jest dbanie o układ odpornościowy. Naturalnym sposobem na podniesienie odporności jest zdrowa i bogata w witaminy dieta, zawierająca owoce, warzywa, dania nieprzetworzone. W miarę możliwości należy unikać ostrych, smażonych i tłustych potraw. Odporność można również zwiększyć za pomocą propolisu, preparatów z korą wierzbową zawierających imbir, podbiał oraz echinaceę. Ważne jest, aby chory na półpasiec nie korzystał z publicznych basenów i długotrwałych kąpieli. Powinien mieć często zmienianą pościel i ręczniki. Warto pamiętać, że czas leczenia w dużej mierze uzależniony jest od pacjenta. Połączenie metod farmakologicznych, domowych oraz przestrzeganie właściwej higieny sprzyja szybszemu wyzdrowieniu.

Profilaktyka półpaśca

Jedną z najskuteczniejszych metod profilaktycznych półpaśca są szczepienia. Zgodnie z wynikami badań obniżają one ryzyko zachorowania na półpaśca po przebyciu ospy wietrznej o około 50%. Co więcej, podanie szczepionki w momencie pojawienia się pierwszych symptomów powoduje zmniejszenie bólu.

Powikłania po półpaścu

Leczenie półpaśca jest koniecznością. Choroba nie wymaga co prawda hospitalizacji, jednakże pacjent w trakcie leczenia powinien pozostać pod opieką lekarza. Silne bóle i uczucie mrowienia mogą utrzymywać się latami. Z czasem rozwijają się nerwobóle, uczucie chronicznego zmęczenia, problemy z apetytem oraz snem. Ponadto istnieje ryzyko pojawienia się ocznej postaci choroby. Niebezpieczeństwo powikłań rośnie z wiekiem. U pacjentów po 60. roku życia nawet delikatny dotyk może powodować ból o dużym natężeniu.

Skąd się bierze półpasiec i jak się przed nim chronić? Dowiesz się tego z filmu:

Bibliografia

1. Bujnowska-Fedak M.M., Węgierek P. Pacjent z półpaścem w praktyce lekarza rodzinnego. Forum Medycyny Rodzinnej 2018;12(3):107–114.

2. Gajewski P., Duszczyk E., Zaborowski P. Interna Szczeklika. Podręcznik chorób wewnętrznych. 2012: 2215–2219.