Jak objawia się choroba Duhringa?

Choroba Duhringa, inaczej zwane opryszczkowatym zapaleniem skóry, jest przewlekłą chorobą dermatologiczną. Jest to skórna postać celiakii. Schorzenie to związane jest zarówno z predyspozycjami genetycznymi, jak i środowiskowymi – powstaje na skutek jedzenia produktów zawierających gluten. Zmiany skórne pojawiające w efekcie nietolerancji glutenu są podobne do pęcherzykowato-grudkowych wykwitów skórnych obserwowanych w infekcji wirusem opryszczki zwykłej. Mogą one mieć postać:

• pęcherzyków wypełnionych płynem, które nie pozostawiają trwałych śladów,
  
• niewyczuwalnych dotykiem rumieni,
  
• pokrzywki związanej z obrzękiem skóry,
  
• wyraźnych, czerwonych grudek.
  

Wykwity skórne najczęściej powodują uczucie pieczenia oraz świąd. Pojawiają się na głowie, twarzy, przy stawach łokciowych i kolanowych oraz na plecach pomiędzy łopatkami lub w okolicy krzyżowej. Zmiany na skórze nasilają się po spożyciu leków i pokarmów zawierających większe ilości jodu, np. rybach morskich i owocach morza. Ok. 10% chorujących oprócz zmian skórnych ma również objawy związane z układem pokarmowym. Objawia się to częściowym lub całkowitym zanikiem kosmków jelitowych. W chorobie Duhringa współwystępują również defekty szkliwa zębowego. Podobnie jak w postaci zwykłej celiakii mogą pojawić się również nietypowe symptomy choroby, tj. osłabienie, niedokrwistość czy depresja.

Diagnoza choroby Duhringa

W rozpoznaniu schorzenia Duhringa istotną rolę odgrywają specjalistyczne badania. W tym celu przeprowadza się biopsję zdrowej skóry z okolic niezmienionych chorobowo wokół wykwitów. Rozróżnia się dwie formy tego badania:

• histologiczne – aby stwierdzić mikroropnie w brodawkach skóry,
  
• immunopatologiczne – aby zaobserwować, czy są złogi IgA w skórze.
  

Dodatkowo lekarz może zlecić uzyskanie wycinku z jelita w celu oceny nasilenia zmian w obrębie kosmków jelitowych. Próbki te można uzyskać na dwa sposoby. Pierwsza metoda wykorzystuje endoskop, czyli giętką rurkę zakończona kamerą. Wprowadza się ją do jelita cienkiego, a następnie wsuwa się małe szczypce pobierające wycinek materiału skórnego. 

Zobacz także: Atopowe zapalenie skóry głowy – objawy, metody leczenia

Druga metoda odbywa się przy użyciu kapsułki Crosby`ego: wprowadza się do jelita cienką sondę zakończoną głowicą do pobierania wycinków. Kapsułka przysysa się do ściany dwunastnicy i odcina fragment śluzówki. Całe badanie wykonuje się pod kontrolą radiologiczną. Technika ta umożliwia pobranie większego materiału do badań niż za pomocą endoskopu. Ze względu na mały rozmiar sondy można stosować tą metodę również u małych dzieci czy niemowląt. Oba zabiegi nie należą do przyjemnych, aczkolwiek wykonuje się je w znieczuleniu miejscowym, są zatem bezbolesne.

Leczenie choroby Dhuringa

W celu leczenia skórnej postaci celiakii stosuje się zarówno postępowanie przyczynowe, jak i objawowe. Zmiany skórne szybko zanikają pod wpływem stosowania leków z grupy sulfonów (np. dapsonu). Uczucie pieczenia oraz świądu ustępuje po 2-3 dniach przyjmowania środków farmakologicznych. Opryszczkowate zapalenie skóry jest ściśle związane z celiakią. W związku z tym leczenie przyczynowe odbywa się poprzez stosowanie diety pozbawionej glutenu. Znajduje się on głównie w zbożach, np. pszenicy (wraz z dawnymi odmianami: orkisz, płaskurka), pszenżycie, jęczmieniu, życie i owsie. Nie wolno używać produktów wytworzonych z tych roślin, takich jak mąka, kasza, makaron, pieczywo. Aktualnie można zakupić wiele produktów bezglutenowych (oznaczonych symbolem przekreślonego kłosa) zarówno w sklepach specjalizujących się w żywności ekologicznej, jak i w zwykłych supermarketach. 

Zobacz także: Czym jest kontaktowe zapalenie skóry? Leczenie domowe i specjalistyczne

Naturalnymi produktami niezawierającymi glutenu są: kukurydza, ryż, ziemniaki, soja, proso, gryka, tapioka, amarantus, soczewica, fasola, orzechy, owoce i warzywa oraz mięso. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała za bezglutenowe również produkty przetworzone, których zawartość glutenu nie przekracza 20 mg na kg. Wprowadzenie restrykcyjnej diety prowadzi do częściowego lub całkowitego ustąpienia zmian w jelicie cienkim. Po około półrocznym okresie stosowania leków sulfonowych istnieje możliwość zmniejszenia dawki lub kompletnego zaprzestania ich przyjmowania. Można również nie korzystać z farmakologii, aczkolwiek w takim przypadku zmiany skórne będą się dłużej utrzymywać. Kolejnym elementem leczenia jest ograniczenie spożycia jodu. Jeśli jest taka możliwość, należy całkowicie wyeliminować go ze swojej diety.