Lęk przed stosunkiem seksualnym bądź ciążą może wywołać u kobiety fizyczny ból w trakcie zbliżenia.

Czym jest pochwica?

Znane są dwa rodzaje pochwicy: pierwotna i wtórna. Pierwsza odmiana choroby pojawia się u pań, które nigdy nie doświadczyły penetracji pochwy bez bólu. Zwykle występuje u nastoletnich dziewcząt i młodych kobiet. Dowiadują się one o chorobie dopiero podczas stosunku seksualnego. Przyczyną pochwicy pierwotnej jest ciągłe napięcie i stres bądź lęk przed pierwszym stosunkiem. Pochwica występuje u kobiet, będących ofiarami nadużyć seksualnych oraz świadkami przestępstw tego typu. Na chorobę zapadają nastolatki, w których domu panowały toksyczne relacje. Zdarza się, że pierwotna postać pochwicy nie ma określonej przyczyny. Wtórna odmiana choroby pojawia się u kobiet, które wcześniej przeżyły co najmniej jeden stosunek seksualny bez bólu. Przyczyną choroby są m.in. problemy na tle psychologicznym. Określa się ją mianem pochwicy nieorganicznej. Wywołują ją:

• niezdrowa relacja z partnerem,
  
• lęk przed nakryciem przez osoby postronne w trakcie stosunku,
  
• niedojrzałość,
  
• poczucie winy wynikające z pobudek religijnych,
  
• wstyd,
  
• reakcja obronna organizmu, która pojawia się na wspomnienie o bolesnych zdarzeniach z przeszłości, np. molestowaniu lub przemocy o podłożu seksualnym,
  
• strach przed utratą błony dziewiczej i bólem przy pierwszym stosunku.
  

Pochwica może być też spowodowana przyczynami anatomicznymi i organicznymi. Należą do nich:

• stan zapalny lub pęknięcie genitaliów,
  
• gruba błona dziewicza,
  
• wady rozwojowe bądź zmiany zanikowe pochwy,
  
• rozrost śluzówki w macicy (endometrioza) lub nieprawidłowe położenie macicy,
  
• uszkodzenie narządów płciowych na skutek brutalnego współżycia lub masturbacji przy użyciu różnych przedmiotów.
  

Pochwica – objawy

Głównym objawem pochwicy jest skurcz mięśni znajdujących się dookoła wejścia do pochwy, których działanie jest niezależne od woli kobiety. Pojawia się ból po wprowadzeniu do pochwy zarówno penisa, jak i tamponu. Zdarza się, że przeprowadzenie badania z użyciem wziernika u chorej jest tak bolesne, że lekarz rezygnuje z jego wykonania. Oprócz tych dolegliwości kobieta może odczuwać ciasnotę i napięcie w pochwie. Zdarza się także ból w okolicy podbrzusza. Próba odbycia stosunku seksualnego u chorej na pochwicę niekiedy prowadzi do napięcia mięśni nóg, miednicy, a także pleców i dolnych mięśni brzucha. Czasem tętno i oddech przyspieszają. Podczas współżycia zmoże dojść do ataku pochwicy, zwanego też napadem pochwicowym. Sprawia on, że partner nie może wyjąć członka z pochwy. Aby to umożliwić, kobieta powinna się rozluźnić bądź przyjąć leki rozkurczowe. W przypadku braku efektu może okazać się konieczna interwencja lekarska.

Leczenie pochwicy

Leczenie obu rodzajów pochwicy jest identyczne. Jeśli przyczyną choroby są problemy na tle psychicznym, kobieta powinna udać się na psychoterapię do seksuologa. Specjalista przed podjęciem terapii zbiera wywiad zarówno od chorej, jak i od jej partnera. Leczenie ma na celu zmniejszenie lęku przed współżyciem. Niekiedy okazuje się, że wystarczy odnaleźć źródło strachu bądź bardziej komfortowe miejsce, w którym para może współżyć. Dodatkowo stosowane są także żele nawilżające, leki rozkurczowe i przeciwbólowe. Techniki relaksacyjne i ćwiczenia mięśni krocza to kolejne skuteczne sposoby leczenia pochwicy. Niektóre kobiety decydują się na chirurgiczne usunięcie błony dziewiczej. U pań, u których schorzenie pojawiło się z powodu zmian anatomicznych, należy je usunąć.

Zobacz także: Pierwsza wizyta u seksuologa – jak wygląda, kiedy jest potrzebna i dlaczego nie warto jej unikać?

Ćwiczenia na pochwicę

Domowe leczenie pochwicy obejmuje zastosowanie odpowiednich ćwiczeń. Warto je zacząć od oswajania się z ciałem: dotykania go, szczególnie w miejscach intymnych i strefach erogennych. Kobieta testuje wtedy własne reakcje na dotyk. Najlepiej, aby zmieniała jego intensywność i kierunek. Po skupieniu się na własnym ciele, chora dotyka partnera i oswaja się z jego ciałem. Kolejnym krokiem jest rozszerzenie warg sromowych i włożenie np. palca do pochwy. Warto przy tym skoncentrować się na oddechu. W przypadku wystąpienia skurczu, chora na pochwicę powinna się zrelaksować, cały czas skupiając się na braniu wdechu i robieniu wydechu. Po uspokojeniu się może ponowić próbę penetracji pochwy palcem.

Następne ćwiczenie to wprowadzenie wibratora. Partner powinien być obecny podczas tych zabiegów. Kolejnym krokiem będzie bowiem włożenie jego palca do pochwy. To kobieta powinna go wprowadzić. Następnie mężczyzna zaczyna poruszać swoim palcem wewnątrz ciała partnerki. Po tym doświadczeniu partner powinien wprowadzić penisa do pochwy dosyć płytko. Kiedy kobieta oswoi się z jego obecnością, członka można włożyć głębiej. Ostatnim krokiem jest wykonywanie nim ruchów wewnątrz ciała partnerki.