Cholesterol to organiczny związek chemiczny, bez którego organizm nie będzie działał prawidłowo. Cholesterol wchodzi w skład błon komórkowych. Jest także związkiem wyjściowym (prekursorem) m.in. wytwarzanych w organizmie kwasów żółciowych, hormonów sterydowych (kortykosteron, kortyzol), hormonów męskich (androgeny), hormonów żeńskich (estrogenów). Najwięcej cholesterolu powstaje w wątrobie - do 85%, w jelicie cienkim ok. 8-9%, w skórze do 5%. Niestety, jego nadmiar może doprowadzić do rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego.
Dobry czy zły?
Cholesterol, który jest substancją tłuszczową, aby mógł być transportowany we krwi wchodzi w skład lipoprotein, które są połączeniami lipidowo-białkowymi, umożliwiającymi przemieszczanie się tego związku z osocza do komórek i w odwrotnym kierunku z tkanek do wątroby. Lipoproteina LDL (o małej gęstości) odpowiada za to, aby cząsteczki cholesterolu z wątroby zostały dostarczone do tkanek organizmu. Jest to tzw. „zły” cholesterol. Jeśli jest go zbyt dużo, nadmiar odkłada się w ścianach tętnic, zwiększając ryzyko miażdżycy a na jej tle rozwój chorób sercowo-naczyniowych. Z kolei lipoproteina HDL (o wysokiej gęstości), czyli tzw. „dobry” cholesterol, posiada w swej strukturze dużo białka chemicznie innego niż LDL, dzięki czemu może usuwać cholesterol z różnych miejsc organizmu, nawet z płytek miażdżycowych i transportować go z powrotem do wątroby.
Poziom cholesterolu we krwi
Stężenie cholesterolu w organizmie można określić wykonując badanie krwi. U zdrowej osoby nie powinno być ono wyższe niż 200 mg/dl. Jeśli wynik przekroczy dopuszczalne normy, konieczne jest wprowadzenie odpowiedniego leczenia. Warto jednak podkreślić, że sama farmakologia to zdecydowanie za mało. Pacjentom zaleca się zmianę diety oraz aktywność fizyczną.