Neurastenia – przyczyny
Za jedną z głównych przyczyn neurastenii uważa się towarzyszący permanentny stres. Długotrwała ekspozycja na czynniki stresogenne powoduje, że zmęczony system nerwowy nie jest w stanie przyjmować kolejnych niepożądanych bodźców. Osoba cierpiąca na nerwicę neurasteniczną reaguje więc wybuchem, albo zamknięciem w sobie.
Jeżeli natomiast chodzi o przyczynę fizyczną, nerwica neurasteniczna wiąże się często ze zwiększoną aktywnością kory nadnerczy, która produkuje ponadnormatywne dawki tzw. hormonów stresu – adrenaliny i noradrenaliny.
Neurastenia – objawy
Nerwica neurasteniczna powoduje wybuchy złości z byle powodu, a jednocześnie sprawia, że czujemy się zmęczeni, wypaleni, ospali. Niepokojącymi objawami mogą być także: przewlekły ból głowy, odczucie niepokoju. Od zwykłego przemęczenia neurastenię odróżnia to, że niepokojące objawy utrzymują się przez dłuższy czas bez wyraźnego powodu.
Codzienne funkcjonowanie i wykonywanie nawet prostych czynności staje się bardzo utrudnione. Dochodzą do tego objawy ze strony różnych układów, np. zaburzenia pracy serca, zaburzenia ze strony układu pokarmowego, osłabienie libido. Istnieje kilka różnych podejść do klasyfikacji neurastenii.
Wyróżniamy trzy podstawowe typu neurastenii:
- neurastenia hipersteniczna: choremu towarzyszą często niekontrolowane wybuchy złości i agresji, wyładowywanie się na otaczających przedmiotach i osobach, ogólne rozdrażnienie, nadpobudliwość ruchowa, nadpobudliwość na bodźce dotykowe,
- neurastenia hiposteniczna: główne objawy to odczucie nieustannego zmęczenia, wypalenia zawodowego, niepokoju, lękliwości, obniżenia kondycji intelektualnej i fizycznej, obniżenia kreatywności,
- neurastenia asteniczna: polega na szybkim męczeniu się i zniechęcaniu wykonywanymi czynnościami intelektualnymi i fizycznymi.
Neurastenia – leczenie
Kluczem do wyleczenia choroby jest postawienie trafnej diagnozy. Przede wszystkim osoba chora powinna zmienić tryb życia, wskazany jest dłuższy urlop wypoczynkowy, a nawet zmiana pracy.
Zdiagnozowaną neurastenię, podobnie jak inne nerwice, leczy się przede wszystkim odpowiednią psychoterapią, zalecany nurt, to terapia poznawczo-behawioralna. W trakcie której lekarze często przepisują leki znoszące dokuczliwe objawy i dające ulgę.