Do przeprowadzenia mikrodiscektomii używa się mikroskopu operacyjnego. Pole zabiegu jest niewielkie, a rehabilitacja powinna być podjęta już następnego dnia po operacji.

Czym jest mikrodiscektomia?

Dyskopatia kręgosłupa to jeden z częstszych problemów dotyczących układu kostnego, z którym borykają się pacjenci. Obecnie istnieje gama małoinwazyjnych zabiegów, które pozwalają na łagodzenie dolegliwości. Mikrodiscektomia to metoda polegająca na usunięciu przepukliny jądra miażdżystego, czyli części dysku w kręgosłupie. Wykorzystuje się w niej mikroskop operacyjny. Dzięki temu zabiegowi dochodzi do odbarczenia uciśniętych korzeni nerwów rdzeniowych. Najczęściej wykonywana jest mikrodiscektomia lędźwiowa w rwie kulszowej. Główny cel zabiegu stanowi złagodzenie bólu.

Wykonaniem mikrodiscektomii zajmuje się specjalista neurochirurgii. Zabieg polega na usunięciu wysuniętej części dysku z kanału kręgowego. W pierwszym etapie preparuje się mięśnie pokrywające kręgosłup, odsuwa się worek oponowy oraz nerwy. Cięcie przebiega w linii środkowej ciała pod kontrolą rentgenografii (RTG), by dokładnie zlokalizować zmianę. Pole operacyjne ma niewielki rozmiar (około 2–4 cm), a zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym. Pacjenta układa się na brzuchu. Operacja trwa około 1 godziny. Po niej wymagany jest pobyt w szpitalu przez 2–3 dni.

Jedną z odmian przedstawionej procedury jest mikrodiscektomia endoskopowa. Różni się od metody tradycyjnej wprowadzeniem przez niewielkie nacięcia w skórze w okolice kręgosłupa małej kamery wideo oraz narzędzi chirurgicznych.

W niektórych przypadkach wykonuje się mikrodiscektomię ze stabilizacją kręgosłupa. Oprócz usunięcia fragmentu dysku rozszerza się przestrzeń międzykręgową i wszczepia się do kręgosłupa odpowiednio dobrane implanty.

Wskazania do mikrodiscektomii

Mikrodiscektomię wykonuje się, gdy w leczeniu objawów związanych z obecnością przepukliny jądra miażdżystego wyczerpie się wszystkie metody zachowawcze – farmakologiczne oraz rehabilitację. Operacja musi być przeprowadzona w przypadku pojawienia się objawów w postaci zespołu ogona końskiego, niedowładu stopy lub niedowładu mięśnia czworogłowego. Inne ważne wskazania obejmują ból uniemożliwiający normalne funkcjonowanie, którego nie da się opanować lekami, oraz rwa kulszowa z zaburzeniami czucia.

Zaletą mikrodiscektomii jest niewątpliwie niewielka inwazyjność – minimalna ingerencja w układ kostno-stawowy.

Mikrodiscektomię ze stabilizacją wykonuje się w przypadku niestabilności kręgosłupa lub przy znacznym zwężeniu przestrzeni międzykręgowej.

Cena mikrodiscektomii

Koszt mikrodiscektomii zależy od ośrodka, w którym ma być przeprowadzony zabieg. Średnia cena wynosi od 10000 do 15000 zł. Możliwe jest wykonanie operacji w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia, gdy istnieją ku niej ewidentne wskazania, a leczenie zachowawcze nie przynosi rezultatu. Cena mikrodiscektomii endoskopowej jest zwykle wyższa o kilka tysięcy złotych.

Rehabilitacja po mikrodiscektomii

Proces gojenia po mikrodiscektomii trwa około 4–6 tygodni, jednak już w dzień po operacji pacjent może chodzić. W trakcie rekonwalescencji należy zrezygnować z obciążeń kręgosłupa, dźwigania, schylania się oraz ruchów obrotowych tułowia. Kręgosłup lubi ruch, wskazane jest więc chodzenie dostosowane do potrzeb oraz odczuwanego dyskomfortu. Odpoczynek powinien przebiegać w pozycji leżącej. W przypadku mikrodiscektomii lędźwiowej nie jest wskazane siedzenie dłużej niż przez 30 minut w ciągu dnia. Lekarz lub fizjoterapeuta może zalecić stabilizujący pas lędźwiowy, który powinien być zakładany podczas ruchu oraz komunikacji, zdejmowany natomiast w warunkach domowych i w czasie snu. Należy pamiętać, że pacjent po zabiegu nie może prowadzić samochodu. Powrót do pracy powinien nastąpić dopiero po mniej więcej 3 miesiącach, jednak zależy to od typu aktywności zawodowej.

Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszej dobie po mikrodiscektomii. W pierwszej kolejności należy skupić się na nauce profilaktyki kolejnych urazów, ćwiczeń stabilizacji głębokiej, a także pielęgnacji rany. Doświadczony fizjoterapeuta powie, jakie czynności można wykonywać w domu, a których należy unikać. Ćwiczenia są dobierane indywidualnie podczas kontroli po zabiegu. Wykorzystuje się również zabiegi z zakresu fizykoterapii, takie jak krioterapię, pole magnetyczne, laseroterapię oraz elektrostymulację.

Ćwiczenia na mięśnie pleców

Bibliografia:

1. Wojtysiak M. Wartość badań neurofizjologicznych w diagnostyce chorych z dyskopatią w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa. Rozprawa doktorska. Poznań 2012.

2. Sawicki K. Przezskórne metody dekompresji wewnętrznej krążka międzykręgowego w leczeniu bólu dyskogennego. [w:] Postępy Nauk Medycznych, XXX(10), 2017, s. 575–580.