W ICD-10 (Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych) wyróżnia się m.in. takie typy depresji, jak: cyklotymia, dystymia, zaburzenia afektywne dwubiegunowe lub zaburzenia depresyjne nawracające. Schorzenie to dzieli się też na powstałe na skutek czynników zewnętrznych (egzo) oraz wewnętrznych (endo).

Czym jest depresja endogenna?

Depresja endogenna dosłownie znaczy pochodząca z ciała, czyli nie została wywołana konkretnymi wydarzeniami lub traumatycznymi przeżyciami. Ta choroba wynika z czynników biologicznych, które mają swoje źródło w nieprawidłowej produkcji neuroprzekaźników lub innych problemów w strukturze mózgu. Określenie to stoi w opozycji do depresji egzogennej, która powstaje u zdrowych osób doświadczających trudnych sytuacji, takich jak śmierć bliskiej osoby, rozwód lub wydalenie z pracy. Jednak ciężko jest wyodrębnić depresje, które mają podłoże czysto biologiczne, ponieważ nie istnieje taka granica. Zaburzenia w przewodnictwie w mózgu prowadzą do problemów społecznych i trudnych doświadczeń itp., których nie można oddzielić od objawów depresji egzogennej. Ponadto nie da się określić ilości wydarzeń, które poprzedzają zarówno depresje endo- i egzogenną.

Jak poznać, że uśmiech tylko maskuje depresję? Dowiesz się tego z filmu:

Depresja endogenna – objawy: przygnębienie, ospałość, zaburzenia fizyczne, rozpacz, brak koncentracji

Głównym terminem określającym stan osoby cierpiącej na depresję endogenną jest melancholia. Choroba ta objawia się obniżeniem nastroju, spłyceniem emocji, mniejszą reaktywnością na bodźce oraz atakami rozpaczy. Ludzie z depresją endogenną mają wolniejsze ruchy, są ospali, nie czują zainteresowania życiem społecznym oraz cierpią na zaburzenia fizyczne. Mają silne poczucie winy za swój stan, uważają, że są odpowiedzialni za swoje cierpienie i nie zasługują na nic lepszego. Często myślą o śmierci, mają poczucie, że przegrali swoje życie. Nie mogą też skupić swojej uwagi na konkretnych zadaniach, nie myślą racjonalnie i zamykają się w sobie. Blisko 15% cierpiących na depresję endogenną ostatecznie popełnia samobójstwo. Jest to choroba, która niszczy ich psychicznie i fizycznie.

Jak leczy się depresję endogenną? Leki antydepresyjne, psychoterapia poznawczo – behawioralna, psychodynamiczna

Specjaliści, którzy uważają, że główną przyczyną depresji endogennej jest niedobór neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym przepisują pacjentom tabletki antydepresyjne. Najczęściej podaje się preparaty, które są inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, nazywane w skrócie SSRI. Z kolei leki trójcykliczne (TLPD) zwiększają poziom neuroprzekaźników w układzie nerwowym. Terapie farmakologiczne w leczeniu depresji chemicznie zmieniają strukturę mózgu, dzięki czemu pacjent czuje się lepiej po zażyciu tych tabletek. Jednak jest to efekt doraźny i zależny od regularnego brania tych substancji. Mają one też liczne skutki uboczne, takie jak rozdrażnienie, ospałość lub wypadanie włosów. 

Jednak dla wielu pacjentów z depresją jest to jedyny ratunek, aby mogli stosunkowo normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Psychiatrzy duże nadzieje pokładają w leku nowej generacji o nazwie CGP3466B, ponieważ jak twierdzą naukowcy nie jest on toksyczny i nie wykazuje działania uzależniającego. Działa on na zupełnie inny rodzaj białek niż obecne środki antydepresyjne. Aby terapia ta przyniosła prawdziwe korzyści na dłuższy czas, należy koniecznie wspierać ją psychoterapią. Istnieje kilka form tej pomocy psychologicznej, jednak w przypadku depresji największe korzyści przynosi terapia psychodynamiczna oraz poznawczo-behawioralna. 

Ta pierwsza skupia się na rozwiązywaniu konfliktów z dzieciństwa, które narosły w miarę rozwijania się człowieka. Praca z tymi blokadami może pomóc klientowi przełamać liczne bariery w swojej psychice, które wpłyną na lepszą jakość jego życia. Terapia poznawczo-behawioralna natomiast polega na pracy na przekonaniach klienta, które sprawiają, że czuje się on przybity i zniechęcony. Ta metoda w dużej mierze polega na zadawaniu prac domowych, które przez kolejny tydzień osoba musi wykonywać, aby czuć się lepiej. Ta forma pomocy w odróżnieniu od innych form terapii jest stosunkowo krótka. U większości klientów już po kilku miesiącach widać znaczną poprawę stanu zdrowia psychicznego.