Pierwsze objawy bulimii można zaobserwować w okresie dojrzewania, aczkolwiek nie jest to regułą, ponieważ chorują również dorośli. Zaniepokoić powinna sytuacja, gdy jeden z domowników nie kontroluje apetytu i kompulsywnie się objada. Spożywanie nadmiernej ilości pokarmu to jednak nie wszystko. Jakie są inne objawy tej choroby i jak pomóc osobie z bulimią?

Czym jest bulimia?

Bulimia jest zaburzeniem odżywiania, które ujawnia się zwykle w okresie dojrzewania. Z niekontrolowaną żarłocznością psychiczną, bo tak również określa się tę przypadłość, zmagają się głównie dziewczynki. Chłopcy chorują rzadziej. Słowa „bulimia” użył po raz pierwszy w II wieku przed naszą erą Galen – lekarz greckiego pochodzenia, który żył i praktykował w Rzymie. Nieznaną jeszcze wtedy chorobę określił jako bulimis, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „byczy głód”. Definicję bulimii wielokrotnie potem zmieniano. Badano także jej podłoże. Ostatecznie stała się odrębną jednostką chorobową.

Objawów bulimii nie da się dostrzec gołym okiem, dlatego choroba może niezauważona rozwijać się latami. Im dłużej trwa ten stan, tym łatwiej choremu udawać, że nic się nie dzieje. Osoby z bulimią dochodzą do perfekcji, jeśli chodzi o ukrywanie swojego sekretu, dlatego czujność powinny wzbudzić nawet najmniej niepokojące symptomy.

Bulimia – objawy, które mogą zaniepokoić

Pierwsze objawy bulimii ujawniają się zazwyczaj w młodym wieku, gdy rozpoczyna się etap buntu i kształtuje postrzeganie własnej seksualności. Zmienia się nie tylko nastawienie, ale i ciało. Wiele młodych osób nie potrafi tego zaakceptować. Ogromną rolę w bulimii odgrywają objawy psychiczne, ponieważ zaburzenia odżywiania tworzą się właśnie w umyśle. Im szybciej zostaną zauważone, tym lepiej dla chorego, dlatego że bulimia doprowadza do poważnych problemów zdrowotnych.

Objawy, które powinny zaniepokoić to:

• zjadanie jednorazowo dużych ilości pożywienia o porach nie zawsze przeznaczonych na posiłek,
• znikanie w toalecie po ataku niekontrolowanego obżarstwa i prowokowanie wymiotów,
• ciągłe monitorowanie wagi ciała i zapisywanie postępów,
• częste i dość długo trwające głodówki.

Osoby chore na bulimię nadużywają różnego rodzaju środków pomocnych w pozbyciu się zalegającej treści żołądkowej, zazwyczaj leków lub herbatek o działaniu przeczyszczającym. Ten rodzaj zaburzeń odżywiania to tzw. bulimia o charakterze przeczyszczającym. Nie wszyscy bulimicy są jednak tacy sami. Jeśli któryś z domowników nie kontroluje napadów głodu, a po skończonym posiłku decyduje się na morderczy trening, taka postawa również powinna niepokoić. Może mieć bowiem bulimię o charakterze nieprzeczyszającym. W obu postaciach skutki wyniszczenia organizmu są takie same.

Objawy bulimii a wpływ na człowieka

Zauważywszy u kogoś bliskiego objawy bulimii, nie powinno się zwlekać z reakcją. Terapię należy rozpocząć najszybciej, jak to możliwe, ponieważ choroba doprowadza do trwałego wyniszczenia organizmu. Cierpi nie tylko ciało, lecz również psychika. W późniejszym etapie bulimii można zauważyć zmiany w zachowaniu chorego. Jest on coraz bardziej skryty i unika kontaktów z ludźmi. Posiłki spożywa na ogół w samotności, żeby móc potem bez problemu zwymiotować. Dokucza mu zmęczenie i ma stałe wahania nastroju. Zmaga się również z dusznościami, czasem nawet traci przytomność. Są to sygnały, że dzieje się coś niedobrego. Wówczas należy rozpocząć konkretne działanie. Chory może bowiem dość szybko doprowadzić do poważnych zaburzeń elektrolitowych, a skrajne odwodnienie często kończy się śmiercią.

Leczenie bulimii

Leczenie bulimii jest procesem długotrwałym. Konieczna jest intensywna terapia psychologiczna, która pomoże choremu zaakceptować siebie i nauczy go panować nad atakami głodu. Wsparcie bliskich jest w takich sytuacjach niezbędne, ponieważ osoba z zaburzeniami odżywiania nie potrafi sobie pomóc sama. Lubi też oszukiwać, więc przez pierwsze tygodnie terapii trzeba ją uważnie obserwować. Zdarza się, że domownicy nie są w stanie zapanować nad bulimikiem i wymaga on umieszczenia na całodobowym oddziale psychiatrycznym. Choremu zaleca się także leczenie farmakologiczne, które uspokoi towarzyszące mu emocje. Zmiany stylu życia i nawyków żywieniowych mogą zająć nawet kilka lat.

Zobacz film: Bulimia

Bibliografia:

1. B. Józefik, M. Wolska, Anoreksja i bulimia u dzieci i młodzieży, Hachette, Warszawa 2009.