Rak nerki jest stosunkowo rzadko występującym nowotworem. Choroba dotyka częściej mężczyzn, a ryzyko zachorowania zwiększa się wraz z wiekiem. Każdego roku na raka nerki choruje około 2,5 tys. mężczyzn i 1,8 tys. kobiet.

Rodzaje nowotworów nerki – jasnokomórkowy, brodawkowy, chromofobny, sarkomatoidalny, guz Wilmsa

Gdy rak nerki rozwija się w nabłonku kanalików nerkowych, to nazywany jest gruczolakorakiem. Występuje on zwykle u osób pomiędzy 50. a 60. rokiem życia. Jeśli guz rozpoczął się w podścielisku, to może przyjąć formę tłuszczaków, mięsaków, chłoniaków lub szpiczaków. Gdy natomiast choroba rozwinęła się w niezróżnicowanej tkance płodowej w nerce, to ma się do czynienia z guzem Wilmsa, który jest najczęściej diagnozowany w pierwszych pięciu latach życia. Pozostałe rodzaje nowotworu nerki to rak:

• brodawkowaty,
  
• chromofobny,
  
• sakromatoidalny,
  
• jasnokomórkowy
  
• z cewek zbiorczych.
  

Zobacz też: Czym jest nefrologia?

Rak nerki – przyczyny: dziedziczenie, palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, inne choroby

Duża część nowotworów nerek tworzy się na skutek nieprawidłowego stylu życia. Często przyczyną jest palenie papierosów, zbyt duże przyjmowanie środków przeciwbólowych lub wystawienie na chemikalia, np. nitrozaminy lub azbest. Na raka nerek bardziej są narażeni ludzie nadużywający alkoholu. Obecnie uważa się, że ten rodzaj nowotworu jest dziedziczny, tzn. gdy ktoś w rodzinie cierpiał na tę przypadłość to jest większa szansa, że choroba wystąpi w kolejnym pokoleniu. Jednak tylko 4% przypadków nowotworu nerki ma podłoże genetyczne.

Zobacz też: Niewydolność nerek

Rak nerki – objawy: krew w moczu, ból w okolicy lędźwiowej, gorączka, niedokrwistość

Na początku raka nerek chory nie odczuwa żadnych objawów, jednak z biegiem czasu zaczyna się pojawiać ból w części lędźwiowej. Choroba objawia się też długą gorączką, która nie ma określonej przyczyny. Guz nerki jest zwykle tak mały, że nie jest możliwe wykrycie go w trakcie badania palpacyjnego i najczęściej niezbędne jest wykonanie innych badań, np. USG nerek. W przebiegu choroby może dojść do rozwinięcia się niedokrwistości a niekiedy czerwienicy (czyli nadmiaru erytrocytów). Pacjenci cierpiący na raka nerki często cierpią z powodu problemów z ciśnieniem krwi (nadciśnienia lub niedociśnienia). Podczas tego nowotworu upośledzeniu ulega wątroba, co skutkuje encefalopatią wątrobową. Chorzy często doświadczają też hematurii, czyli obecności krwinek w moczu. Jest to ważny objaw, którego nie można bagatelizować. Dodatkowo mężczyźni cierpią na żylaki powrózka nasiennego. W około 30% przypadków rak nerki daje przerzuty do innych organów. Najczęściej trafia do płuc, wątroby, mózgu i kości.

Jak zdiagnozować raka nerki?

Rozpoznanie raka nerki rozpoczyna się od badania USG brzucha. Do badań obrazowych zalicza się też tomografię komputerową oraz rezonans magnetyczny. Lekarz przeprowadza również obszerny wywiad z pacjentem na temat przebytych chorób i dokładnych objawów. Rozpoznanie schorzenia wymaga też pełnej morfologii krwi i ogólnego badania moczu. Współczesna diagnostyka rozwinęła się na tyle, że narzędzia potrafią wykryć niepożądane zmiany w obrębie nerek o średnicy mniejszej niż 3 cm. Wykrycie guza na tym etapie daje duże szanse na usunięcie go nieinwazyjnymi metodami.

Rak nerki – leczenie: operacja chirurgiczna, krioablacja

Pierwszym zabiegiem w celu usunięcia guza nerki jest operacja chirurgiczna polegająca na usunięciu guza. Często jednak choroba rozwinęła się na tyle, że jedynym wyjściem jest pozbycie się nerki (nefrektomia). Jednak wiele guzów tego narządu jest niezłośliwych, więc dzięki nowym metodom leczenia lekarze starają się za wszelką cenę uratować nerkę. Zabieg ten stosuje się tylko w przypadku zaawansowanego stadium guza.

Zobacz też: Urografia - na czym polega?

Stosunkowo nową metodą leczenia jest krioablacja guzów nowotworowych, która polega na zamrożeniu zakażonych tkanek. Skutkiem tego w komórkach powstają kryształki lodu, które niszczą naczynia odżywiające guza. Zabieg ten stosuje się w Polsce za pomocą ciekłego azotu, który ma temperaturę -196 st. C. Substancja jest doprowadzona do nerki za pomocą specjalnej igły. Krioablację wykonuje się przy pomocy tomografii komputerowej lub USG.