Dlaczego budzimy się o 3. w nocy? Nauka ma na to wytłumaczenie
Ghislain & Marie David de Lossy/Getty Images
Sen jest niezbędny, do tego, aby organizm mógł prawidłowo funkcjonować. Dzięki niemu odpoczywamy, a także regenerujemy się i nabieramy sił na kolejny dzień. Co ciekawe, część z nas wybudza się między 3. a 4. w nocy. Dlaczego tak się dzieje? Naukowcy mają na to wytłumaczenie.
Dlaczego wybudzamy się między 3. a 4. w nocy?
Teorii na ten temat jest bardzo. Niektóre z nich mogłyby posłużyć za scenariusz filmu grozy. Jednak, jak podkreślają naukowcy, w tym, że wybudzamy się między 3. a 4. w nocy, nie ma nic niezwykłego i ma to związek z fazami snu.
Pierwsza faza snu, czyli NREM to tzw. twardy sen. Rozpoczyna się ona tuż po zaśnięciu i trwa ok. 100 minut. W tym czasie spada ciśnienie krwi oraz temperatura ciała. W tym czasie organizm się regeneruje i odpoczywa.
Druga faza to REM. W jej trakcie temperatura ciała znowu się podnosi, mózgu pracuje bardziej intensywnie. W fazie RAN pojawiają się syn, do tego stajemy się też bardziej czujni, a to sprzyja wybudzaniu. Warto dodać, że za budzenie się między 3. a 4. często stoją nasze zmartwienia i objawy. Analizująca jej wciąż podświadomość może zaburzać nasz odpoczynek i sprawić, że obudzimy się w środku nocy.
Co się dzieje, kiedy śpimy?
Na tym jednak nie koniec. Około 3 w nocy znacznie obniża się poziom melatoniny (hormon ten reguluje m.in. stan snu i czuwania). Kiedy stężenie tej substancji maleje - zaczynamy się budzić. Warto dodać, że jeśli będziemy mieli za sobą już kilka godzin snu i przebudzimy się o 3.00, organizm będzie w fazie REM i nie będzie już odczuwał aż tak dużej potrzeby snu.
Zobacz także: Dlaczego zapominamy, co nam się śniło?
Dzień Dobry TVN
Źródło: medonet.pl/kobieta.pl
Autor:
Redakcja
Data aktualizacji: 21.04.2023,
Opublikowano: 21.04.2023 r.
Priony to groźne białka, które przyczyniają się do rozwoju choroby Creutzfeldta-Jakoba. Najnowsze badania sugerują, że związki te mają swój udział w powstawaniu zmian w mózgu typowych dla schorzeń otępiennych, w tym alzheimera. Jak to możliwe?
Picie alkoholu jest groźne dla zdrowia. Badacze przekonują, że w pewnym wieku sięganie po napoje wyskokowe staje się wyjątkowo niebezpieczne. Kiedy należy go zupełnie odstawić?
O tym, że zakażenie koronawirusem SARS-CoV-2 może wpływać na działanie układu nerwowego, badacze informowali już wielokrotnie. Najnowsze analizy pokazują, że u osób, które przeszły COVID-19 mogą się pojawić nawracające bóle głowy, zaburzenia kojarzenia, koncentracji i pamięci, lęki oraz objawy depresji. Czy dolegliwości zostaną z pacjentami już na stałe?
Rehabilitacja po udarze to długotrwały proces, który nie zawsze gwarantuje pełne przywrócenie utraconych funkcji. Zajmuje się nią interdyscyplinarny zespół specjalistów, m.in. neuropsycholog, fizjoterapeuta i logopeda.
Mózg to centrum dowodzenia naszego organizmu. Podobnie, jak w przypadku innych narządów - z biegiem czasu - zaczyna działać mniej sprawnie. Co gorsza, często jest to skutek naszych niezdrowych nawyków. Które zachowania mu nie służą?
Etapy choroby Alzheimera różnią się od siebie nasileniem objawów, takich jak zaburzenia pamięci i problemy z codziennym funkcjonowaniem. Chorzy mają kłopoty z komunikacją, a z biegiem czasu z wykonywaniem najprostszych czynności, np. ubieraniem się.
Główny Inspektorat Farmaceutyczny zdecydował o wycofaniu z obrotu preparatu stosowanego w leczeniu schizofrenii. Co stoi za tą decyzją i o jaki farmaceutyk chodzi?
Stwardnienie rozsiane jest zapalną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, w której dochodzi do uszkodzenia osłonek mielinowych nerwów. Charakteryzuje się ona przebiegiem wielofazowym o różnym natężeniu objawów chorobowych. Wśród najczęstszych symptomów stwardnienia rozsianego można wymienić: ogólne osłabienie organizmu, problemy z utrzymaniem równowagi oraz zaburzenia czucia w kończynach dolnych i górnych.
Oglądasz w łóżku telewizję, a może sprawdzasz coś w telefonie? Takie zachowania mogą utrudnić zasypianie. Na szczęście istnieją techniki, które pozwalają zasnąć nawet w 10 sekund. Sprawdź, jak szybko zasnąć?
Choroba Parkinsona objawia się zaburzeniami ruchowymi, w tym drżeniem spoczynkowym, nadmiernym napięciem mięśni, oraz zaburzeniami psychicznymi. Daje też objawy wegetatywne, jak np. ślinotok. Parkinson jest nieuleczalny, ale stosowanie leków i rehabilitacja poprawiają jakość życia chorego.