Choroba Peyroniego występuje przede wszystkim u mężczyzn po 50. roku życia. Nie jest to częste schorzenie, występuje jedynie u około 1% populacji. Z czasem krzywizna prącia uniemożliwia stosunek, przez co może stać się przyczyną impotencji. W miejscu powstawania guzków na penisie pojawia się tkanka bliznowata, która powoduje jego nienaturalne zakrzywienie.

Choroba Peyroniego – przyczyny i czynniki ryzyka

Chorobę Peyroniego wywołują najczęściej predyspozycje genetyczne, ponadto schorzenie to wynikać może z:

• chorób tkanki łącznej,
  
• wieku,
  
• cukrzycy,
  
• stosowania preparatów z grupy beta-blokerów,
  
• nadciśnienia tętniczego,
  
• kardiomiopatii,
  
• zaburzeń erekcji,
  
• przeszłych zapaleń w obrębie miednicy mniejszej,
  
• palenia tytoniu,
  
• choroby alkoholowej,
  
• chorób autoimmunologicznych, w których nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego została wywołana działaniem drobnoustrojów, leków lub hormonów.
  

W większości przypadków pochodzenie choroby Peyroniego jest trudne do ustalenia.

Choroba Peyroniego – objawy

Do pierwszych symptomów plastycznego skrzywienia prącia (fazy zapalnej) należą zauważalne gołym okiem, przypominające kształtem klepsydry, miękkie blaszki i guzki na penisie. Następnie dochodzi do pojawienia się fazy stabilizacji, dla której charakterystyczne są:

• wygięcia prącia (w bok, w górę lub dół) przy wzwodzie, później również w spoczynku,
  
• ból penisa w czasie erekcji,
  
• tzw. efekt zawiasu – penis wznosi się i opada, tak jakby chciał unieść się do góry,
  
• wynikające z krzywizny skrócenie prącia lub zmiana jego kształtu,
  
• trudności z osiągnięciem lub utrzymaniem erekcji,
  
• pojawienie się tkanki bliznowatej na powierzchni prącia poprzedzone występowaniem pojedynczych podskórnych guzków lub podłużnych wybrzuszeń.

Początkowo skrzywienie pojawia się tylko w czasie erekcji i nie towarzyszą mu żadne dolegliwości. W miarę postępu choroby pojawia się ból, nawet podczas dotyku. Łukowate deformacje ewoluują przez około 18 miesięcy. W tym czasie może również dojść do pojawienia się tkanki bliznowatej również na dłoniach i stopach.

Diagnostyka choroby Peyroniego

Rozpoznanie plastycznego skrzywienia prącia dokonywane jest na podstawie wywiadu lekarskiego oraz oględzin prącia. Istotne jest ustalenie fazy choroby. Okres zapalny utrudnia terapię zachowawczą i przeprowadzenie ewentualnych zabiegów. Możliwe, że lekarz dokona pomiaru prącia, by przy kolejnej wizycie sprawdzić czy choroba postępuje i penis ulega dalszym zagięciom i skróceniom. Czasem konieczne również jest wykonanie USG prącia, szczególnie gdy uległo już ono zakrzywieniu. Istotne diagnostycznie jest to, by pozostawał on w erekcji. Jest to szczególnie trudne, ponieważ często pacjenci cierpiący na chorobę Peyroniego odczuwają ból w czasie wzwodu, który nierzadko również prowadzi do impotencji.

Zdarza się, że przed wykonaniem USG pacjent otrzymuje zastrzyk powodujący chwilowe wyprostowanie penisa. Wszystko odbywa się w znieczuleniu miejscowym.

Choroba Peyroniego – jak leczyć?

Każdy przypadek choroby powinien być konsultowany indywidualnie, gdyż w każdym przypadku leczenie z wyboru może być inne. Istnieje wiele form terapii prowadzonych przez kliniki urologiczne. W połowie przypadków choroba Peyroniego ulega samoczynnemu wyleczeniu. Nie oznacza to jednak, że można zaniechać wizyty u urologa. Chorobę Peyroniego leczy się m.in. farmakologicznie oraz chirurgicznie. Stosowanie preparatów doustnych trwa najczęściej do całkowitego ustąpienia objawów choroby i obejmuje przyjmowanie blokerów kanału wapniowego. Mogą być również podawane iniekcje (zastrzyki) sterydowe.

Leczenie chirurgiczne choroby Peyroniego obejmuje zabieg usunięcia z prącia tkanki bliznowatej, będącej przyczyną zakrzywienia, przeszczep skóry z innej części ciała (najczęściej pośladków lub ud) lub uzupełnienie braków naskórka łatami kolagenowymi. Inną metodą leczenia zachowawczego jest tzw. operacja sposobem Nesbita, w której dokonuje się zwężenia członka w miejscu pozbawionym blizn.

Aby móc poddać się operacji, trzeba spełnić następujące kryteria:

• niemożność odbycia stosunku płciowego,
  
• utrzymywanie się objawów przez co najmniej 12 miesięcy.
  

Powikłaniem po operacji mogą być: skrócenie prącia, impotencja, ryzyko nawrotu skrzywienia, wyczuwalne zgrubione tkanki oraz konieczność obrzezania w trakcie operacji.

Impotencja w chorobie Peyroniego

Zaburzenia erekcji oraz ból w czasie wzwodu mogą być leczone standardowymi środkami na impotencję w postaci tabletek, czopków lub zastrzyków wykonywanych w trzon penisa. Jeżeli tego rodzaju metody nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, wówczas można rozważyć opcję wszczepienia protezy prącia, implantów lub zewnętrznej pompy erekcyjnej.