Choroba Mondora to bardzo rzadko występująca choroba będąca odmianą zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych. Wynika z zapalenia żył piersiowo-nabrzusznych. Nazwa choroby wzięła się od nazwiska francuskiego chirurga Henriego Mondora. Nieco odmiennymi stanami są zapalenie zakrzepowe żył powierzchownych kończyn dolnych, zapalenie żył powierzchownych kończyn górnych czy żył centralnych.

Choroba Mondora

Choroba Mondora polega na zapaleniu żył powierzchownych, obrzęku i towarzyszącym mu bólu. Żyła objęta stanem zapalnym jest wyczuwalna w postaci zgrubienia podskórnego. Skóra nad zmienioną zapalnie żyłą rzadko jest zaczerwieniona. Nieznane są dokładna przyczyna ani mechanizm choroby Mondora. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi choroby Mondora wymienia się przebyte urazy, noszenie obcisłych ubrań lub elementów uciskających żyły powierzchowne, częste wstrzyknięcia dożylne, zakażenia bakteryjne i wirusowe. Chorobę Mondora można rozpoznać poprzez wykonanie badania ultrasonograficznego (USG). Pomocne jednak może okazać się badanie angiograficzne za pomocą rezonansu magnetycznego, choć jest to badanie dość kosztowne i rzadko wykonywane w tejże diagnostyce. Leczenie choroby Mondora polega na podawaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych stosowanych miejscowo lub ogólnie. Można zastosować początkowo diklofenak domięśniowo, a następnie leczenie doustne. Czasami wdraża się miejscowe leczenie glikokortykosteroidami. W zaawansowanych przypadkach choroby, opornych na leczenie, przeprowadza się chirurgiczne usunięcie z żyły zalegającej skrzepliny czy czasem usunięcie danego fragmentu naczynia.

Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych kończyn dolnych

Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych umiejscowionych nad powięzią najczęściej dotyczy żyły odpiszczelowej. W efekcie niewydolności zastawek żylnych dochodzi do zastoju krwi w naczyniach żylnych, zakrzepicy i zapalenia naczyń. Nawracające zapalenie żyły powierzchownej może być związane również z procesem nowotworowym, czyli tzw. wędrującym zapaleniem żył powierzchownych.

Objawy zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych

Objawy towarzyszące zakrzepowemu zapaleniu żył powierzchownych obejmują obrzęk i zaczerwienienie skóry nad zajętą stanem zapalnym żyłą. Skóra jest nadmiernie ucieplona w tym obszarze. Jeśli zapalenie żył dotyczy naczynia objętego żylakami, czyli patologicznie poszerzonego, wtedy czuć zgrubienie pod skórą naczynia krwionośnego. W zależności od rodzaju naczynia i rozległości zapalenia możliwe jest wystąpienie objawów w postaci bólu, ale także gorączki. Zwykle nie wykonuje się badań diagnostycznych, szczególnie jeśli zapalenie wynika z zacewnikowania naczynia. Jednak dla zlokalizowania naczynia objętego stanem zapalnym, a konkretnie uwidocznienia skrzepliny, wykonuje się badanie ultrasonograficzne. Wędrujące zapalenie żył powierzchownych wymaga diagnostyki w kierunku chorób nowotworowych.

Leczenie zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych

Nie zawsze konieczne jest wdrożenie leczenia. Czasami choroba ustępuje samoistnie. Ważne jest określenie lokalizacji skrzepliny względem dużych naczyń żylnych, ponieważ istnieje ryzyko oderwania skrzepliny i przedostania się jej do krwiobiegu. Miejscowo można stosować niesteroidowe leki przeciwzapalne czy heparynę w postaci maści. Czasem wdraża się leczenie doustne lekami przeciwzapalnymi, jednak nie powinno się utrzymywać leczenia dłużej niż 2 tygodnie. Leczenie przeciwzakrzepowe stosowane jest u osób o zwiększonym ryzyku zakrzepicy (np. w unieruchomieniu, chorych na nowotwory czy po epizodzie żylnej choroby zakrzepowej). Jeśli jednak stwierdza się zakrzepicę żył powierzchownych na odcinku większym niż 5 cm, stosuje się fondaparynuks lub heparynę drobnocząsteczkową w dawkach profilaktycznych. Można też zastosować warfarynę przez kilka dni.

Zobacz nasz film i dowiedz się jak działa układ krążenia