Wydzielina z odbytu jest często niewidoczna gołym okiem, a o jej istnieniu świadczą jedynie objawy towarzyszące np. świąd, zaczerwienienie lub pieczenie w momencie oddawania stolca. Jeśli się nasilają, konieczne będą badania diagnostyczne. Pozbycie się uporczywej dolegliwości nierzadko wymaga leczenia farmakologicznego.
Śluz z odbytu – co to jest i dlaczego powstaje?
Śluz z odbytu jest wydzieliną, której barwa i charakter jest uwarunkowana przez chorobę rozwijającą się w organizmie. Bardzo często jest niewidoczny, dlatego rozpoznanie następuje na podstawie badań diagnostycznych. Jego obecność jest zwiastunem szeregu schorzeń, zwłaszcza tych o podłożu gastrologicznym i proktologicznym. Bywa też oznaką choroby wenerycznej lub nowotworu odbytu, dlatego śluzu i towarzyszących mu objawów nie powinno się lekceważyć.
Wyciek z odbytu, z uwagi na przyczynę powstania, może mieć różną barwę, konsystencję, a nawet zapach. Wyróżnia się:
- biały śluz z odbytu, który towarzyszy zazwyczaj chorobom przewodu pokarmowego;
- pomarańczowa wydzielina z odbytu będąca charakterystycznym objawem nieprawidłowego wchłaniania lipidów, ale może też świadczyć o zapaleniu trzustki lub chorobie jelit;
- przezroczysty i wodnisty śluz z odbytu o bardzo nieprzyjemnym zapachu, który bywa symptomem zakażeń bakteryjnych i pasożytniczych;
- śluz z krwią z odbytu świadczący o obecności guzków krwawniczych;
- wydzielina z odbytu przy gazach, która jest częsta u dzieci;
- żółta wydzielina z odbytu o ropnym charakterze.
Jeśli wydzielinie z odbytu towarzyszy dyskomfort podczas oddawania stolca i inne niepokojące objawy, chory powinien zgłosić się do lekarza.
Jak zbudowany jest układ pokarmowy? Dowiesz się tego z filmu:
Kiedy obecność śluzu z odbytu powinna zaniepokoić?
Dziwna wydzielina z odbytu jest sygnałem, że w organizmie dzieje się coś niepokojącego i bez względu na uporczywość symptomów nie należy jej bagatelizować. Szczególnie gdy towarzyszą jej inne objawy, np.:
- postępująca niedokrwistość,
- zaparcia naprzemiennie z biegunkami,
- pieczenie, świąd i ból odbytu podczas oddawania stolca,
- zaczerwienienie oraz obrzęk skóry wokół odbytu
- bóle brzucha o zmiennym nasileniu,
- znaczna utrata masy ciała.
O chorobie świadczy także obecność krwi w kale lub bardzo duża ilość śluzu. Zastąpienie stolca wydzieliną może być symptomem nowotworu.
Przy jakich chorobach pojawia się wydzielina z odbytu?
Jest szereg chorób, których początkowym objawem jest pojawienie się śluzu w odbycie. Do najczęstszych zalicza się:
- choroby proktologiczne np. hemoroidy, szczelina odbytu bądź jego wypadanie, ropnie okołoodbytowe,
- schorzenia gatroenterologiczne takie jak nieswoiste zapalenie jelit, zapalenie trzustki, biegunki tłuszczowe, zaleganie pokarmu w jelitach lub infekcje przewodu pokarmowego,
- choroby przenoszone drogą płciową, np. rzeżączka, kiła lub chlamydioza, niekiedy również opryszczka.
Śluz z odbytu pojawia się też przy nowotworach.
Diagnostyka śluzu z odbytu
Podstawą do rozpoznania choroby, która przyczyniła się do powstania śluzu w odbycie, jest badanie proktologiczne, które lekarz przeprowadza per rectum. Polega ono na włożeniu palca do odbytnicy. Nie jest bolesne, jednak nie jest komfortowe dla chorego. To częsty powód, dla którego wielu pacjentów unika wizyt u takich specjalistów. Inne badania diagnostyczne zleca się zależnie od objawów. Najczęściej są to analizy laboratoryjne np. morfologia, krew w kale lub panel trzustkowy. Chorych dość często kieruje się na kolonoskopię (lub gastroskopię), która umożliwia dokładne obejrzenie wnętrza jelita i pobranie wycinków do badania histopatologicznego. U osób, u których istnieje ryzyko zachorowania na kiłę, chlamydiozę lub inne schorzenia weneryczne, przeprowadza się testy serologiczne.
Czy można się pozbyć śluzu z odbytu?
Leczenie śluzu z odbytu jest czysto przyczynowe. Najważniejsze jest rozpoznanie i terapia choroby zasadniczej, która spowodowała tę przypadłość. Leczenie farmakologiczne nie zawsze wystarcza. W niektórych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna połączona z antybiotykoterapią.
Osoby, które mają chorobę weneryczną, powinny poinformować o tym swojego partnera. On także musi zostać objęty farmakoterapią, ponieważ znajduje się w grupie ryzyka. Inaczej będzie ona bezcelowa.
Bibliografia:
1. A. Szczeklik, P. Gajewski, Interna Szczeklika 2017, Medycyna Praktyczna, wyd. 8, Kraków 2018.