Sakralizacja L5 jest wadą wrodzoną, która często występuje bezobjawowo. Dolegliwości związane ze zrostem zgłasza zaledwie część chorych. Zazwyczaj jest to sztywność i ból w dolnej części kręgosłupa. Ból nie przemija nawet podczas spoczynku i promieniuje na inne części ciała. Niestety wady nie da się usunąć operacyjnie. Komfort życia chorego mogą poprawić tylko ćwiczenia i zmiana codziennych nawyków.

Sakralizacja kręgu L5 – przyczyny

Wielu chorych zastanawia się, co to jest sakralizacja i z czym się wiąże jej obecność. Choć nie jest groźna, to stanowi ograniczenie przy wykonywaniu niektórych czynności, ponieważ jest wadą wrodzoną dolnego odcinka kręgosłupa. Jej nazwa pochodzi od łacińskiego określenia kości krzyżowej: os sacrum.

Przyczyną sakralizacji kręgu jest całkowite albo częściowe zrośnięcie się ostatniego – piątego – kręgu lędźwiowego z kością krzyżową. Może występować jedno- lub dwustronnie i powodować znaczne ograniczenie ruchomości tego odcinka. Stan ten określa się fachowo jako zaburzenia biomechaniki. Prowadzi do nieprawidłowości w pracy poszczególnych jednostek kręgosłupa. Mimo że wada jest zlokalizowana w odcinku lędźwiowym, to obecny w nim zrost zmusza do wytężonej pracy pozostałe cztery kręgi. W efekcie dochodzi do przeciążenia struktur stawowych i tkanek miękkich, co skutkuje ograniczeniami czynnościowymi i dolegliwościami bólowymi.

Polecamy: Co pomaga na ból kręgosłupa lędźwiowego?

Sakralizacja kręgu L5 – objawy

Objawy związane z sakralizacją piątego kręgu lędźwiowego ma tylko część chorych. U wielu pacjentów zrosty nie dają żadnych oznak, a o istnieniu sakralizacji chorzy dowiadują się dopiero dzięki przypadkowo wykonanym zdjęciom rentgenowskim.

U osób, które skarżą się na dolegliwości, sakralizacja powoduje zesztywnienie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, czego skutkiem jest ból promieniujący do pachwin, żeber i stawów biodrowych. Chory odczuwa dyskomfort w stanie spoczynku, przy długotrwałym siedzeniu i mimowolnych ruchach tułowia. Ulgę przynosi jedynie długotrwały odpoczynek i unikanie dalszych przeciążeń.

Sakralizacja kręgu lędźwiowego nie jest groźną wadą, ale zaniedbanie jej na wczesny etapie może prowadzić do powikłań w postaci bolesnej dyskopatii, wad postawy ciała, zmian zwyrodnieniowych lub kręgozmyku.

Zobaczcie także, jak praca biurowa wpływa na nasz kręgosłup:

Sakralizacja kręgu L5 – leczenie

Rozpoznanie sakralizacji opiera się na badaniu rentgenowskim (RTG) kręgosłupa lędźwiowego. Jeśli badanie potwierdzi podejrzenia, chory musi iść do specjalisty. Takich wad nie leczy się operacyjnie. Można jedynie łagodzić dolegliwości poprzez ćwiczenia i zmianę codziennych nawyków. Osoby z sakralizacją powinny być rehabilitowane, aby nie dopuścić do pogłębiania się wady. Rozwiązaniem jest regularne korzystanie z zabiegów i ćwiczeń oferowanych przez fizjoterapeutów, takich jak: krioterapia, laseroterapia, ćwiczenia indywidualne, magnetoterapia i ultradźwięki.

W leczeniu sakralizacji istotną rolę pełni zmiana nawyków, które przyczyniają się do przeciążeń. Ryzyko ujawnienia się wady wzrasta u osób otyłych, kobiet chodzących na wysokich obcasach oraz u osób pracujących fizycznie, które na co dzień mają do czynienia z dźwiganiem. Równie groźne jest długotrwałe siedzenie lub stanie w jednej pozycji. Żeby zapobiec zwyrodnieniu, warto przestrzegać kilku podstawowych zasad, np.;

• unikać dźwigania ciężarów tylko po jednej stronie ciała (rozłożenie równomierne jest bardzo ważne w tym przypadku) oraz przy pochylonym tułowiu;
• starać się zachować prawidłową postawę ciała bez względu na pozycję;
• utrzymywać masę ciała na odpowiednim poziomie, ponieważ każdy dodatkowy kilogram może nasilać dolegliwości bólowe;
• regularnie ćwiczyć – warto się zastanowić nad ćwiczeniami rozluźniającymi i rozciągającymi. Osoby, które nie wiedzą, jak prawidłowo ćwiczyć, mogą poprosić o pomoc rehabilitanta.

Rehabilitacja powinna być dostosowana do potrzeb i możliwości chorego. Zakres ćwiczeń jest też zależny od rodzaju wady. W przypadku sakralizacji jednostronnej kluczowym elementem jest wyrównanie obciążeń i przywrócenie pełnej ruchomości na zablokowanych odcinkach. Jeśli sakralizacja jest dwustronna, konieczne jest zadbanie o właściwą postawę i zmianę trybu życia.

Bibliografia:

1. Gaździk T. Sz. Ortopedia i traumatologia, tom II, wyd. 3, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2009 s.476