Szacuje się, że dyspraksja dotyczy do 6% dzieci w Polsce. Jest to narastający problem, który wymaga kompleksowego wsparcia medycznego, psychologicznego oraz pedagogicznego.

Czym jest dyspraksja?

Dyspraksja jest zaburzeniem koordynacji ruchów. Ten rodzaj niedorozwoju może dotyczyć zarówno chodzenia, mówienia, jak i percepcji. Popularnie określa się to zaburzenie jako „syndrom niezdarnego dziecka”.

Dyspraksja – objawy: problemy z utrzymaniem równowagi, problemy z pamięcią, utrudniona obsługa przedmiotów szkolnych

Dziecko z dyspraksją w wieku 6 lat ma problem ze skakaniem na jednej nodze i nie radzi sobie z rzucaniem i chwytaniem piłki. Trudność sprawia mu posługiwanie się kredkami i ołówkiem, więc trudno jest mu stworzyć kolorowankę. Dyspraksja utrudnia też pisanie własnego imienia oraz zapamiętywanie imion rówieśników lub nauczycieli. Dzieci te mają problem też z opanowaniem emocji, przez co nierzadko wybuchają płaczem bądź złością.

W wieku 8 lat dochodzą kolejne trudności w życiu dziecka, takie jak problemy w płynnym pisaniu, ukrywanie własnych opinii z obawy przed urażeniem innych czy zaburzone pojęcie odległości i czasu. Dziecko ma kłopot z umyciem się w wannie, nie potrafi zrobić sobie najprostszego jedzenia oraz źle operuje narzędziami szkolnymi, takimi jak linijka czy gumka. Całe życie społeczne staje się dla niego coraz trudniejsze i tylko kompleksowa pomoc może zmniejszyć bądź zneutralizować ten problem.

Dyspraksja – diagnoza

Diagnoza dyspraksji jest podstawą do dalszej pracy terapeutycznej. Jest ona wystawiana jednak bardzo rzadko, ponieważ jest to zaburzenie, które ma tak szeroki zakres, że często jest określane innymi formami. Nie ma też wystandaryzowanych narzędzi do badania dyspraksji. Aby poprawnie zdiagnozować to zaburzenie, należy zawrzeć opinie każdej osoby, które miała udział w wychowywaniu dziecka: lekarza pierwszego kontaktu, nauczyciela, władz szkoły, psychologa, rodzica, logopedy lub fizjoterapeuty.

Dyspraksja – leczenie: basen, gimnastyka muzykoterapia, choreoterapia, konioterapia

Leczenie, a właściwie przewlekła terapia dziecka z dyspraksją polega na wsparciu kilku specjalistów, m.in. logopedy, psychologa, nauczyciela i fizjoterapeuty. Wykonuje się różne ćwiczenia korygujące które poprawiają jego ruchliwość oraz stwarzają mu swobodną ścieżkę rozwoju. W tym celu stosuje się zabiegi, w których należy robić kilka rzeczy naraz, np. śpiewać i tańczyć lub mówić i stać na jednej nodze. Stosuje się też terapię tańcem (choreoterapia), muzyką (muzykoterapia) i końmi (hipoterapia). Warto też zabierać dziecko regularnie na basen i gimnastykę, która poprawia jego koordynację i równowagę.

Zobacz także: Rodzaje terapii zajęciowej - arteterapia, ergoterapia, estetoterapia

Rola rodzica i nauczyciela w pomocy dziecku z dyspraksją

Każdy rodzic czuje się niekomfortowo, gdy słyszy od nauczycieli czy wychowawców, że jego dziecko nie potrafi wykonać podstawowych czynności. Bardzo szybko będzie to prowadziło do frustracji, która przełoży się na obwinianie siebie lub dziecka. Często nie wiedzą oni, co mają zrobić z tą sytuacją, czują się osamotnieni, ponieważ nikt ich w pełni nie rozumie. Tak więc bardzo ważne jest poznanie innych rodziców, których dzieci mają podobne problemy. Dzięki temu opiekunowie rozumieją, że nie są sami w tej sytuacji. Rodzice często nie mają też wystarczającej wiedzy, w jaki sposób pomóc swemu dziecku. Muszą oni wiedzieć, że dyspraksja jest nieuleczalna, jednak poprzez regularne ćwiczenia można znacznie zmniejszyć widoczne objawy. Warto też zapisać się na kurs, w którym zdobędzie się kompleksową wiedzę teoretyczną na temat tego zaburzenia.

Czy nieśmiałość to cecha charakteru? Kiedy nieśmiałość przeradza się w fobię społeczną? Po czym poznać, że dziecko ma problemy? Odpowiedź na filmie:

Zobacz także: Jak nauczyciele mogą wspierać dziecko z dysleksją? Przyczyny i objawy choroby

Rodzice powinni przedyskutować z nauczycielem potrzeby i style zachowań ucznia z dyspraksją w środowisku szkolnym. Dobrze, kiedy pedagodzy przygotowują dwa plany lekcji dla dziecka, jeden byłby w tornistrze, a drugi w pokoju. Dzięki temu łatwiej by mu było planować kolejne dni. Nauczyciele powinni też nauczyć inne dzieci w szkole, czym jest dyspraksja i jak powinni zachowywać się w otoczeniu ucznia z tym zaburzeniem. Niezmiernie ważna jest życzliwość i chwalenie go za małe sukcesy. Nauczyciele muszą też dawać więcej czasu dziecku z dyspraksją na rozwiązywanie zadań i często powtarzać polecenia.