Jakiekolwiek zmiany w piersiach wyczuwalne podczas samodzielnego badania zawsze budzą niepokój kobiety i lekarza. Mimo wzrastającej zapadalności na raka piersi, wykrywane patologie są zazwyczaj zmianami łagodnymi, np. torbielami. Nowotwory mogą występować w każdym wieku, nie tylko u kobiet, ale również u mężczyzn.

Przyczyny i objawy torbieli piersi

Torbiele piesi są jednym z klinicznych objawów łagodnej dysplazji piersi. Dysplazja dotyczy najczęściej kobiet po 40. roku życia. Powstaje głównie w wyniku zaburzeń równowagi estrogenowo-progesteronowej. Po 40. roku życia dochodzi również do zmian zanikowych w piersiach. Torbiele w piersiach tworzą się wskutek rozrostu nabłonka przewodów wyprowadzających. Rozrastająca się tkanka włóknista podścieliska prowadzi do zamknięcia ich światła i zaburzeń w odpływie płynu ze zrazików. Torbiele są zbiornikiem jałowego płynu, wyścielone są nabłonkiem jednowarstwowym. Mogą być pojedyncze lub mnogie.

Leczenie torbieli piersi

Duże, pojedyncze torbiele mogą być leczone za pomocą biopsji i aspiracji płynu z wnętrza torbieli. Płyn poddaje się następnie analizie cytologicznej. Biopsja uznawana jest nie tylko za metodę leczenia torbieli, ale również za technikę diagnostyczną, pozwalającą na potwierdzenie łagodnego charakteru zmiany. Torbiele mnogie i małe nie są dobrze wyczuwalne, stąd konieczne jest wykonanie biopsji pod kontrolą ultrasonografii (USG). Oczywiście w przypadku dużych torbieli lekarz również wspomaga się obrazem ultrasonograficznym, by upewnić się co do lokalizacji igły, jednak w przypadku małych, mnogich torbieli USG jest niezbędne.

Niekiedy zdarza się, że łagodna zmiana, szczególnie torbiel, może zniknąć samoistnie. Jest to jednak bardzo rzadkie zjawisko. Częściej w przypadku małych zmian istnieje duże prawdopodobieństwo tego, że kobieta nie jest w stanie drugi raz wymacać danej zmiany. Warto wtedy rozstrzygnąć wątpliwości badaniem USG.

Wiele jest domowych metod na stany zapalne. W ciąży u kobiet karmiących mogą czasami być wyczuwalne guzki, będące wynikiem zastoju pokarmu. Towarzyszy im często zapalenie piersi. Sprawdzają się wtedy domowe sposoby, typu okłady z młodej kapusty. W przypadku podejrzanych zmian guzowatych w piersiach u kobiet niebędących w ciąży należy w pierwszej kolejności zdiagnozować zmianę i upewnić się co do jej charakteru. Żadna domowa metoda nie tylko nie ma udowodnionej skuteczności, ale samodzielne leczenie ziołami, okładami itp. może opóźnić diagnostykę i zwiększyć ryzyko zaawansowania zmian.

Torbiel w piersiach a rak

Wiele zmian łagodnych może z czasem przekształcić się w zmiany złośliwe. Jednak torbiel piersi jest przykładem nowotworu łagodnego, nienoszącego ryzyka transformacji w raka piersi. Niewielkie ryzyko istnieje w przypadku grubościennych torbieli, wówczas po biopsji aspiracyjnej usuwa się pozostałą torebkę torbieli.

Torbiele w piersiach jako jeden z rodzajów nowotworów łagodnych

Zmiany w piersiach dzieli się przede wszystkim według stopnia ich złośliwości – na łagodne i złośliwe. Zmiany łagodne piersi to m.in:

• torbiele;
  
• gruczolakowłókniaki – zmiany bardzo dobrze odgraniczone od otaczających tkanek;
  
• brodawczaki;
  
• rozstrzenie przewodów wyprowadzających;
  
• guzy liściaste.
  

Czy torbiel w piersi daje jakiekolwiek objawy?

Torbiel to zmiana łagodna, która nie powinna dawać żadnych objawów oprócz guzka wyczuwalnego podczas badania palpacyjnego. Torbiele nie powinny boleć, choć kobieta może odczuwać dyskomfort w przypadku dużych zmian. Jeśli zauważy się nieprawidłowy wygląd skóry piersi, zmianę kształtu brodawki bądź wyciek płynu, należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza, gdyż są to niepożądane objawy świadczące o rozwoju groźnych zmian.

Czynniki ryzyka powstawania zmian w piersiach

Istnieje wiele czynników mających wpływ na wzrost ryzyka rozwoju zmian w piersiach. Są to:

• brak ciąż i porodów;
  
• późny wiek pierwszego porodu (powyżej 35. roku życia);
  
• używki;
  
• wieloletnie stosowanie antykoncepcji lub terapii hormonalnej.
  

Ważnym elementem profilaktyki chorób piersi jest ich samobadanie, które należy wykonywać regularnie, najlepiej około 3 dni po ostatnim dniu krwawienia miesiączkowego.