Albinizm (inaczej bielactwo) może być wrodzony lub nabyty. U osoby zdrowej odpowiednie pigmenty (zależnie od rasy i typu urody) nadają skórze odcień od lekko beżowego, po czarny. U osoby dotkniętej bielactwem (albinosa) skóra i włosy, z powodu braku pigmentu, mają bardzo jasną, prawie białą barwę. Albinizm może obejmować całe ciało (tzw. albinizm właściwy) lub tylko niektóre jego fragmenty – wówczas objawia się np. białymi plamami na skórze (albinizm częściowy lub lokalny). Osoby z albinizmem powinny szczególnie chronić się przed słońcem i emitowanym przez nie promieniowaniem UV, które jest bardzo niebezpieczne dla skóry pozbawionej naturalnej pigmentacji.

Skąd się bierze bielactwo i czy można je wyleczyć? Odpowiedź znajdziesz w filmie: 

Co to jest albinizm? Jak wygląda albinos?

Albinizm to określenie choroby, która wiąże się z wrodzonym niedoborem melaniny. Nieodpowiedni poziom pigmentów sprawia, że osoby dotknięte tym schorzeniem pozbawieni są naturalnej ochrony przed promieniowaniem słonecznym, a co za tym idzie narażeni są na poważne choroby skóry. Jak wygląda albinos? Taką osobę charakteryzuje bardzo jasna skóra, niemalże białe włosy, brwi i rzęsy.

Bielactwo nabyte

Stosunkowo częściej występującą odmianą albinizmu jest bielactwo nabyte. W przeciwieństwie do bielactwa wrodzonego, nie uwidacznia się ono zaraz po urodzeniu, ale z reguły dopiero ok. 10.–20. roku życia. Jest to zaburzenie pigmentacji polegające na stopniowym wymieraniu melanocytów – komórek odpowiedzialnych za prawidłowe zabarwienie skóry. Objawia się powstawaniem plam bielaczych, które występują punktowo i z czasem mogą rozciągać się na coraz większym obszarze ciała. Bielactwo nabyte pojawia się z różnych przyczyn, wśród nich specjaliści wymieniają m.in.:

• wadliwe działanie mechanizmów oksydacyjnych (proces metabolizmu melaniny powoduje wytworzenie produktów ubocznych, które powodują uszkodzenia barwnika i zaburzają prawidłową pigmentację skóry);
  
• reakcja autoimmunologiczna: nieprawidłowości w układzie immunologicznym (odpornościowym) wywołują uszkodzenie melanocytów; powodem tego może być np. niedokrwistość złośliwa lub czy łysienie plackowate;
  
• nieprawidłowości i zaburzenia niektórych funkcji układu nerwowego,: np. pod wpływem silnego stresu lub doznanego wstrząsu psychicznego;
  
• w bardzo rzadkich przypadkach: urazy mechaniczne skóry, np. zadrapania.
  

Większą podatność na wystąpienie bielactwa nabytego wykazują ponadto osoby ze schorzeniami chorobami tarczycy, cukrzycą, chorobą Addisona lub niedokrwistością złośliwą.

Albinizm: objawy

Albinizm nie jest przypadłością zagrażającą życiu lub zdrowiu, jednak ze względu na szczególną wrażliwość skóry u albinosa konieczne jest zachowanie ostrożności, zwłaszcza w kontakcie z promieniowaniem UV, np. podczas przebywania na słońcu. Do charakterystycznych cech osoby z albinizmem właściwym należą:

• plamy bielacze, które uwidaczniają się niedługo po urodzeniu, a następnie zlewają ze sobą i rozciągają na obszar całego ciała dziecka;
  
• szczególna nadwrażliwość na światło słoneczne, skłonność do oparzeń słonecznych (brak pigmentu sprawia, że skóra jest całkowicie pozbawiona naturalnej ochrony przed promieniowaniem);
  
• bardzo jasny, biały kolor skóry z często widocznymi naczyniami krwionośnymi podskórnymi;
  
• bardzo jasny (biały) kolor włosów;
  
• przezroczyste tęczówki (objawiające się jako czerwone oczy).
  

Czy możliwe jest leczenie albinizmu?

Albinizm jest nieuleczalną chorobą i niestety nie ma żadnych leków ani zabiegów, które zagwarantowałyby wyzdrowienie. Warto jednak wiedzieć, że osoby, które borykają się z albinizmem muszą w szczególny sposób dbać o swoją skórę. W jaki sposób? Zakrywając jak najwięcej ciała ubraniami. Dlaczego? Chodzi o to, że niedobór melaniny sprawia, że skóra jest jeszcze bardziej wrażliwa na promieniowanie, co w efekcie zwiększa ryzyko zachorowań na raka. Jeśli okrycie materiałem nie jest możliwe, trzeba stosować kremy z najwyższym możliwym filtrem. Ponadto albinosi powinni częściej niż osoby zdrowe konsultować się z okulistą oraz dermatologiem.