Mannitol to lek stosowany u pacjentów z ostrą niewydolnością nerek oraz obrzękiem mózgu. Lek zwiększa diurezy (częstotliwość oddawania moczu) w zapobieganiu i leczeniu oligurii w ostrej niewydolności nerek. Dodatkowo pomaga obniżyć ciśnienie śródczaszkowe, zmniejsza obrzęk mózgu, zmniejsza ciśnienie śródgałkowego, gdy nie można go obniżyć innymi sposobami, a także przyspiesza usuwania przez układ moczowy związków toksycznych, które znajdują się w organizmie.
Mannitol - skład
Substancją czynną w leku jest mannitol. Dodatkowo w skład leku wchodzi woda do wstrzykiwania. Lek Mannitolma postać roztworu do wstrzykiwania.
Mannitol - przeciwwskazania
Przeciwwskazaniem do podania leku jest uczulenie na substancję czynną leku. Farmaceutyk nie może być podany osobom, które mają zaawansowaną niewydolność nerek z bezmoczem, objawy zastoju w krążeniu płucnym lub obrzęk płuc, krwawienie śródczaszkowe z wyjątkiem krwawień podczas kraniotomii. Lek nie może być stosowany przez osoby ciężko odwodnione, z postępującą niewydolnością nerek ze zwiększającą się oligurią i azotemią po rozpoczęciu kuracji lekiem. Przeciwwskazaniem do podania leku są także postępująca niewydolność serca, objawy zastoju w krążeniu płucnym po rozpoczęciu podawania mannitolu.
Szczególną ostrożność podczas stosowania leku trzeba zachować u pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku tych chorych zaleca się podanie tzw. dawki testowej.
Środki ostrożności należy zachować także w przypadku kobiet w ciąży lub karmiących piersią. W ich przypadku o zasadności przepisania leku może zdecydować jedynie lekarz prowadzący. Lek nie może być podawany również dzieciom poniżej 12 roku życia.
Mannitol - dawkowanie
Schemat przyjmowania leku i czas trwania terapii może ustalić jedynie lekarz i będą one zależały od schorzenia i stanu zdrowia danego pacjenta. Najczęściej jednak chorym podaje się 50 - 200 g/dobę, ale w ogromnej większości przypadków wystarczy podać 100 g na dobę, aby pojawiła się oczekiwana reakcja organizmu. Szybkość podawania ustala się zwykle na podstawie diurezy. Zaleca się utrzymanie oddawania moczu na poziomie co najmniej 30 - 50 ml/godz.
Lek może być podawany jedynie przez personel medyczny. Farmaceutyk podawany jest dożylnie.
Mannitol - interakcje z innymi lekami
Mannitol może wchodzić w reakcję z innymi lekami, dlatego pacjenci, którzy przyjmują jakieś leki muszą poinformować o tym lekarza. W szczególności dotyczy to osób, które stosują leki saluretyczne, z neomycyną oraz kanamycyną. Ten ostatni w połączeniu z Mannitolem może doprowadzić do głuchoty. Równoczesne przyjmowanie glikozydów naparstnicy z mannitolem podnosi ryzyko zatrucia naparstnicą związanego z hipokaliemią.
W przypadku pacjentów, którzy stosują inne leki moczopędne, w tym inhibitory anhydrazy węglanowej, konieczne może być dobranie odpowiedniej dawki. Ich niewłaściwe połączenie może nasilać działanie obniżające ciśnienie śródgałkowe.
W sytuacji, gdy konieczne będzie przeprowadzenie transfuzji, krew powinna zostać przetoczona inna żyłą.
Zobacz film i dowiedz się jak uniknąć problemów z nerkami:
Mannitol - działania niepożądane
Mannitol może wywoływać szereg działań niepożądanych. Do najczęściej występujących należą:
- zastój w krążeniu płucnym;
- zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej;
- kwasica;
- suchość w jamie ustnej, zwiększone pragnienie;
- nadmierna diureza, zatrzymanie moczu;
- obrzęki;
- bóle głowy, zawroty głowy;
- niewyraźne widzenie;
- drgawki;
- nudności, wymioty, biegunka;
- nieżyt nosa;
- ból ramion;
- martwica skóry;
- zakrzepowe zapalenie żyły;
- dreszcze; pokrzywka;
- odwodnienie;
- obniżenie ciśnienia tętniczego krwi;
- częstoskurcz;
- gorączka;
- bóle w klatce piersiowej podobne do dławicowych;
- zastoinowa niewydolność krążenia;
- ból i podrażnienie żyły spowodowane zbyt szybkim podawaniem produktu leczniczego.