Liszaj obrączkowaty (niepoprawna nazwa – liszaj obrączkowy), to jedna z odmian liszaja płaskiego. Jest to przewlekła choroba skóry, niekiedy obejmująca również błony śluzowe. Objawy to świąd i guzowate zmiany skórne o obrączkowatym układzie. Liszaj obrączkowaty jest dość rzadką odmianą liszaja. Lokalizuje się przede wszystkim na dole tułowia, na narządach płciowych i na nogach.

Liszaj obrączkowaty – przyczyny

Za przyczynę występowania liszaja płaskiego obrączkowatego uznaje się procesy autoimmunologiczne. Nierzadko związany jest on z tzw. reakcją typu przeszczep przeciwko gospodarzowi, czyli będącą powikłaniem po przeszczepie. Ponadto istnieje związek pomiędzy występowaniem liszaja płaskiego obrączkowatego a innymi chorobami autoimmunologicznymi. Liszaj płaski obrączkowaty może być wywołany również przez silne czynniki psychiczne, jak np. stres oraz niektóre leki.

Liszaj obrączkowaty – objawy

Liszaj płaski obrączkowaty charakteryzuje się występowaniem guzkowatych, wielobocznych wykwitów o błyszczącej powierzchni. Układają się one w sposób obrączkowaty, przypominając – jak sama nazwa wskazuje – pierścień. Mają kolor czerwony lub sinawy, a pośrodku zmiany zlokalizowane są zagłębienie i bliznowaty zanik. Poza zmianami skórnymi objawem liszaja obrączkowatego są świąd i ból dotkniętej okolicy.

Zmiany skórne mogą pojawić się wszędzie, choć najczęściej obserwuje się je na narządach płciowych i na nogach.

Liszaj płaski może wystąpić też w innych układach i odmianach:

• przerosła – lokalizuje się głównie na nogach, ma formę przerosłych grudek;
  
• mieszkowa – charakteryzuje się drobnymi grudkami w okolicy mieszków włosowych, może wystąpić również bliznowacenie skóry głowy;

• zanikowa – najczęściej o obrączkowatym układzie zmian, w części środkowej zmiany obecne przebarwienie bądź blizna;
  
• pęcherzowa – w formie pęcherzy skórnych.
  

Leczenie liszaja obrączkowatego

W przypadku liszaja obrączkowatego stosuje się leczenie miejscowe w postaci maści i kremów na bazie sterydów. Niekiedy skuteczne są leki immunosupresyjne, jak takrolimus. Skuteczne może być łączenie sterydów z lekami przeciwdrożdżakowatymi i przeciwbakteryjnymi.

W aktywnych, wysiewnych zmianach zaleca się uogólnione leczenie za pomocą kortykosteroidów (np. encorton) nawet przez kilka tygodni. W opornych przypadkach stosuje się metotreksat. Pozytywny efekt może przynieść stosowanie izotretynoiny bądź cymetydyny.

Domowe sposoby leczenia raczej nie mają w tym przypadku większego zastosowania, choć można oczywiście spróbować naturalnych metod. Jednak ze względu na prawdopodobny autoimmunologiczny mechanizm powstawania liszaja obrączkowatego uznaje się, że dla skutecznego pozbycia się zmian konieczna jest terapia dermatologiczna.