W związku z coraz większym kultem mody w mediach i popularyzowaniem własnych zdjęć w internecie, ludzie zaczynają zwracać większą uwagę na swój wygląd. Coraz mniej akceptuje się różne niedoskonałości, co powoduje liczne fobie społeczne. Erytrofobia oznacza dosłownie lęk przed czerwoną barwą, co odnosi się do unikania zaczerwienienia na twarzy.

Czym jest erytrofobia?

Erytrofobia jest formą lęku społecznego, w której ludzie panicznie boją się pokazywać się publicznie. Zaburzenie to dzieli się na lęk nieuogólniony, który jest powodowany poprzez kilka sytuacji, które wprowadziły osobę w zakłopotanie, lub lęk uogólniony, czyli występujący przy każdym kontakcie z innymi ludźmi. Uważa się, że 1 na 8 osób doświadczyło w życiu erytrofobii, a niecałe 2% czują patologiczne skutki tego zaburzenia.

Objawy erytrofobii – wycofanie społeczne, ukrywanie twarzy

Głównym objawem erytrofobii jest lęk przed zaczerwienieniem twarzy. Tak więc ludzie dotknięci tym zaburzeniem starają się stosować gruby makijaż oraz kamuflują okolicę głowy z obawy przed negatywną oceną społeczną. Przez to stają się coraz bardziej wycofani i z biegiem czasu rzadziej biorą udział w aktywnościach społecznych. Zamykają się w domu i szukają zawodów, które maksymalnie ograniczą ich kontakt z dużą grupą ludzi. Gdy erytrofobia przekształca się w fobię społeczną, to chorzy mają przyspieszoną akcję serca przy kontakcie z obcymi osobami, mają widoczne rumieńce na twarzy, czują duszności, drżenie rąk i zawroty głowy.

Przyczyny erytrofobii – nadmierne wystawianie na sytuacje stresowe w dzieciństwie, presja społeczna

Zaczerwieniona twarz podczas wystawienia na widok publiczny ma korzenie ewolucyjne. Gdy przodkowie byli w sytuacji zagrożenia życia, czerwoną twarzą sygnalizowali, że są gotowi do ataku. Obecnie jest to objaw wstydu, co utrudnia życie wielu ludziom. Zaczerwienienie twarzy zaczyna się już w dzieciństwie, gdzie małe dzieci są wystawiane do wystąpień publicznych, co powoduje w nich silniejszy stres. Nastolatkowie natomiast reagują w ten sposób, ponieważ w wielu sytuacjach nie czują się wystarczająco pewni siebie. O ile erytrofobia dotyczy specyficznych wydarzeń, nie stanowi to problemu. Gdy jednak czuje się strach przed zaczerwieniem, to gdy ono się pojawi, powoduje to dodatkowy wstyd. To z kolei zwiększa niepokój i frustrację, co nasila zaczerwienienie twarzy. Tak więc jest to samo nakręcające się koło błędnego schematu zachowań. Ma to podłoże w kulcie piękna przedstawianym w mediach oraz ogólnej tendencji społecznej do dążenia do ideału. Przez to ludzie (szczególnie kobiety) mają poczucie, że nie są wystarczająco atrakcyjni wizualnie i intelektualnie. Mają liczne kompleksy, ponieważ nie uważają siebie za wystarczająco interesujące osoby.

Leczenie erytrofobii – praca z oddechem, joga, Tai-Chi, psychoterapia poznawczo-behawioralna

Najlepszym krokiem w kierunku leczenia erytrofobii jest mówienie ludziom o swojej dolegliwości. Warto też wspominać, jak silnie to oddziałuje na różne obszary w życiu. Dzięki temu podejściu odkryje się, że nie jest się samemu (samej) z tym zaburzeniem. Dodatkowo powoduje to lekkie ujście nagromadzonym emocjom, które powodują zaczerwienienie. Świetne rezultaty przynosi też relaksacja. Ta pozornie prosta technika przynosi ogromne korzyści w przypadku wszystkich form lekkich zaburzeń. Badania pokazują, że praca z oddechem przyczynia się do spowolnienia akcji serca oraz lepszej cyrkulacji krwi, dzięki czemu wiele płynów rozejdzie się z okolic twarzy. Warto też regularnie stosować jogę, trening autogenny lub Tai-Chi.

Gdy erytrofobia przerodzi się w fobię społeczną (co zdarza się często, gdy zaburzenie nie jest leczone), to należy udać się do psychoterapeuty. W tego rodzaju problemie szczególnie pomaga terapia poznawczo-behawioralna, dzięki której klient może zwiększyć poczucie własnej wartości oraz lepiej zacznie radzić sobie w społeczeństwie. W tym celu pomagają różnego typu zadania domowe zlecane przez terapeutę. Warto bowiem pamiętać, że tego typu zaburzenia są możliwe do wyleczenia naturalnymi sposobami i nie należy przyjmować żadnych chemicznych preparatów, które uzależniają i mają liczne skutki uboczne.