Froteryzm uznawany jest za zaburzenie psychiczne. W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 oznaczony jest kodem F65.8 jako zaburzenie preferencji seksualnych. Froteryzm zaliczany jest do tej samej kategorii, co zoofilia czy nekrofilia – parafilii, w przypadku których osiąganie satysfakcji seksualnej uzależnione jest od obecności specyficznych obiektów (w tym – osób) lub okoliczności.

Pojęcie froteryzmu

Słowo „froteryzm” wywodzi się od francuskiego słowa frotter (ocierać się o coś). W Polsce, w latach 30. XX wieku, pojęciem tym jako pierwszy posłużył się psycholog Albert Dryjski, który zajmował się m.in. badaniem zachowań seksualnych dzieci i młodzieży. Z braku polskiej nazwy na zaobserwowane zjawisko, użył francuskiego terminu frotteurisme. Naukowiec stwierdził, że takie zachowania zaobserwować można u sporej liczby młodzieży, głównie płci męskiej. „Lubią oni ciżbę, a więc wszelkiego rodzaju zebrania tłumne, procesje, podczas których ocierają się […] o pośladki, biodra, uda kobiet i w ten sposób otrzymują zadowolenie”, napisał Dryjski w 1934 roku. Trzy lata później ukazała się polska Encyklopedia Wiedzy Seksualnej, w której mianem froterystów określono mężczyzn „dążących do osiągnięcia orgazmu przez dyskretne, niezauważone dotykanie kobiet w miejscach publicznych […], przez przyciskanie się do ich ciała albo też przez pocieranie się o nie, oczywiście bez czynnego współudziału danej kobiety i – co ważniejsze – bez jej świadomości tych praktyk”.

Polecamy: Hiperseksualność – na czym polega? Objawy, przyczyny i leczenie

Zobacz film i dowiedz się jak podgrzać atmosferę w sypialni:

Na czym polega froteryzm?

Współcześnie pojęcie froteryzmu definiowane jest w podobny sposób. Parafilia ta jest formą realizacji potrzeb seksualnych – służy uzyskaniu podniecenia, rozładowaniu napięcia lub obu tym stanom. Froterystami są najczęściej mężczyźni w wieku 15–25 lat, choć zaburzenie to może dotyczyć także kobiet i zdarza się w różnych grupach wiekowych.

Froteryści dążą do tego, by ocieranie się genitaliami o ciało innej osoby odbywało się bez jej świadomości. Korzystają zwykle z zatłoczonych miejsc, w których ludzie zmuszeni są do rezygnacji ze swojej przestrzeni osobistej – środków komunikacji miejskiej, wind, wąskich przejść. Okazję do dotykania innych osób bez protestu z ich strony tworzą także koncerty, uliczne manifestacje, sklepowe kolejki.

Froteryści mogą być fetyszystami, ale zwykle nie przejawiają skłonności ekshibicjonistycznych. Ponieważ nie chcą zostać przyłapani, swój proceder uprawiają dyskretnie, zachowując wrażenie przypadkowego kontaktu cielesnego. Mężczyźni często rezygnują przy tym z zakładania bielizny, ale ukrywają genitalia pod płaszczem czy luźnymi spodniami.

Ocieranie się genitaliami o inne osoby uznawane jest za zaburzenie wówczas, gdy stanowi preferowaną lub wręcz jedyną formę osiągania satysfakcji seksualnej. Jeśli do czynności takiej dochodzi pomiędzy partnerami (np. w formie zastępczej czynności seksualnej), nie nazywa się jej froteryzmem.

Polecamy: Fetyszyzm w seksuologii – czym jest, jakie są jego rodzaje i w jaki sposób leczyć to zaburzenie

Przyczyny froteryzmu

Istnieje kilka koncepcji dotyczących przyczyn froteryzmu. Zgodnie z ujęciem psychoanalitycznym stanowi on fiksację na wczesnych formach seksualności, a zarazem formę ucieczki przed intymną relacją z drugim człowiekiem. Według teorii z nurtu poznawczo-behawioralnego parafilie powstają w procesie uczenia się. Froteryzm może być utrwalonym nawykiem, który rozwinął się na podstawie wczesnych doświadczeń seksualnych i powiązanej z nimi satysfakcji.

Froteryzm jest wynikiem upośledzenia zdolności do utrzymywania związków o charakterze emocjonalno-erotycznym. Łączy się zwykle z niedojrzałością psychoseksualną, nerwicą lękową, chorobami psychicznymi czy zaburzeniami osobowości. Potrzeba ocieractwa wystąpić może także u osób odurzonych substancjami psychoaktywnymi. Froteryzm najczęściej dotyczy ludzi wycofanych, samotnych, niepewnych siebie, nieśmiałych w kontaktach o zabarwieniu seksualnym.

Polecamy: Sapioseksualizm – modna „orientacja” czy sposób na udany związek?

Leczenie froteryzmu

Osoby dotknięte froteryzmem mogą nie odczuwać potrzeby zmiany swoich preferencji, a nawet nie uważać ich za patologiczne. Do seksuologa, psychiatry lub psychoterapeuty zgłaszają się dopiero wówczas, gdy parafilia naraża je na problemy, np. niszczy związek partnerski lub prowadzi do konfliktu z prawem (froteryzm jest naruszeniem nietykalności cielesnej innych osób i podlega sankcjom karnym). Terapia zaburzeń preferencji seksualnych poprzedzona jest zwykle wywiadem, który – w zależności od specyfiki danego przypadku – pozwala ustalić najlepszy sposób leczenia. Może ono polegać na:

• psychoterapii służącej wzmocnieniu samoakceptacji i pewności siebie połączonej niekiedy z farmakoterapią lekami przeciwlękowymi,
  
• terapii poznawczo-behawioralnej, z pomocą której zmienia się system myślenia pacjenta prowadzący do froteryzmu,
  
• terapii awersyjnej polegającej na redukowaniu niepożądanych zachowań seksualnych poprzez kojarzenie ich z negatywnymi bodźcami,
  
• farmakologicznym osłabieniu popędu płciowego.
  

Bibliografia:

1. Janicki K., Epoka milczenia, Kraków 2018.