Zamrożony bark - skąd się bierze i jak leczyć schorzenie?
Fot. Kadr z programu 36,6, sezon 4., odcinek 12.
Zamrożony bark to skomplikowane schorzenie o nieznanych przyczynach. Lekarze zauważają, że duży wpływ na rozwój choroby mogą mieć czynniki zewnętrzne, np. stres. Schorzenie częściej rozwija się u kobiet niż u mężczyzn i charakteryzuje się dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem ruchomości w stawie barkowym.
Zamrożony bark to schorzenie, które nie jest do końca poznane. Pojawia się u osób zdrowych (częściej kobiet niż mężczyzn) bez żadnych istotnych przyczyn, np. urazów. Co więcej nie charakteryzuje go nic innego, jak pogrubienie torebki stawowej. Skąd zatem wiadomo, że jest to właśnie zamrożony bark? Na szczęście współczesna medycyna dysponuje ogromnym doświadczeniem i metodami diagnostycznymi, np. rezonansem magnetycznym. Charakterystyczne są także dolegliwości towarzyszące chorobie. U pacjentów występuje silny ból i ograniczona ruchomość barku. Bardzo często ból nasila się w nocy utrudniając sen i znacznie obniżając komfort wypoczynku u chorego.
Zamrożony bark to choroba, która polega na ograniczeniu ruchomości, tj. zamrożeniu barku. Stąd i nazwa schorzenia, użyta po raz pierwszy w 1934 roku przez amerykańskiego chirurga Ernesta Codmana. Wyróżniamy trzy fazy w przebiegu choroby:
zamrażania (faza bólu) – ból barku podczas ruchu, stopniowe ograniczenie zakresu ruchomości; okres ten może trwać od 2 do 9 miesięcy;
zamrożenia – ból zmniejsza się, a ramię staje się coraz sztywniejsze i mniej ruchome, co wpływa na osłabienie siły mięśniowej; okres ten może trwać od 3 do 18 miesięcy;
rozmrażania – zakres ruchu poprawia się, ból maleje; okres ten może trwać od 5 do 12 miesięcy.
Więcej o zamrożonym barku dowiecie się z nieemitowanego fragmentu programu 36,6:
Zobacz film: Co to jest zamrożony bark? Jak leczyć schorzenie? Źródło: 36,6
Zamrożony bark - skąd się biorą problemy?
Lekarze przyczyn schorzenia doszukują się w przebytych wcześniej urazach, powtarzalności ruchów i wadach postawy. Wpływ na rozwój choroby ma także starzenie się organizmu, zmiany hormonalne zachodzące w okresie menopauzy, choroby metaboliczne (cukrzyca, schorzenia tarczycy) i zaburzenia układu krążenia. Nie bez znaczenia są także czynniki natury psychicznej, zwłaszcza silny stres i depresja. Ortopedzi zgodnie podkreślają jednak, że etiologia choroby nie jest poznana.
Jak zatem leczyć i jak zapobiegać chorobie? Zamrożony bark to schorzenie, które nie kwalifikuje się do zabiegu operacyjnego. Pacjentom pozostaje rehabilitacja, a także takie zabiegi jak ultradźwięki, laser, krtioterapia, jonoforeza czy pole magnetyczne. Całkowity powrót do zdrowia może trwać nawet rok.
Rehabilitacja po udarze to długotrwały proces, który nie zawsze gwarantuje pełne przywrócenie utraconych funkcji. Zajmuje się nią interdyscyplinarny zespół specjalistów, m.in. neuropsycholog, fizjoterapeuta i logopeda.
Choroba Parkinsona objawia się zaburzeniami ruchowymi, w tym drżeniem spoczynkowym, nadmiernym napięciem mięśni, oraz zaburzeniami psychicznymi. Daje też objawy wegetatywne, jak np. ślinotok. Parkinson jest nieuleczalny, ale stosowanie leków i rehabilitacja poprawiają jakość życia chorego.
Powięź piersiowo-lędźwiowa to wielofunkcyjna błona integrująca m.in. pracę mięśni grzbietu i mięśni brzucha z talerzem kości biodrowej. Uszkodzenie lub przeciążenie powięzi może być przyczyną dolegliwości bólowych dolnego odcinka kręgosłupa, na który regenerujący wpływ mają ćwiczenia ruchowe.
Osteoporoza jest chorobą układu kostnego, która może znacząco wpływać na jakość życia i pogarszać sprawność pacjenta. Leczenie osteoporozy jest wieloczynnikowe i rozpoczyna się je po ustaleniu rozpoznania, a wskazania opierają się na wynikach badań dodatkowych oraz dolegliwościach.
Kość udowa (łac. femur) to największa i najdłuższa kość organizmu człowieka. Stanowi jeden z elementów konstrukcyjnych kończyny dolnej i przenosi olbrzymie obciążenia – zarówno statyczne, jak i dynamiczne. Do jej uszkodzeń dochodzi najczęściej w obrębie tzw. szyjki.
Ćwiczenia na kręgozmyk są niezbędne w przywracaniu prawidłowej mechaniki kręgosłupa i eliminacji dokuczliwych objawów bólowych. Ich głównym celem jest repozycja przesuniętych kręgów oraz poprawa kondycji powięzi przykręgosłupowej. Ćwiczenia należy wykonywać tylko na zlecenie lekarza.
Pole magnetyczne jest szeroko wykorzystywane w medycynie, zwłaszcza w rehabilitacji. Zabiegi z jego użyciem przyspieszają gojenie się ran, a także łagodzą stan zapalny i ból skupiony np. w obrębie układu kostnego. Jak działa pole magnetyczne?
Ścieżka Kneippa to leczniczy spacer w wodzie o zmiennej temperaturze. Istnieje wiele wskazań do stosowania tej bardzo bezpiecznej i skutecznej metody. Pomocna jest m.in. w przypadku zaburzeń krążenia dolnych kończyn, migrenowych bólów głowy, problemów z przemianą materii i przy obniżonej odporności.
Wypuklina krążka międzykręgowego to wysunięcie części dysku w stronę kanału kręgowego. W zależności od stopnia i miejsca impresji rdzenia, schorzenie wywołuje różnorodne objawy neurologiczne. Choroba wymaga kompleksowego leczenia.
Zespół „trzaskającego” biodra to grupa dokuczliwych objawów, charakteryzujących się słyszalnym tarciem oraz odczuwalnym przeskakiwaniem tkanek w okolicy krętarza większego, wywołujących ból. Schorzenie, poddawane metodom zachowawczym, czyli ćwiczeniom i rehabilitacji, zwykle ustępuje.