Pałeczka zapalenia płuc przenosi się drogą kropelkową i pokarmową, więc łatwo się nią zarazić. Bytuje też na różnych powierzchniach, dlatego można zachorować nawet po dotknięciu lub użyciu przedmiotów należących do chorego. Objawy zakażenia są z początku niewinne. Dreszcze i osłabienie można pomylić z grypą. Dopiero w późniejszym etapie choroby pojawia się kaszel i gęsta wydzielina podbarwiona krwią. Zakażenie bakterią Klebsiella pneumoniae w moczu można rozpoznać dopiero na podstawie badań bakteriologicznych.

Co to jest Klebsiella pneumoniae w moczu?

Klebsiella pneumoniae w moczu jest pałeczką zapalenia płuc, która wchodzi w skład flory fizjologicznej przewodu pokarmowego, skóry, jamy ustnej i jelit. Pod względem morfologicznym jest bezrzęskową bakterią gram-ujemną o dużej wirulencji, czyli zdolności do namnażania się i wnikania do komórek. Po raz pierwszy zidentyfikował ją i opisał niemiecki patolog – Carl Friedländer w 1882 roku, który jest postrzegany jako jeden z pionierów mikrobiologii. Niektóre szczepy tej bakterii są odporne na niemal wszystkie dostępne antybiotyki.

Bakteria Klebsiella pneumoniae przenosi się drogą kropelkową i pokarmową. Można się nią zarazić poprzez bezpośredni kontakt z chorym lub przedmiotami, których dotykał. Pałeczka ma tendencję do bytowania na różnych powierzchniach np. mydłach, sztućcach lub ręcznikach, co zwiększa ryzyko zachorowania. Może się przenieść również poprzez posiłek, także ten spożyty nieumytymi rękoma.

Bakterię Klebsiella pneumoniae spotyka się często na oddziałach szpitalnych. Szacuje się, że jest ona czynnikiem sprawczym ponad 8% zakażeń. Jej identyfikacja wymaga testów biochemicznych, ponieważ objawy świadczące o jej obecności można pomylić z innymi schorzeniami.

Zobaczcie także, czym charakteryzuje się superbakteria New Delhi:

Klebsiella pneumoniae w moczu u niemowląt

Bakteria Klebsiella pneumoniae w moczu jest szczególnie niebezpieczna dla dzieci urodzonych przedwcześnie, zwłaszcza tych, które mają upośledzony układ immunologiczny i niedostatecznie wykształcone płuca. Są one bardzo podatne na zachorowanie, a ich organizmy nie są w stanie zwalczyć zakażenia. Rozwój bakterii może doprowadzić do ciężkiego zapalenia płuc lub opon mózgowych i w konsekwencji do śmierci dziecka. Śmiertelność wśród dzieci sięga 30%.

Warto wiedzieć: Wirusowe zapalenie płuc: objawy i leczenie polegające na ich eliminacji

Klebsiella pneumoniae w moczu – objawy

Zakażenie bakterią Klebsiella pneumoniae u dorosłych jest bardziej zauważalne niż u dzieci. Pałeczka atakuje nie tylko drogi oddechowe, ale też układ pokarmowy, moczowy i nerwowy. Rozwój zakażenia może doprowadzić do ostrych zapaleń płuc, ucha środkowego i zatok, zapalenia układu moczowego oraz pokarmowego, dróg żółciowych, a nawet sepsy i wstrząsu toksycznego. Mimo że bakteria atakuje zwykle na oddziałach szpitalnych, to jej nosicielem można stać się także poza placówką. Narażone na zachorowanie są szczególnie osoby starsze, chorzy z osłabioną odpornością i osoby ze schorzeniami przewlekłymi.

Obecność Klebsielli pneumoniae w moczu objawia się zupełnie niewinnie. Chory jest osłabiony i ma wysoką gorączkę, dreszcze i bóle mięśniowe. Uporczywy kaszel i odkrztuszanie gęstej wydzieliny podbarwionej krwią pojawiają się w późniejszym etapie choroby. Obecności Klebsielli nie da się stwierdzić na podstawie symptomów. Do rozpoznania potrzebne są badania biochemiczne.

Diagnostyka i leczenie Klebsiella pneumoniae w moczu

Rozpoznanie zakażenia bakterią Klebsiella pneumoniae opiera się głównie na badaniach mikrobiologicznych, zwłaszcza na posiewie wykonanym z plwociny lub moczu. Pomocny w diagnostyce jest także rentgen płuc, ponieważ na obrazie mogą być widoczne ropne nacieki.

Przy Klebsielli pneumoniae w moczu u dorosłych leczenie jest trudne, ponieważ bakteria jest odporna na działanie wielu dostępnych antybiotyków. Posiada wrodzoną odporność na penicyliny, a część jej szczepów wytwarza enzym odpowiedzialny za rozkład antybiotyków β–laktamowych. Skuteczność wykazują jedynie: kolistyna, kotrimoksazol i antybiotyki należące do grupy fluorochinolonów. Terapia trwa około 3 tygodnie. W czasie jej trwania chorego trzeba należycie pielęgnować. Nie może on leżeć cały czas w jednej pozycji. Jego plecy trzeba oklepywać, aby łatwiej mu było odkrztusić zalegającą wydzielinę. Bezpośredni kontakt z chorym trzeba ograniczyć do minimum. Bardzo ważna jest też higiena rąk, posiłków i przedmiotów, z którymi miał bezpośrednią styczność.