Jazda konna to jedna z niewielu aktywności fizycznych, którą może uprawiać każdy, bez względu na wiek. Regularna jazda ma korzystny wpływ nie tylko na ciało, ale także na psychikę. Obcowanie ze zwierzęciem pomaga się zrelaksować i wyciszyć.
Jazda konna - jakie daje korzyści?
Siedzenie w siodle wymusza przede wszystkim utrzymanie prawidłowej postawy ciała, tym sam doskonale nadaje się dla osób, które się garbią. Ale na tym nie koniec. Jazda konna pozwala wzmocnić mięśnie brzucha oraz nóg. Wzmacnia stawy biodrowe, poprawia krążenie (badania pokazują, że chroni przed chorobami serca), a także zwiększa pojemność płuc i wspomaga działanie całego układu oddechowego.
Jazda konna to także dobry i bardzo przyjemny sposób na pozbycie się zbędnych kilogramów. Szacuje się, że godzinna jazda pozwala spalić od 300 do 650 kcal (w zależności od intensywności jazdy). Dodatkowo jazda konna usprawnia pracę układu pokarmowego oraz wspomaga działanie wątroby.
Co ciekawa, jazda konna to aktywność, którą można praktykować bardzo długo. Nie prowadzi do przeciążeń (choć upadki, zwichnięcia się zdarzają), dlatego seniorzy, którzy jeżdżą konno nie muszą z niej rezygnować.
Trzeba podkreślić, że jazda i kontakt ze zwierzęciem doskonale relaksuje. Pozwala się odprężyć i wyciszyć. Kontakt ze zwierzęciem uczy także cierpliwości, zwłaszcza jeśli koń nie do końca daje się okiełznać.
Jazda konna - jak zacząć?
Jazda konna to aktywność, którą mogą uprawiać zarówno dzieci, jak i osoby starsze. Podczas pierwszej lekcji osoby, które chcą jeździć konno uczą się siedzenia i utrzymywania równowagi w siodle, a także poznają technikę anglezowania, czyli rytmicznego unoszenia bioder ponad siodło.
Następnie poznaje style oraz techniki jazdy na koniu.
Hipoterapia - na czym polega?
Hipoterapia to rodzaj rehabilitacji, do której wykorzystuje się właśnie konie. Kontakt ze zwierzęciem pomaga przy ADHD, autyzmie, urazowym uszkodzeniu mózgu, urazach rdzenia kręgowego, porażeniu mózgowym, rozszczepieniu kręgosłupa, udarze, stwardnieniu rozsianym, dystrofią mięśniową, amputacjach, przy deficytach poznawczych, upośledzeniu umysłowym, problemach z uczeniem się, zaburzeniach mowy, słuchu czy widzenia, przy kłopotach emocjonalnych, w terapii uzależnień i w terapii stresu pourazowego.