W płucach umiejscawiają się nowotwory łagodne i złośliwe, a także przerzuty pochodzące z innych narządów. Rak płuca jest w Polsce jednym z najczęstszych nowotworów złośliwych. Diagnozowany jest częściej u płci męskiej niż żeńskiej. Ile się żyje z rakiem płuc? Jest to trudne pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Rokowania są dość indywidualne dla każdego pacjenta.
Ile można żyć z rakiem płuc?
Na przełomie ostatnich kilku lat niezmiennie najczęściej występującym nowotworem u mężczyzn w Polsce jest rak płuca. Według danych zawartych w Krajowym Rejestrze Nowotworów rocznie rozpoznawanych jest około 16 000 wśród mężczyzn i około 6000 wśród kobiet przypadków tej choroby. Zgodnie z prognozami Ministerstwa Zdrowia nowotwór złośliwy płuca w 2029 r. pozostanie dominującym nowotworem pod względem liczby zachorowań. W 2013 r. stanowił przyczynę 24% wszystkich zgonów kobiet i mężczyzn zarejestrowanych w KRN. Największą liczbę śmierci z powodu tego nowotworu obserwuje się w grupie wiekowej 50+.
Ile można żyć z rakiem płuc? Niestety jest to nowotwór złośliwy, który jest przyczyną największej liczby zgonów na całym świecie. Rocznie diagnozowanych jest około 1,2 mln nowych przypadków na świecie, co stanowi około 12% wszystkich zachorowań na nowotwory złośliwe. Choroba podczas rozpoznania w większości przypadków osiągnęła już zaawansowaną postać, co sprawia, że jest wówczas najgorzej rokująca, a odsetek 5-letnich przeżyć zwykle wynosi poniżej 15%.
Zobaczcie, jak wygląda leczenie raka płuc:
Ile się żyje z rakiem płuc?
Odpowiedź na pytanie, ile się żyje z rakiem płuc, zależna jest w dużej mierze od rodzaju nowotworu, który rozpoznano u chorego. Szacuje się, że około 95% stanowią 4 typy histologiczne: rak płaskonabłonkowy, rak drobnokomórkowy, rak wielkokomórkowy i rak gruczołowy. Ponadto ilość życia jaka została przy raku płuc uwarunkowana jest stopniem zaawansowania klinicznego, obecnością przerzutów (zwłaszcza odległych), stopniem naciekania na sąsiednie struktury oraz szeregiem czynników prognostycznych i predykcyjnych. Należą do nich: sprawność fizyczna, stopień utraty masy ciała (powyżej 10% w ciągu 6 miesięcy), obecność ciężkich chorób współistniejących i wysięk opłucnowy (w warunkach prawidłowych jama opłucnej zawiera mniej niż 10 ml płynu). Podwyższenie aktywności LDH w surowicy krwi, niedokrwistość i leukocytoza są złymi wskaźnikami prognostycznymi.
O tym, jak długo można żyć z rakiem płuc, decyduje także podjęte leczenie. Można zastosować zwłaszcza zabieg operacyjny, chemioterapię, radioterapię czy leczenie skojarzone. Najgorzej rokujący są chorzy, którzy nie zostali zakwalifikowani do leczenia przyczynowego, w konsekwencji czego stosowana jest u nich mniej obciążająca terapia. Proponuje się im leczenie objawowe, czyli tzw. paliatywne.
Ile można żyć z rakiem płuc? Prognoza 5-letniego przeżycia
Poniżej przedstawiona została prognoza 5-letniego przeżycia w przypadku zachorowania na niedrobnokomórkowego raka płuca, w zależności od jego stopnia zaawansowania:
- I stopień – 60–70% chorych,
- II stopień – 40–50% chorych,
- IIIA stopień – około 15% chorych,
- IIIB i IV stopień – 1% chorych.
Jak długo można żyć z drobnokomórkowym rakiem płuc?
Jak długo można żyć z rakiem płuc drobnokomórkowym? Ten rodzaj nowotworu cechuje bardzo duża dynamika wzrostu i skłonność do tworzenia się przerzutów krwiopochodnych. Przy rozpoznaniu aż w przypadku 2/3 chorych stwierdza się chorobę uogólnioną. W przypadku raka drobnokomórkowego prognozy są bardzo niepomyślne. Dla osób poddanych radio- i chemioterapii dwuletnie przeżycie szacowane jest na 2–40%. Mediana czasu przeżycia dla leczonego drobnokomórkowego raka płuca w stadium ograniczonym wynosi 18 miesięcy (w około 10% przypadków można uzyskać długotrwałe przeżycie, tj. remisje całkowite trwające dłużej niż 3 lata), a w stadium rozległym – 9 miesięcy. Z kolei osoby nieleczone mają przed sobą tylko 6–8 miesięcy życia.
Jak szybko rozwija się rak płuc?
Rak płuc w pierwszym okresie choroby przebiega bezobjawowo, co związane jest z powolnym rozwojem samego nowotworu. Poszczególne symptomy pojawiają się stopniowo i nierównomiernie. Stanowi to główny problem związany z jego wczesnym wykryciem i diagnostyką.
To, jak szybko rozwija się rak płuc, uzależnione jest od wielu czynników. Determinantem odgrywającym istotne znaczenie jest narażenie na szkodliwe działanie dymu tytoniowego. Liczne badania donoszą, że jest ono problemem zarówno dla palaczy czynnych, jak i biernych. Ponadto aż 80–95% zdiagnozowanych chorych to osoby palące. Kolejnym czynnikiem rokowniczym jest wiek, a jego znaczenie jest związane z częstszym występowaniem poważnych chorób współistniejących u starszych.
Nie bez znaczenia na pojawienie się i tempo rozwoju choroby odgrywa kontakt z fizycznymi i chemicznymi czynnikami środowiskowymi, wśród których działanie rakotwórcze wykazują zwłaszcza metale radioaktywne i gazowe produkty ich rozkładu, np. nikiel, chrom, arsen, a także azbest czy związki węglowodorowe.
Zobaczcie historię pani Teresy, która zachorowała właśnie na nowotwór płuc:
Bibliografia:
1. Jassem J., Drosik K., Dziadziuszko R. i wsp., Systemowe leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca i złośliwego międzybłoniaka opłucnej: uaktualnione zalecenia oparte na wynikach wiarygodnych badań klinicznych, „Journal of Oncology”, 2007, 57(6), s. 71–78.
2. Kołodziej J., Kacprzak G., Mechanizm tworzenia i diagnostyka płynu opłucnowego, „Family Medicine & Primary Care Review”, 2012, 14(4), s. 631–639.
3. Simon G.R., Wagner H., Small−cell lung cancer, “Chest”, 2003, 123, s. 259–271.
4. Rowińska-Zakrzewska E., Kuś J., Choroby Układu Oddechowego, Warszawa, PZWL, 1997.
5. Dylewska M., Mikułowska M., Nowak S., Falkiewicz B., Rak płuca w Polsce – perspektywa społeczna i medyczna`2016, Warszawa, Bristol-Myers Squibb, 2016.
6. Zaręba I., Rysiak E., Zaręba R. i wsp., Koszty leczenia raka płuca, „Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu”, 2015, 3(44), s. 205–208.
7. Zygulska A.L., Leczenie raka płuca u chorych w podeszłym wieku, „Gerontologia Polska”, 2012, 20(3), s. 81–90.
8. Jankowska R., Nowoczesna terapia drobnokomórkowego raka płuca, „Advances in Clinical and Experimental Medicine”, 2004, 13(6), s. 1085–1089.